Recensie van NBD/ Biblion

In deze bundel zijn twaalf verhalen opgenomen van Anthonie Holslag, cultureel antropoloog. In zijn vroege jeugd woonde hij in de Verenigde Staten in het plaatsje Watertown. Deze verhalen, die reeds in de periode 1990-1995 geschreven zijn, geven zijn worstelingen in zijn tienerjaren weer en gaan vaak de werkelijkheid te boven. Er zijn kortere en langere verhalen. Een gemeenschappelijk thema is dat mensen in een bepaalde situatie met ongewone en zelfs bovennatuurlijke gebeurtenissen geconfronteerd worden en deze niet weten te plaatsen: de zwarte muur. Onbekende ziektes, spookverschijnselen en kannibalisme zijn veel gebruikte onderwerpen. Het meest fascinerende en verbijsterende verhaal is wellicht 'Een koude winter' dat in de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog in Nederland speelt. Hoewel de verhalen onze wereld als vertrekpunt hebben, kunnen ze toch met fantasy, met hier en daar horrorelementen, aangeduid worden. Originaliteit kan Holslag niet ontzegd worden. De bundel is vooral bestemd voor de iets meer geavanceerde liefhebbers van de genoemde genres.

Drs. J.H. van Capelleveen (NBD|Biblion recensie)

 

Je kunt de recensie ook hier vinden: link.

 

 

Officiële Hebban-recensie

 

Enige weken geleden moest ik voor een aantal onderzoeken een dag verblijven in het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Niets ernstig, maar dit soort dagen, waar de verveling snel toe kan slaan en waar de meeste tijd wordt doorgebracht met wachten, is uitermate geschikt voor om te lezen en ik had bewust het boek Zwarte Muren van Anthonie Holslag meegenomen.Waarom bewust? Omdat ik in december 2016 ook een groot deel van de dag in het oogziekenhuis in Rotterdam had doorgebracht, toen mijn vader een staaroperatie kreeg. Ik had via Hebban vlak daarvoor het boek In het kille ochtendlicht van Anthonie Holslag toegestuurd gekregen om te recenseren. Vanaf het moment dat ik het boek opensloeg en begon te lezen werd ik geraakt door de manier waarop deze Amsterdamse auteur zijn verhalen weet op te bouwen en zijn personages treffend en met een goede dosis aan humor weet te beschrijven.Datzelfde gevoel kreeg ik ook weer een aantal weken geleden toen ik, wachtend op de eerste onderzoeken, Zwarte Muren opensloeg. Direct kreeg ik weer datzelfde gevoel als eerder. Een herkenbaarheid in schrijfstijl die erg prettig is en een taalgebruik heeft die van een hoog niveau is.Zwarte muren bestaat uit 16 afzonderlijke korte verhalen, die Anthonie geschreven heeft toen hij tiener in de Verenigde Staten woonde. Zijn periode in wat toen het land van Bush was, beschrijft hij in het woord vooraf.  Oorspronkelijk was Zwarte Muren slechts twaalf verhalen maar bij de tweede druk zijn er vier verhalen aan toegevoegd. En met name “Schrijversstoel” is geworden tot een van de betere verhalen.Wat mij betreft is het beste verhaal “In de achteruitkijkspiegel” met een verwijzing naar Rearview Mirror van Pearl Jam. Een verhaal waar de kracht van Anthonie heel goed tot uiting komt. Kort en krachtig de personages neerzetten, de spanning opvoeren en dan even links laten liggen en het verhaal wat uitdiepen en dan weer terug de spanning opvoeren. Zo bouwt hij een verhaal op in lagen die goed in elkaar overlopen.Maar wat zijn eigenlijk Zwarte Muren? Op de achterflap van het boek staat ‘Iedereen kent deze muren’ zei de oude man, terwijl zijn hand haast op een sensuele manier over het gesteente wreef. ‘Dit zijn de muren die onze donkerste verlangens, onze heimelijke gedachten, gevangenhouden. Dit zijn de muren van woede en angst.’ Deze tekst geeft aan op welke manier de schrijver zijn boeken schrijft.Origineel zijn de verhalen van Zwarte Muren al in 1995 afgerond. Geschreven door een boze tiener, die in Watertown, een plaats in de USA die vijf maanden van het jaar bedekt is met sneeuw en eigenlijk alleen maar fastfood restaurants had waar men enig vertier kon vinden. Hier vond Anthonie de inspiratie en vond hij de karikaturen die hij gebruikte. Een man die een elektrische zaag kocht in een achteraf winkeltje is de basis voor het verhaal “duivels geronk” of een vrouw die, wegrijdend van een parkeerplaats in de sneeuw, in haar spiegels kijkt vormt de personage voor “in de achteruitkijkspiegel.” Hij bewondert de op dat moment de klassieke schrijvers zoals Poe, le Fanu maar ook Barnham en Hawker, maar ook de meer moderne schrijvers zoals Stephen King Barker en Koontz en alleen als positieve bijkomstigheid de muziek van ‘dat groepje jonge muzikanten uit Seattle’, vormen de ingrediënten waarin de Zwarte Muren op papier verschijnen.Zijn verhalen worden bewaard en hij studeert af in de Culturele Antropologie. Zijn interesses in het schrijven veranderen en hij schrijft een wetenschappelijk boek; In het gesteente van Ararat, een zoektocht naar de gevolgen van de Armeense genocide. Eind november 2008 kreeg hij te horen dat hij vader werd en dat zijn boek gepubliceerd zou worden. Het leven lachte hem eindelijk toe. Tot die 29 november 2008 om 00.23.Dat Anthonie Holslag deze zwarte muren zo beeldend weet te omschrijven heeft te maken met het feit dat hij op 29 november 2008, dus bijna tien jaren geleden, de zwarte muren zelf van heel dichtbij heeft gevoeld. Hij werd het slachtoffer van zinloos geweld en zoals hij dit zelf beschrijft “Dit was de avond waarin ik door het konijnenhol ging en er anders, gefragmenteerd, uit kwam. Wat volgde was een aantal jaren van nachtmerries. Een aantal jaren waarin ik het zinloze probeerde te begrijpen.”Het indrukwekkende verhaal met betrekking op deze zinloze daad is heel uitgebreid te lezen op de website van Thrillers & more, en op www.anthonieholslag.com. In 2011 herleest hij het manuscript van Zwarte Muren en maakte deze klaar voor publicatie. In deze periode schrijft hij fragmenten van zijn nachtmerries. Hoewel het niet de bedoeling was om weer korte verhalen te gaan schrijven, heeft hij dit toch weer opgepikt als een vorm van therapie. Hij merkte al snel dat Zwarte Muren een onderdeel kon gaan worden met de verhalen die nog uitgewerkt moesten worden. En met name de positieve reactie op het verschijnen van Zwarte Muren, was voldoende om die therapeutische zet te krijgen om een Bloed overgoten Dageraad te schrijven en in 2015 In het kille ochtendlicht.Zwarte Muren is een aanzet geweest tot een prachtig drieluik met verzamelde verhalen die hele mooie psychologische thrillers zijn geworden, met een stevige vleug van Stephen King.In het nawoord van In het kille ochtendlicht schrijft hij; ‘Nu de laatste zin en de laatste punt is gezet, is het tijd, mijn beste lezer om afscheid te nemen’ Anthonie heeft zijn verhalen verteld die hem zoveel trauma’s hebben bezorgd.Als een schrijver zijn persoonlijke ervaringen op deze manier op papier kan zetten dan vraag men zich af waarom hij er maar een minuut over nadenkt om een ander genre te schrijven. Van kinderboek tot een Engelstalig wetenschappelijk boek zijn er inmiddels van zijn hand verschenen en allemaal met diezelfde passie waarmee hij ook zijn drieluik heeft geschreven.Zwarte muren, Een bloed overgoten dageraad en In het kille ochtendlicht zijn prachtige verzamelde verhalen, waarmee Anthonie Holslag zich kwetsbaar opstelt maar ook sterker uit zijn pikzwarte periode komt. Een talent die in dit genre vrij zeldzaam is in Nederland.

 

Jaap Hazenbroek - zie link.

