This review is translated to English by Joyce Hazenbroek
A challenge; asking a reviewer who mainly writes about thrillers to review an English scientific book. Now my knowledge on the subject of this book does go a little further than that of the average Dutchman, I can hardly call myself an expert. But there’s a first for everything and there’s no harm in broadening your horizon.
The Transgenerational Consequences of the Armenian Genocide is a scientific book that feels quite unscientific. This is not because of the way Anthonie Holslag shares the information and proves facts. It’s the readability that makes this book feel like anyone could read it.
It’s necessary to have some knowledge on the Armenian Genocide to really understand the subject-matter of this book. Which overall makes it