 

 

 

Ik hou van horror, fantasy en spanning

 

Dit is de nieuwe versie van de verhalenbundel. De cover is echt heel mooi. En opnieuw lezen is heerlijk! De nieuwe versie heeft 4 nieuwe verhalen als toevoeging.

• De dode Poëet
• Liefje
• De Schrijversstoel
• Vergevingsgezindheid

 

Heerlijke horror en vol angst!

Anthonie neemt je mee door zijn tienerjaren, het was een worsteling voor hem. Hij emigreerde naar de USA toen hij 16 jaar oud was. Watertown werd zijn nieuw woonplaats. Dit boek schrijft hij zijn angsten van zich af en dat resulteert in hele mooie horrorverhalen.

 

Korte samenvatting van de verhalen:

*Duisternis: Is er iets na de dood? Of is er alleen maar duisternis?

*De glijbaan: zeer vreemd object. Mensen verdwijnen maar een ritje kan ook problemen oplossen.

*De achteruitkijkspiegel: Blijft een van mijn favoriete verhalen!Stel je voor je rijdt iemand aan….Ga je kijken bij het slachtoffer of ga er vandoor? Wat als het ongeval je blijft achtervolgen en steeds dichterbij komt?

*Een koude winter: Een geheime kamer in Auschwitz….Jurgen kan het niet loslaten. Hij was soldaat in het Duitse leger. In zijn opvanghuis vindt hij een verborgen luik. Wil hij nog wel weten wat daar achter verstopt zit?

*De schrijversstoel: Een vader wordt een andere persoon, zodra hij in zijn schrijversstoel zit. Kom niet aan zijn stoel! Stoor hem niet! Rust er een vloek op de stoel? Kun jij deze stoel weerstaan?

*Duivels Geronk: Koop nooit iets tweedehands! Het kan zich namelijk tegen je keren! Levensgevaarlijk!

*Tila: Is deze vampier een metafoor of is hij echt?

*Waanzin: Een mes kan iemand tot waanzin drijven. Is het nog op tijd te stoppen?

*De Plaag: Kun jij eraan ontkomen in je nabije toekomst? Ben jij een overlever? Maar misschien is het voor iedereen wel te laat! Dit verhaal is ook een van mijn favorieten. Het geeft me echt het gevoel van een King/ Koontz mix. Daar hou ik echt van!

*De Wijsheid: Als je iemand op straat tegenkomt, ga je anders naar ze kijken. Wil deze persoon een hapje uit je nemen? Je kunt het nooit zeker weten.

*Vergevingsgezindheid: Is je overgeven of vergeven wel zo’n goed idee? Misdaadverslaggeefster gaat op bezoek bij een heel vreemde medium.

*De man in de zwarte Kledij: Je ligt verlamd in bed…op je voeteneinde zit de duisternis zelf op je te wachten?

*De dode Poëet: Pas op! Hij waart rond op Boeken beurzen. Hij verkoopt zijn zinnen als je dat wilt. Maar als hij ze hardop op noemt moet je voor je leven vrezen! Creeeeeepy.

*Reflectie in de spiegel: Wie is die angstaanjagende vreemdeling?

*Door het vizier: zien de dingen er ongelooflijk anders uit. Of toch niet? Is het wel veilig?

*Liefje: is hij de ware? Echt de ware? Weet je het heel zeker?

Veel verhalen zetten je aan het nadenken over je eigen angsten en je eigen leven. Sommige verhalen zijn met elkaar verbonden. Heerlijke horror. Genieten! 4****

 

Tazzy Jenninga - zie link

 

 

 

 

 

Recensente De Perfecte Buren

 

'Zwarte muren' - Anthonie Holslag

 

 

Genre: horror

Uitgever: Zilverspoor

ISBN: 9789490767815

Uitvoering: paperback

Aantal pagina's: 316

Uitgave: paperback

 

Met dank aan Anthonie Holslag voor het recensie-exemplaar

 

Deze verhalenbundel bestaat uit de volgende verhalen:

 

•Duisternis
•De glijbaan
•In de achteruitkijkspiegel
•Een koude winter
•De schrijversstoel
•Duivels Geronk
•Tila
•Waanzin
•De plaag
•De wijsheid
•Vergevingsgezindheid
•De man in de zwarte kledij
•De dode poëet
•Reflectie in de spiegel
•Door het vizier
•Liefje

 

Stuk voor stuk zijn het zeer goede horrorverhalen met regelmatig een plotwending of een zeer verrassend einde. De verhalen zijn zeer verschillend van aard. Elk verhaal heeft iets bijzonders waardoor je nieuwsgierig wordt naar het volgende verhaal, in de hoop dat de schrijver je wederom zal weten te verrassen of bang te maken. Enkele verhalen zullen mij nog een tijdje bijblijven, zoals “Een koude winter”. In dit verhaal weet Anthonie Holslag de sfeer van WOII zeer goed neer te zetten. Je ervaart de oorlog door de ogen van een Duitse soldaat die zijn vertrouwen in zijn land kwijt is en deserteert. Naast dat het verhaal de nare zaken uit de WOII bevat, die mij altijd zullen blijven raken, weet de schrijver het einde af te sluiten met pure horror.

 

De personages uit de verschillende verhalen krijgen te maken met vreemde, mysterieuze en soms regelrecht angstaanjagende zaken, die zij niet altijd goed weten te plaatsen. De Zwarte muren komen in de een of andere vorm altijd terug in de verhalen. De verhalen gaan over alledaagse zaken, zoals een stoel tijdens een begrafenis, een elektrische zaag, een glijbaan; normale zaken, voorwerpen of personages blijken tijdens het verhaal onheilspellender te zijn dan je in eerste instantie zou verwachten.

 

Buiten de zwarte muren komen er ook andere zaken regelmatig terug: cafés, zwangere vrouwen, ongelukkige huwelijken, ongelukkige liefdes, gezinnen die uiteenvallen, eenzaamheid, het niet kunnen ontkomen aan wat er in je leven speelt.

Enkele verhalen staan met elkaar in verbinding. Dat kan bijvoorbeeld door middel van een personage zijn, een straat of een naam. De "Zwarte Muren" komen in elk van de verhalen voor. De ene keer worden ze letterlijk genoemd, de andere keer worden zij alleen aangeduid, maar ze zijn altijd aanwezig. Na het lezen begrijp ik goed wat de schrijver ermee bedoelt dat deze bundel gaat over het onontkoombare. Alle verhalen hebben ook dit gemeen.

 

Dit is een bundel vol pure, echte horrorverhalen. Naast gruwelijkheden die gepaard gaan met de nodige dosis bloed, zitten er ook horrorverhalen tussen die psychologisch van aard zijn en een tijdje blijven hangen. Ik ben een echte horrorliefhebber. Normaal gesproken lees ik geen verhalenbundels met dit thema, maar boeken. Wat “Zwarte muren” mij heeft geleerd, is dat horror ook erg goed tot zijn recht komt als het gebracht wordt in de vorm van een verhaal. Je komt tijdens het lezen van een verhaal sneller tot de kern, er is geen afleiding omheen, zoals dat in een boek het geval kan zijn. Ik heb genoten en heerlijk gegriezeld en ben aangenaam verrast door deze verhalenbundel.

 

Deze verhalenbundel vormt een eenheid met de twee andere bundels van de schrijvers: “De bloedovergoten dageraad” en “In het kille ochtendlicht”. De eerste verhalenbundel “Zwarte muren” gaat over het onontkoombare, de volgende bundel gaat over angst en de derde verhalenbundel behandelt de broosheid van het leven.

 

Ik ben erg benieuwd naar de volgende twee bundels. Ik hoop dat deze mij net zo zullen fascineren en verrassen als "Zwarte muren".

Ik geef “Zwarte muren” 4 sterren.

 

 

Jeanine Feunekes-Both - zie recensie hier  hier.

 

 

 

 

Recensie van Wendy Koedoot op GoodReads:

 

Een recensie schrijven over een verhalenbundel is niet zo makkelijk. De verhalen in deze bundel stuk voor stuk aparte, bijzondere , gruwelijke horror/suspenseachtige verhalen die op het eerste oog niks met elkaar te maken hebben , maar dat is schijn. En schijn bedriegt, niks is wat het lijkt , zegt de auteur zelf.

 

De verhalen hebben een rode draad ( of moet ik zeggen :"zwarte muren "). Als je de verhalen leest , kom je daar zelf wel achter. Overal zijn zwarte muren om je heen...Het gevoel van willen schreeuwen, maar niemand die je hoort .Er klopt iets niet, maar niemand die het ziet of hoort ...

 

Twaalf goed geschreven verhalen met zeer nauwkeurige details , tot het gruwelijk toe. De personen in de verhalen zouden zo in het dagelijks leven kunnen bestaan. Een schoonmaker in een ziekenhuis ziet bijvoorbeeld wat er werkelijk op de operatietafel gebeurd. Je VOELT in alle verhalen dat er IETS is maar je kunt het niet plaatsen. Tot het plot van de verhalen , dan valt het kwartje. Zeer verrassende plots .

 

Het verhaal : de Plaag is gruwelijk goed geschreven en ook zeer actueel nu met het Ebola virus. Ik kon het niet laten om na dit verhaal in de spiegel naar mijn nek te kijken en ik voelde ook een koutje opkomen...

 

Voor mij is de vergelijking met Stephen King terecht.

 

5 sterren

 

Wendy Koedoot - zie link.

 

 

Recensie van "Ik hou van Horror"

 

Een verhalenbundel voor iedereen die niet snel bang is. De Zwarte muren komen in elk verhaal op je af. Je kunt er niet aan ontkomen!
Je leest over allerlei Freaky en Creepy dingen…..

 

Recensie tijdschrift "Holland SF":

 

 

Met "Zwarte Muren" presenteert Anthonie Holslag zich als een ook voor de liefhebbers van fantastische literatuur interessante auteur. De flaptekst wekt al interesse: geboren in Amsterdam en opgegroeid in de Verenigde Staten, een cum laude afgestudeerde antropoloog die werkzaam is op de Universiteit van Amsterdam, maar die al veel eerder schrijver was, want al in zijn tienerjaren schreef hij verhalen die gepubliceerd werden in diverse school- en studentenbladen. Zwarte muren blijkt niet zijn eerste boek, want in 2005 verscheen zijn gedichtenbundel Het gezicht van het verleden en in 2009 het antropologische In het gesteente van Ararat, over de lange termijn gevolgen van de Armeense vervolging, de eerste volkerenmoord in de 20e eeuw. En het is natuurlijk algemeen bekend dat auteurs die in meerdere genres actief zijn de prettigste leeservaringen leveren en dat poëtische neigingen fantastisch gericht proza vaak ten goede komen. En: "Ik wilde iets schrijven dat bijt. Iets schrijven dat raakt. De onontkoombaarheid van het gruwelijke. Eigenlijk wilde ik iets schrijven over die muren, die zwarte muren, die ons dagelijks omringen." Bovendien blijkt Anthonie Holslag heel actief op het net, met op de eerste plaats zijn eigen site, waar hij ook structureel aandacht geeft aan andere auteurs.

Zwarte Muren begint met een "woord vooraf" dat de daarop volgende verhalen een persoonlijke lading geeft en ze nadrukkelijk neerzet als "psychologische verhalen" die "een blik werpen op datgene dat we liever niet willen zien." Al lezend wordt het ook duidelijk dat het oudere verhalen zijn, geschreven van 1990 tot 1995 zoals aan het einde blijkt, verhalen uit het mobielloze tijdperk. Dat wordt op een of twee momenten voelbaar, wanneer je als lezer denkt dat de speurtocht naar een telefoontoestel niet meer van deze tijd is. In het algemeen zijn de verhalen echter voldoende 'tijdloos' om ze nu, bijna twintig jaar later, nog steeds te kunnen waarderen. En daarmee is misschien het eindoordeel over deze verhalenbundel geveld: een bundel die je als lezer kunt waarderen. De afzonderlijke verhalen doen namelijk te bekend aan om heel diepe indruk achter te laten: het is de gruwel die we uit het werk van Stephen King kennen, of uit de vele tv-series met FBI-agenten en "medical examiners". Holslag weet die bekende thema's goed genoeg te verwoorden om de verhalen leesbaar te maken en door ze met elkaar te verbinden, soms heel direct en expliciet, altijd via het achterliggende thema van zwarte muren, krijgt de bundel ook iets extra's; wordt het meer dan alleen maar een bundel en dat prikkelt tot na-denken, bijvoorbeeld wat je zelf uit je dagelijkse werkelijkheid probeert te bannen.

Dat na-denken bestaat onder andere uit de overweging dat de titel Zwarte Muren eigenlijk de lading niet dekt. De titel is te concreet, want de zwarte muren waar Holslag het over heeft, kunnen buiten ons staan, maar ook binnenin ons, het kan de grens van de dood zijn, een onpeilbare leegte, een gewoonte vanuit onze opvoeding die bloeddorst en waanzin in toom houdt.

Kortom, met Zwarte Muren presenteert Anthonie Holslag zich voor de fantastische lezers als een auteur die je in de gaten moet houden: geen nieuwe fantasy- of sciencefictionauteur, maar wel een auteur die zich van grenzen niets aantrekt en die het in zich lijkt te hebben om met fantastische verrassingen te kunnen komen.

Paul van Leeuwenkamp

 

Zie ook link.

 

Recensie King Things:

 

‘Niets is zoals het lijkt’, zegt de schrijver. ‘En het gaat me om het moment waarop we dat beseffen. Waarin onze werkelijkheid afbrokkelt en niets meer dan een schreeuw achterblijft…’ Het resultaat zijn twaalf angstaanjagende verhalen met onverwachte plotwendingen en personages die je lang zullen bijblijven. ‘Ik wilde iets schrijven dat bijt.  Dat raakt. De onontkoombaarheid van het gruwelijke. Eigenlijk wilde ik iets schrijven over die muren, die zwarte muren, die ons dagelijks omringen.’

Zwarte Muren is een verhalenbundel waarin de zwarte muren steeds terugkomen. De bundel is geschreven door iemand die geboren is in Amsterdam, maar al jong naar Amerika verhuisde en daar zijn tienerjaren doorbracht. Eerder al kwam een gedichtenbundel en een boek over de langdurige gevolgen van collectief geweld van hem uit. Holslag legt in het voorwoord uit in welke sfeer de verhalen zijn geschreven, en wat zijn gedachte is achter de titel. En dat is erg interessant om te weten voor je aan de verhalen begint.

De twaalf verhalen wisten me niet allemaal even gemakkelijk te boeien (dat is vast persoonlijk), maar het merendeel is echt erg goed om te lezen. Holslag heeft een lekkere schrijfstijl die goed doorleest en voor je het weet heb je alweer een verhaal uit. De verhalen hebben allemaal een horrorachtig tintje, iets in die verhalen maakt dat je even stilstaat bij die zwarte muur. Want de persoon in het verhaal breekt er doorheen (daarom is de omslag ook erg goed gekozen!) en geeft toe aan de impuls om van het normaal sociale geaccepteerde gedrag af te wijken en tevens het moment waarop het karakter (en de lezer) beseft hoe het zal gaan verlopen.

En ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar je hebt niet in de gaten waar het naar toe gaat tot de laatste zin. Dat is het moment dat je even kippenvel krijgt en beseft dat inderdaad niets is zoals het leek; iets waar de schrijver ook al voor ‘waarschuwt’ in zijn voorwoord. De onderwerpen gaan over WWII, een virus, vampiers, in coma liggen, een liefdesrelatie… voor elk wat wils dus.

Onverwachte gebeurtenissen, interessant en zeker een goede opbouw in de verhalen. En in elk verhaal weer die zwarte muur. Bij de kortere verhalen moest ik af en toe even terugslaan om te zien of ik niets gemist had omdat de schrijver daar erg snel to the point komt. De langere verhalen spraken mij in elk geval meer aan. De man in de zwarte kledij was mijn favoriet; een wat langer verhaal over iemand die in coma ligt en waarin echt in de laatste zin pas blijkt hoe het zit. Knap! Er staan nog wel wat spel en/of zetfouten in deze eerste druk, maar die worden er in een later druk vast wel uitgehaald, want die gaat er heus wel komen. 


Spannend? Ja! Aanrader? Ja! Kopen dus (via de uitgever 14,95) of winnen—zie verder in Kings Things!!

 

Eindcijfer: 8.0!

 

 

Recensie De Nachtvlinders:

 

Het voorwoord. Sommige auteurs maken er stiekem hun hobby van om een heel lang voorwoord te schrijven, waar toch op zeer uitgebreide wijze, iedereen die ook maar iets betekent heeft voor het boek, wordt bedankt. Voor de schrijver natuurlijk erg belangrijk, maar voor de lezer niet altijd even interessant om te lezen. Want, het gaat de meesten toch uiteindelijk toch om het verhaal……

Ook dit boek begint met een voorwoord. Maar wat blijkt?
Anthonie Holslag heeft daadwerkelijk wat interessants te melden. Hij legt uit in welke omgevingssfeer en tijd de verhalen zijn geschreven, en belangrijker nog, zijn gedachten achter de titel van het boek ‘Zwarte Muren’. Met dit voorwoord wordt de interesse van de lezer om de rest te lezen, en duidelijkheid geschept over de achterliggende intentie van de verhalen, die in dit boek gebundeld zijn. En na het lezen van het voorwoord, weet je gelijk de verhalen in de goede context te plaatsen. Een voorwoord, dat iets toevoegt dus.

‘Zwarte Muren’ is een verhalenbundel, die twaalf verhalen van diverse lengtes bundelt in één boek. Twaalf verhalen die allemaal draaien om misschien wel onze grootste vijand ooit: De Mens. En daar is dan ook gelijk de titel op gebaseerd: De Ware ik van de mens, die zich verschuilt achter de zwarte muren van onze geest. Kort gezegd: In het dagelijks leven dragen mensen maskers. Je hebt allemaal wel eens dat je iemand, die je bijvoorbeeld iets aangedaan heeft, een flinke hengst wilt verkopen. Maar op dat moment voer je die drang niet uit, omdat je je toch gebonden voelt aan bepaalde sociale regels. Je verstopt je neiging achter je muur en loopt gewoon weg. Holslag breekt door deze muur heen en laat de mensen in zijn verhalen toegeven aan hun impulsen. En wat je dan krijgt, daar zijn onze favoriete ondoden niets bij…..

‘Want wees eens eerlijk……Hoor je het niet? Die knagende en klagende stem, die niets liever wil dan naar buiten breken en schreeuwen, eindeloos schreeuwen, wat zij nu daadwerkelijk denkt en voelt.’

Het eerste wat opvalt is de diversiteit aan onderwerpen in het boek. De verschrikkingen van de tweede wereldoorlog, een onbekende en angstaanjagende apocalyptische toekomst door uitbraak van een onbekend virus, vampieren, en het huiveringwekkende idee om in coma te liggen. Juist de verschillende onderwerpen maken, dat de diverse verhalen goed en gemakkelijk weg lezen. Ook al zijn het op zichzelf staande verhalen, het onderliggend thema wordt al snel duidelijk; Niets is zoals het lijkt. Dat wat wij kennen als werkelijkheid, bestaat niet en afschuwelijke gebeurtenissen zijn onontkoombaar. Juist in deze tijd van financiële onzekerheid is dit toepasselijk. Namelijk in deze periode zijn wij niet meer zeker van een vaste baan en zelfs een dak boven ons hoofd en brood op de plank. Interessant hierbij is te vermelden, dat de verhalen eigenlijk geschreven zijn in de periode 1990-1995.

De verhalen zijn op een vlotte manier geschreven en lezen gemakkelijk weg. Aan de schrijfstijl is te zien dat de schrijver in zijn tienerjaren in Amerika heeft gewoond. Holslag heeft namelijk een filmische en beeldende manier van schrijven, die vergeleken kan worden met die van Stephen King en Dean Koontz. Hij schrijft op een manier, waarop in ieder stukje tekst iets meer wordt losgelaten met betrekking tot datgene waar het daadwerkelijk om gaat. En pas bij de laatste zin begrijp je pas de huiveringwekkende essentie van het verhaal. Bij de korte verhalen levert dit ook een gevaar op, omdat Holslag in een korte tijd vrij diep gaat met betrekking tot de beschrijving van de personages en de omgeving waar het in afspeelt. Bij deze verhalen van bijvoorbeeld drie tot vijf pagina’s, heb je als lezer dan het idee dat je een essentieel deel van het verhaal over het hoofd ziet. Favorieten zijn dan ook de wat langere verhalen, zoals ‘De man in de zwarte kledij’, ‘In de achteruitkijkspiegel’, ‘De Plaag’ en ‘Een koude Winter’. Deze verhalen kenmerken zich door een uitgebreide beschrijving van sfeer en personages en zeer onverwachte plotwendingen. De verhalen zijn heel visueel beschreven, zodat je je bijna kunt voorstellen dat je zelf in de oorlogstijd of in een naderende apocalypse leeft.

Ten slotte is naar aanleiding van het bovenstaande, de omslag van het boek passend gekozen. De voorkant verbeeldt een zwarte schaduw op een donkerrode achtergrond, die probeert een uitweg te vinden. Hiervan gaat een soort dreigende sfeer uit, die terug te vinden is in de twaalf verhalen in het boek.


Kortom, Holslag heeft met ‘Zwarte Muren’ een interessante bundel horrorverhalen geschreven, die vooral voor de lezer, die van diverse onderwerpen houdt, aan te bevelen is. Zijn beeldende en opbouwende manier van schrijven, met onverwachte gebeurtenissen, houden de verhalen interessant en spannend. Zeker de moeite waard om te lezen, voor een avond griezelen.

Beoordeling: 4 sterren.
Zwarte Muren van Anthonie Holslag is nu te koop bij de betere boekwinkel.

Miriam Verhaaf

 

Zie ook: link.

 

 

Recensie: ABV Antropologen Beroepsvereniging

 

“In haar achterhoofd speelde haar geheugen sadistisch een filmpje af. Ze zag de persoon plotseling voor haar koplampen staan, hoorde hem iets schreeuwen, zag hem in slow motion tegen de vooruit knallen – gevolgd door een krakend geluid – en, in de achteruitkijkspiegel met zijn hoofd op het trottoir stuiteren. Zijn nek maakte met de smak een vreemde knak naar rechts.” De hoofdpersoon in dit korte verhaal rijdt op een verlaten parkeerplaats een man aan. Geen schuldgevoel, geen neiging om deze persoon te redden. Het enige wat door haar heen gaat, is dat zij niet de bak wilt indraaien omdat een ‘stompzinnige idioot’ van een zwever niet uit zijn doppen kon kijken. Gelukkig zat er geen kras op haar auto.

De fictieve verhalen in het boek ‘Zwarte muren’, van de in Nederland geboren antropoloog Anthonie Holslag, symboliseren de dagelijkse sleur en het egocentrische denken van mensen.

Op een confronterende manier met een tikkeltje gruwel, schetst Anthonie hoe mensen nogal graag de neiging hebben anderen de schuld te geven van onze eigen issues. Zoals de vrouw van de hoofdpersoon in het verhaal ‘Duisternis’, die tijdens een dagje pretpark de dupe wordt van de woede van haar man. “Ze wilde niet, dat was overduidelijk, maar ze bleef staan, bang voor de woede in mijn stem. Ik grinnikte onbeholpen. Ik kon haar werkelijk alles laten doen wat ik wilde..” Iedere hoofdpersoon krijgt uiteindelijk een figuurlijke klap in het gezicht. Een moment van zelfreflectie. De zwarte muur waar zij tegen aanlopen. “Dit zijn psychische thrillers, psychologische verhalen die iets vertellen wat non-fictie of literaire fictie nooit kan doen: ze werpen een blik op datgene dat we liever niet willen zien. Dat wat we willen negeren, maar toch altijd in de krochten van onze geest aanwezig is.”

De verhalen in ‘Zwarte muren’ zijn geschreven in de periode dat Holslag nog een puber was. En zoals veel pubers, was ook hij kwaad op iedereen en alles om zich heen. Deze verhalen reflecteren zijn visie op zijn omgeving toentertijd. Hij groeide op in het Amerikaanse dorpje Watertown, volgens hem achtergesteld en racistisch. Een groot deel van het jaar was Watertown bedekt met een dik pak sneeuw, afgesneden van de rest van de wereld.  Het schrijven van deze verhalen was voor Anthonie enerzijds een manier om de wereld te begrijpen en anderzijds een moment om de ware aard, de echte ‘ik’ te ontbloten.

Vanaf jonge leeftijd is Holslag gefascineerd door boeken en films waarin weerwolven, vampiers en soortgelijke wezens figureren en dit blijkt ook in het boek ‘Zwarte muren’. “Ik genoot van dit soort films en verhalen, verslond ze, omdat ze doen wat ze behoren te doen: ze leggen iets bloot.” En hier komt de ware aard van een antropoloog en dus ook die van Holslag naar voren. Mensen en hun gedrag bloot leggen op een unieke manier. Holslag is werkzaam op de Universiteit van Amsterdam en zijn interesse gaat o.a. uit naar thema’s rondom collectief geweld. In één van zijn antropologische werken, ‘In het gesteente van Ararat’, beschrijft Holslag de zoektocht naar de betekenis van de Armeense genocide en hoe latere generaties hiermee omgaan.

Zwarte Muren is nu te koop.

 

Eefke Beelen

 

Zie ook: link.

 

 

Recensie Fantasy Realm

 

Zwarte Muren - Anthonie Holslag

Het voorwoord van deze verhalenbundel bevat een korte autobiografie van de auteur, Anthonie Holslag, en schetst ook de tijdsperiode waarin hij deze verhalen schreef. Anthonie, een Amsterdammer, bracht een deel van zijn jeugdjaren door op het platteland van de Verenigde Staten (Watertown, New York) en tijdens zijn pubertijd leefde hij zijn woede en angsten uit op papier met onder andere Edgar Allen Poe of Stephen King als groot voorbeeld en inspiratie. Het resultaat werd tenslotte gebundeld in de verhalenbundel Zwarte Muren.

De verhalen in dit boek zijn heel verschillend van aard. Een aantal vertellingen hebben een volwaardig begin, midden en eind en soms worden ze zelfs onderverdeeld in subhoofdstukjes. Hier vertelt Anthonie de lezer een volwaardig verhaal met een degelijke plot. Mijn favoriet had als titel De Plaag en gaat over een apocalyptisch toekomstbeeld. De wereld wordt geteisterd door een afschuwelijke ziekte die ook nog eens zeer besmettelijk is. De overheid doet er alles aan om de plaag onder controle te houden en het lijkt erop dat er eindelijk een genezing is gevonden. Toch blijkt dit medicijn niet te zijn wat de patiënten hadden verwacht. Een ander verhaal ging over het leven van een Duitse soldaat tijdens de tweede wereldoorlog . De soldaat ontvlucht Birkenau nadat hij getuige was van de gruwelen die zich daar in de Kamer afspelen (een verwijzing naar de praktijken van dokter Mengele, al wordt dit niet uitdrukkelijk zo vermeld).

Dit alles wordt van tijd tot tijd afgewisseld met heel korte momentopnames. In deze verhalen wordt geen klassieke opbouw gehanteerd, maar de lezer krijgt eerder een impressie voorgeschoteld van een bepaalde situatie. In Duisternis worden bijvoorbeeld op slechts drie bladzijden de laatste momenten beschreven van een zelfmoordenaar die sterft in het ziekenhuis in het bijzijn van zijn vrouw en kind. Aan variatie aan onderwerpen is er met andere woorden geen gebrek in deze bundel. De rode draad in alle verhalen zijn natuurlijk de zogenaamde zwarte muren. Zij staan symbool voor het moment waarop de lezer (en ook het personage in het verhaal) beseft hoe de situatie zal uitdraaien. Je wordt omgeven door zwarte muren en er is geen uitweg meer mogelijk. Van een happy end is dan ook nooit sprake. Ook de beklemmende sfeer die uitgaat van deze zwarte muren is in elk verhaal terug te vinden.

Tenslotte nog een kort woordje over de schrijfstijl, die vlot en redelijk visueel is. Dit hoort ook bij de verhalen, want meestal bevatten ze een behoorlijke dosis gore. Een realistische, gedetailleerde beschrijving van geweld en verwondingen is dus wel op zijn plaats in dit boek.

Horror is zeker geen gemakkelijk genre en het gevaar bestaat altijd dat de verhalen lachwekkend en ongeloofwaardig worden of gewoon goor zonder verdere inhoud. Gelukkig wist Anthonie Holslag steeds een mooi evenwicht te bewaren en dat maakt Zwarte Muren voor mij een van de betere horrorbundels die ik al gelezen heb.

 

Morgaine

 

Zie ook: link.

 

 

Recensie NCSF:

Zwarte muren leidt je langs 12 gruwel en horrorverhalen, allen geschreven door Anthonie Holslag in zijn tienerjaren toen hij woonde in een desolate stad in de Verenigde Staten.

De verhalen lezen lekker weg en hebben alles wat een Horror of gruwel verhaal nodig heeft. Een duistere sfeer, opgewekt door de mens zelf of door het bovennatuurlijke of juist het bevreemdende van het alledaagse. De verhalen zijn in de trant van Clive Barker en Dean Koontz.

Uitblinkers zijn het verhaal Tila, waar Anthonie zijn verhaal doorspekt met bevreemdende beelden, en De Plaag, hoe gruwelijk de waarheid kan zijn als de mens tegenover een pandemie komt te staan. Verder zijn de volgende verhalen een aanrader. Waanzin, waarin een man langzaam afglijdt in zijn waandenkbeelden en De wijsheid, waar een man vlucht voor zijn leven als hij zaken ziet die niet voor zijn ogen bestemt zijn in een ziekenhuis.

Er zitten ook mindere verhalen bij zoals De koude winter. Het verhaal was voorspelbaar. En de geschiedenis behelst meer gruwelen dan iemand zich kan voorstellen en dat gegeven was sterker geweest als de schrijver dit gebruikt had voor De kamer in het verhaal.

 

Het enige waar ik over viel is het veelvuldig gebruik van het woord verdomd/verdomme. Ik vind dit woord vaak ongepast, behalve als het past in het verhaal, zoals De Plaag. Er zijn zoveel krachtiger woorden dan dit. Hierin merkt je dat de verhalen geschreven zijn door een jonge, maar een zeer getalenteerde schrijver.

Ik moet zeggen dat het een goede bundel Horror en gruwel verhalen is geworden. Drie dikke sterren.



Marcel van der Rijst, NCSF

 

 

Recensie Magneet:

 

Twaalf korte verhalen, 191 bladzijdes, meerdere doden, verschrikkingen en angstaanjagende beelden op de lezers netvlies. Dat is in het kort hetgene waar Zwarte Muren van Anthonie Holslag uit bestaat.

 

Niets is wat het lijkt en niemand is wie hij of zij lijkt te zijn. Gruwelijke moorden en kannibalisme zijn zomaar een paar voorbeelden uit de twaalf gruwelijke verhalen in deze bundel. Het enige centrale in deze bundel is het punt waarop elk hoofdpersoon het besef krijgt van wat er gebeurt; de zogenaamde zwarte muren uit de titel van het boek. Holslag weet zeer goed naar dit punt toe te werken waardoor de verhalen meestal ook met een flinke dreun eindigen.

 

Qua verhaalsoort zit er niet veel verband tussen de verhalen. Het is allemaal horror maar op verschillende manieren. De ene keer is het een verhaal dat je de grootste gruwelijkheden zéér efficiënt op het netvlies weet te leggen terwijl je door een ander verhaal bang wordt om de telefoon op te nemen.

 

Anthonie Holslag is een geboren Amsterdammer die vanaf zeer jongen leeftijd tot en met zijn tienerjaren in de Verenigde Staten heeft gewoond. Eerder bracht hij in 2005 al een gedichtenbundel uit en in 2009 het boek Het gezicht van het verleden over de langdurige gevolgen van collectief geweld. Holslag is cum laude afgestudeerd in Culturele Antropologie en werkt op de Universiteit van Amsterdam.

 

De verhalen in deze bundel zijn geïnspireerd op verhalen en verzinsels die Holslag in zijn tienerjaren opschreef. Dit gebeurde op servetjes of in notitieblokjes op zijn werk of juist onderweg van of daarnaartoe. De kleinste dingen werkten als inspiratiebronnen. Een vrouw die een auto bestuurde tot een oudere man die een elektrische zaag kocht in een winkel. Ze geven dan ook de worstelingen van Holslags tienerjaren weer. 191 bladzijdes mogen er niet zo heel veel lijken maar de verhalen maken dat meer dan goed. Er is misschien geen eenduidige stijl te vinden tussen de verhalen maar toch weten ze de lezer te intrigeren. Het is wellicht geen boek dat voor iedereen weggelegd is, maar liefhebbers van horror en thrillers zullen zich met dit boek prima vermaken.

 

Wouter Kursten (Magneet) - zie link.

 

 

Recensie Bangersisters:

 

“Ik heb nooit goed begrepen”, zei ze, “waarom mensen zo bang zijn voor vampiers. Als ik het goed begrijp zijn ze niet veel anders dan jij en ik.” Ik moest lachen. Ze keek me vertwijfeld aan. “Ik meen het”, zei ze.
“Vampiers zijn niets meer dan een metafoor”, zei ik. “Ze staan voor alles –gevoelens en gedachten– wat het leven beetje bij beetje uit je aderen zuigt. Zoals woede of wraak.”

In ‘Zwarte muren’ wil Holslag met 12 verhalen de lezer laten beseffen dat niets is zoals het lijkt. Hij wilde schrijven over de onontkoombaarheid van het gruwelijke, en dat is hem zeker gelukt. Je kunt het zo gek niet bedenken: een man die na zijn dood de politie belt, elektrische zagen die in het holst van de nacht beginnen te ronken en kannibaalpraktijken in het ziekenhuis.

In het verhaal ‘De plaag’ wordt Amerika geteisterd door een verschrikkelijke ziekte. Deze ‘nieuwe ziekte’, zoals hij wordt genoemd, komt in vier verschillende stadia voor en verspreid zich alleen via de lucht tijdens de derde en laatste fase. Hierdoor is de quarantaineafdeling in het ziekenhuis omgedoopt tot ‘de laatste halte’.
De eerste fase lijkt op de griep en de slachtoffers krijgen lichtrode vlekken op hun keel en rond hun hals. Hier lijkt het nog onschuldig, maar in de tweede fase gaan de patiënten sneller achteruit. Hun handen en benen beginnen spastisch te trillen en ze krijgen bloedneuzen. De rode vlekken zitten in deze fase meestal al tot aan de onderrug. In de derde fase krijgen de patiënten psychotische neigingen en verscherpte zintuigen. Deze fase word opgevolgd door de laatste en tevens fatale fase, waarin de organen als overvolle ballonnen exploderen en de hersenen na een allerlaatste hallucinatie worden gekookt.

Broeder Robert is voor het eerst getuige geweest van deze laatste –en meest bloederige– fase. In het ziekenhuis zijn de afgelopen weken honderden patiënten binnengekomen. Dit is meer dan het ziekenhuispersoneel aan kan. De mensen worden in het duister gehouden over de daadwerkelijke schade die de plaag al heeft aangericht en de enige nieuwsuitzendingen zijn herhalingen.

Robert begint zich steeds meer zorgen te maken over zijn hoogzwangere vriendin die alleen thuis zit, omdat hij onmisbaar is in het ziekenhuis. Hij is doodsbang dat zij ook besmet wordt met de nieuwe ziekte. Maar de vele sterfgevallen houden hem bezig en zorgen ervoor dat er nauwelijks tijd is om zich met de gezondheid van zijn vriendin bezig te houden.

Dan blijkt er een doorbraak te zijn. Tijdens een persconferentie zegt de president dat er eindelijk een vaccin is ontdekt. Het enige probleem is dat het medicijn temperatuurgevoelig is en ze het hierdoor niet naar de ziekenhuizen kunnen vervoeren. Vanwege het feit dat sommige mensen over een natuurlijke immuniteit beschikken, willen ze bij iedereen een klein bloedonderzoek afnemen, voordat ze het medicijn kunnen toedienen.
Juichend worden de soldaten in het ziekenhuis ontvangen, maar Robert heeft het gevoel dat er iets verschrikkelijks gaat gebeuren. Hij vraagt zich af waarom de soldaten groene gasmaskers en pistolen bij zich dragen. Het antwoord op deze vraag is afschuwelijk.

Auteur Anthonie Holslag is een ware meester wat betreft korte, angstaanjagende verhalen. Onverwachte plotwendingen zijn daarbij zijn sterkste punt.
De 12 verhalen weten de lezer te raken. Het ene verhaal zet je aan het denken, terwijl het andere verhaal je kippenvel van top tot teen bezorgd.

 

Je kunt de recensie hier vinden: link.

 

Marieke Wolf (Bangersisters)

 

 

Recensie Leestafel

 

‘Want wees eens eerlijk…hoor je het niet? De knagende en klagende stem die niets liever wil dan naar buiten breken en schreeuwen, eindeloos schreeuwen, wat zij nu daadwerkelijk denkt en voelt?’

 

Boek met griezelverhalen. In het titelverhaal sterft een man, en het ultieme moment van eenzaamheid brengt helaas voor de stervende niet het licht zoals zo vaak beschreven wordt, maar zwarte muren. Het is niet wat het lijkt. Het is niet wat men aanneemt, of graag wil aannemen. Alles is anders. Dat is de leidraad door de verhalen heen, zoals ook de zwarte muren, die de schrijver in bijna ieder verhaal wel op de een of andere manier heeft ingebracht heeft.

 

In het voorwoord vertelt hij ons dat hij deels opgegroeid is in Amerika - vandaar een niet helemaal perfect gebruik van lidwoorden -, en over de invloed van Amerikaanse schrijvers op zijn eigen schrijfwerk. Het verhaal ‘De plaag’ is daar wel een heel goed voorbeeld van. Het doet meteen denken aan ‘The stand’ van Stephen King. Meteen té veel, en daarmee is het het minst aansprekende verhaal in deze bundel, al blijft het griezelen.
De grootste angst van de mens is die voor de dood. Niets onzekerder dan dat. Niet vreemd dus dat bij griezel- en horrorverhalen dat een grote rol speelt. Ook Anthonie Holslag ontkomt niet aan dit thema. Maar de manier waarop hij het vorm geeft, is af en toe heel verrassend. Na het lezen van ‘De glijbaan’ denk je wel een keer extra na voor je van de waterglijbaan in ene tropisch zwembad af gaat suizen. En zelfs al heb je al een duister vermoeden hoe ‘In de achteruitkijkspiegel’ in elkaar steekt: het blijft een superspannend verhaal. ‘Een koude winter’, tja, eigenlijk gaat dat net over de grens van wat nog kan. Een horrorverhaal tegen de achtergrond van iets wat op zich zelf al horror is. Maar dat mag bij dit genre. De schrijver geeft in alle verhalen aan dat hij over een zeer donkere fantasie beschikt. Af en toe een verhaal valt goed te behappen, maar zou je deze verhalen achter elkaar lezen, dan houd je daar wel een somber wereldbeeld aan over. De personages zijn ‘te’ normaal.
Want wat als er in die aardige buurman ook een krankzinnige schuilt? Is die behulpzame verpleger wel zo lief en aardig als hij lijkt? En wat betreft de lezer zelf: het idee dat je tegen zwarte muren aan loopt, is dan tot daar aan toe, maar dat je eigen persoontje een monster zou kunnen zijn?

 

‘Kijk toch eens naar deze muren,’ zei de oude zwerver, terwijl hij met ontzag omhoog staarde. De zwarte muren waren in zijn droom oneindig en leken regelrecht naar de wolken te gaan.
‘Iedereen kent deze muren,’ zei de oude man, terwijl zijn hand haast op een sensuele manier over het gesteente wreef.
‘Dit zijn de muren die onze donkerste verlangens, onze heimelijke gedachten, gevangen houden. Dit zijn de muren van woede en angst.’

 

Marjo van Turnhout - zie link.

 

 

Recensie van SaBi's Verhalenforum

 

Dit boek is een verzameling van meerdere korte verhalen. Met titels als “Waanzin”, “Een koude winter” en “De plaag” is het een bundel die je wel uitnodigt om te gaan lezen. Het woord vooraf geeft je als lezer zijnde een helder beeld van de dingen die voor Anthonie van belang zijn en die hem gevormd hebben. Zelf ben ik normaal niet zo van voorwoorden, dankwoorden of uitleg over waarom de auteur een boek heeft geschreven. De hoef ik allemaal niet te weten, maar in dit geval had ik er niet zoveel moeite mee. Het leest meer als een stuk van het verhaal dan iets dat er los bijgevoegd is, hoewel dit wel het geval is.

 

De verhalen zelf sluiten bijna geen van allen op elkaar aan en lijken ook niet op elkaar. Op “Tila” en “Waanzin” na kennen de personages elkaar zelfs niet. Er zijn slechts een paar kenmerkende dingen die in elk verhaal terug lijken te komen en waardoor je de link kunt leggen. Alle personages hebben te maken met “Zwarte Muren” en ook allemaal zijn de hoofdpersonages mensen die iets fout hebben gedaan, iets fout gaan doen of zich onjuist bejegend voelen. Het zijn mensen die eigenlijk helemaal niet zo aardig zijn.

 

Die eigenschap zorgt ervoor dat ik me als lezer totaal niet hecht aan de hoofdpersoon, maar het zorgt er ook voor dat het verhaal in vaart door blijft lopen. Elk personage voelt zich op één of andere manier tekort gedaan door een ander, of heeft juist iemand tekort gedaan. Doordat dit elk verhaal opnieuw gebeurd heb je wel het idee dat hetzelfde bandje afgedraaid wordt, hoewel de verhalen op zich divers genoeg zijn. De verhalen zelf zijn kort genoeg om zo even tussendoor te kunnen lezen en je kunt het aan de kant leggen zonder je na later af te vragen waar je nog maar was of wat er eerder in het verhaal gebeurd is.

 

Ik betrapte mezelf er wel op dat ik zo nu en dan wilde dat sommige verhalen net iets dieper zouden gaan dan dat ze deden. Iets meer beschreven werden zeg maar. De gedachtegangen van elk hoofdpersonage zijn te volgen en niet warrig, wat hun geestelijke toestand ook is. Bij sommige vond ik de gedachtegang soms iets te langdradig of in strijd met het onderwerp/prioriteiten en toch bleef de draad van het verhaal wel te volgen.

 

Of ik dit verhaal aan zou raden weet ik nog niet zeker. Voor mensen die houden van verhalen waarin de menselijke gedachtekronkels en handelingen centraal staan, maar waar vooral de personages menselijk zijn is deze bundel zeker leuk om te lezen. Daar moet ik wel aan toevoegen dat je als lezer wel moet houden van kortere verhalen, want dat zijn alle verhalen in deze bundel. Korte verhalen.

 

Bianca Schepel.

 

Zwarte Muren

7,5 Ter verduidelijking: ik heb de oude editie gelezen (verschenen in 2012) en sommige van mijn opmerkingen zullen wellicht niet van toepassing zijn op de nieuwe editie, die bijvoorbeeld meer verhalen bevat naar wat ik heb begrepen. Maar, nieuwe of oude editie, Anthonie Holslag staat altijd garant voor beklemmende, je naar de keel grijpende gruwelverhalen. Ze 'horror' noemen doet ze nauwelijks eer aan (door het beeld van horror dat tegenwoordig ontstaan is), maar ze draaien wel degelijk om het opwekken van angst en afkeer, maar dan op een diepe psychologische basis. De gruwelijkheden die de karakters ondergaan zijn uitingen van onderhuidse angsten en frustraties die we allemaal waarschijnlijk kennen. In die zin zijn het verhalen die de lezer een ongemakkelijke spiegel voorhouden. De link wordt hier in deze verhalen soms expliciet gelegd -bijvoorbeeld in het verhaal over kannibalisme waar wordt gesteld dat er meer mensen en instanties zijn in de wereld die ons stukje bij beetje willen opeten- dat was niet zo nodig geweest. Dit verhaal werd gered door een briljant, huiveringwekkend einde, dat goed was beschreven en mijn maag deed samentrekken. Het andere verhaal dat zo expliciet was 'Reflectie in de spiegel' was hierdoor te voorspelbaar en was mijn minst favoriete verhaal in de bundel. De rode draad in de verhalen wordt gevormd door de 'muren' van de titel (al zijn er enkele verhalen die meer samenhang vertonen, zoals twee verhalen die zich tegelijk in dezelfde stad afspelen en overlap vertonen, en enkele verhalen die mannen met geelachtige huiden bevatten - Holslag heeft de bundel zorgvuldig samengesteld). De muren zijn ten eerste muren die ons ervan weerhouden ons te uiten, de soms primitieve gevoelens van frustratie en woede, waarvan mensen zouden schrikken als ze het zouden weten. Soms zou je willen schreeuwen, maar je doet het niet. Want het zou niet sociaal zijn. Je moet je immers voegen. En zo raak je beklemd, raak je jezelf kwijt. Maar het zijn ook muren die we hebben opgetrokken om onze wankele psyche te beschermen. Muren waarmee we de zinloosheid en onpersoonlijkheid van de wereld om ons heen proberen uit te sluiten. Achter de muren in deze verhalen bewegen vaak donkere wolken, en bijtende tanden die stervende karakters uiteenscheuren. De dood komt regelmatig terug, niet hoopvol, maar als entiteit die je alles afpakt. Soms zijn de muren letterlijk (de zwarte muren van een mortuarium), soms zijn ze figuurlijk. Of allebei, want zijn de leugens die in De plaag verteld worden ook niet een soort muren om mensen te beschermen voor de waarheid? Daarom dat er mensen zijn die dwars door de muren kunnen heenkijken - voordat ze doodgaan. Deze verhalen zijn rauwer, wat minder subtiel dan de verhalen uit de latere bundels van Holslag. Ze zijn ook eerder geschreven, toen hij op zijn 16e in de VS woonde. Ik wou dat ik als 16 jarige zo goed had kunnen schrijven. De korte verhalen die ik op die leeftijd schreef zijn niet uitgevenswaardig. Deze zijn wellicht vervuld van een bepaald soort jonge rebellie tegen een beklemmende omgeving (die Holslag blijkens zijn voorwoord echt ervoer). Ze hebben misschien soms een zekere grensoverschrijdende natuur die meer bij tieners past, zo worden er wat veel moordenaars en perverselingen opgevoerd, waar de karakters in de latere bundels evenwichtiger en 'normaler' zijn. Maar ze werken wel en komen zeker niet kinderachtig over. Het innerlijk leven van de karakters is goed weergegeven, soms misschien wat 'hijgerig' als dat het juiste woord is, maar Holslag weet heel goed angst en afkeer te beschrijven en ook hoe daardoor de geest versplintert en waanzin de overhand neemt. Het doet je in de verhalen geloven en geeft je een naar gevoel in je maag - en dat is precies wat de beste 'horror' beoogt te doen. Je ongemakkelijk doen voelen over iets dat niet alleen deel is van de verhalen, maar ook van jou. Tijd om je bewust te worden van de zwarte muren in je eigen binnenste en ermee te leren omgaan, anders bots je er ooit finaal tegen aan. Een aanrader voor iedereen die eens door elkaar geschud wil worden, en daarbij niet bang is van het lezen over bloed, ingewanden en gevilde katten.

 

Johan Klein Haneveld - link.

 

 

 

Recensie FantasyWereld

 

Zwarte muren is een horrorbundel van Anthonie Holslag. Deze Nederlandse auteur komt oorspronkelijk uit Amsterdam, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Amerika. Daar schreef hij de verhalen uit deze bundel, waarvan het merendeel van de verhalen zich in de jaren negentig afspeelt. In totaal bevat het boek twaalf verhalen, van verschillende lengtes, en een interessant woord vooraf waarbij de auteur duidelijk laat zien wat de verhalen voor hem betekenen. Dit voorwoord maakt erg nieuwsgierig naar de verhalen.

De verhalen
Hoewel we praten over twaalf verschillende verhalen, zijn er redelijk wat terugkerende elementen, zowel in de personages als in de beschrijvingen. Dit betekent niet dat er enig verband is tussen de verschillende verhalen. Ze zijn totaal verschillend. Ook in thema, want waar de een meer een psychologische invalshoek heeft, neemt een ander verhaal een bovennatuurlijke wending. Het verhaal “De plaag“, over een ziekte die de hele wereld in haar greep heeft, kent zelfs geen enkel bovennatuurlijk element. Het zou zomaar eens echt kunnen gebeuren.

Ook wat betreft kwaliteit wisselen de verhalen. Hoewel het merendeel van de verhalen goed te verteren is. Goed geschreven, makkelijk om in te leven en de plot, hoewel soms weinig verklaard, klopt altijd. Verhalen als ”Een koude winter“ en ”De plaag“ steken met kop en schouder boven de anderen uit. Voornamelijk door hun kille realisme. De man in de Zwarte kledij, waarmee Holslag eerder hoge ogen gooide bij de Unleash Award, is ook sterk. Helaas zijn er ook een aantal die gewoon ronduit langdradig zijn. Dit komt over het algemeen door dwalende gedachtegangen van de verschillende personages over hun slechte huwelijken. Wat het niet alleen langdradig maakt, maar ook ronduit irritant wanneer je de zoveelste stakker met een kuthuwelijk tegenkomt. Zo lijkt het eerder een aflevering van een soapserie met zo nu en dan wat bovennatuurlijks erdoorheen. Soms is dit bovennatuurlijke aspect erg flauw en overbodig, zoals in het verhaal ”Waanzin“ waar de hoofdpersoon een offermes krijgt van een zwerver om zijn vrouw te vermoorden. Het verhaal ”De wijsheid“ is eerder flauw en haast lachwekkend. De hele wereld lijkt ineens kannibaal te zijn en de hoofdpersoon gaat er vanuit dat iedereen kannibaal is. Cola light als codewoord. Het klinkt allemaal te vaag en te gemakkelijk en zelfs onbedoeld grappig.

Een mooie eigenschap van Holslags verhalen is dat ze aanzetten tot denken. Het merendeel laat genoeg ruimte over om een eigen invulling te geven. Op dit punt is het een kwestie van smaak van de lezer; lezers die van duidelijk afgeronde verhalen houden, zullen minder snel verzadigd zijn.

Personages
Elk kortverhaal heeft zijn eigen personages. Wat het merendeel van hen verbindt, is dat de auteur ze onsympathiek over laat komen. Hoewel er zeker uitzonderingen zijn, zoals de hoofdpersoon uit het eerder genoemde “De plaag” die een voorspelbaar lot tegemoet gaat, zijn er een hoop mannen en vrouwen in het boek waarbij je het helemaal niet erg vindt als ze sterven en/of vervloekt worden. Daardoor gaat het effect van de schok verloren, wanneer er iets onaangenaams met ze gebeurd. De helft van het horroreffect is dan al weg.

Conclusie
Zwarte muren is een redelijke bundel, maar helaas niet meer dan dat. Er staan veel goede ideeën in, maar ook wat mindere interessante verhalen. Holslag zelf weet goed te schrijven, zijn stijl is vlot en aangenaam.

 

Zie link.

 

 

 

Een recensie van Zwarte muren van Anthonie Holslag door Patrick Brannigan

 

Het gebeurt zelden: een ontmoeting met een auteur die dezelfde thematiek gebruikt, een vergelijkbare stijl hanteert en hetzelfde denkt over deze wereld als jijzelf. Het gebeurt zelden, maar als het gebeurt, dan is het een ontmoeting met een literaire zielsverwant. Bij het lezen van Anthonie Holslags Zwarte muren bekroop mij een gevoel van verwantschap. En van wanhoop.

Verhalenbundels zijn moeilijk om te recenseren. Een verhaal is niet gemakkelijk in een enkel zinnetje te typeren, en voor een lezer bevat dit enkele zinnetje vaak te weinig informatie. Ik zal in deze recensie daarom volstaan met een sfeerbeschrijving. Immers, juist bij horror is sfeer het allerbelangrijkste.

Somber en wanhopig
Goede horror is somber en wanhopig. Goede horror creëert de illusie dat iedereen beter af is als we collectief onze polsen door zouden snijden, aan het gas zouden gaan of een nucleaire oorlog zouden beginnen. Een goed horrorverhaal eindigt niet met een bruiloft waarbij de held na het overwinnen van vele tegenslagen met zijn liefje trouwt, maar met de gruwelijke dood van de bruidegom, de groepsverkrachting van de bruid en de bloedige massamoord op alle bruiloftsgasten door het bedienend personeel, die eigenlijk demonische saters blijken te zijn. Kort gezegd: horror is pessimistisch. Daarom houd ik er ook zo van. Niet omdat ik een pessimist ben, maar omdat het realistisch is (en alle kunst moet de realiteit weergeven, vervormen dan wel becommentariëren): het leven is geen sprookje, maar een helletocht vol bloed en pijn, met een enkel sprankeltje geluk. Als je mazzel hebt.

Gelaagdheid
Horror is meer dan een genre dat de wreedheid van het leven portretteert. Goede horror moet ook gelaagd zijn, zoals alle goede literatuur: vampiers lijken aan de oppervlakte wellicht bloedzuigende ondoden, maar ze staan ook symbool voor gevoelens van wellust, wanhoop, woede of wraak; gevoelens die het leven uit je zuigen en je als een zielloos omhulsel achterlaten. Weerwolven zijn niet alleen mensen die in wolven veranderen, maar ook een waarschuwing tegen het monster dat in ons allen schuilt. Ik vraag me af hoeveel fans van Stephenie Meyer zich hier bewust van zijn, maar dit terzijde.

Sfeer
Na deze nogal lange inleiding snap je het wellicht al: de verhalenbundel Zwarte muren van Anthonie Holslag bevat sfeer. De juiste sfeer. Een sfeer van wanhoop, desillusie en angst. Na de eerste verhalen voelde ik een kille wanhoop langzaam naar mijn hart kruipen. Ik durfde niet verder te lezen, bang dat de zwarte muren ook mij zouden insluiten. Ik legde de bundel weg, maar enkele dagen later las ik toch weer verder; ik zwichtte voor dezelfde verleiding die een peilloos diepe afgrond zo aanlokkelijk maakt.

Het leven, de dood en alles daartussenin
Wat deze bundel doet uitsteken boven de oppervlakkige zwijmelhorror waar we mee worden doodgegooid, is echter de gelaagdheid. De zwarte muren zijn een motief dat in ieder verhaal terugkomt; ze zijn (volgens mij) een symbool voor de dood, de waanzin en het bovennatuurlijke dat ons continu omringt. De glijbaan waar een onbehouwen schoft zijn te dikke vrouw vanaf dwingt is méér dan een bouwwerk van staal en plastic. Als een genootschap van medici kannibalisme pleegt, dan zegt dat iets (maar wat?) over de gruwelen van de medische wetenschap. Als een moordenaar vol wrok en jaloezie een succesvolle rocker op de korrel neemt en de trekker overhaalt, vermoordt hij dan niet tegelijkertijd zichzelf? Veel van deze zaken zijn onverklaarbaar, maar Holslag geeft geen uitleg; de uitleg die andere recensenten helaas zo node missen, maar mij geenszins stoorde. Niet alles hoeft voorgekauwd te worden, niet alles is duidbaar, net als het leven, de dood en alles daartussenin.

Toekomstig werk
Mij kwam ter ore dat er nog twee verhalenbundels van deze auteur aan staan te komen; hoewel ik liever langer werk van hem zou lezen ben ik toch erg benieuwd of Holslag mij opnieuw zo’n gruwelijk vervormende spiegel voor gaat houden.

 

Je kunt de recensie van Patrick Brannigan hier vinden.

 

 

Om een gesigneerd exemplaar van het boek te bestellen, klik hier.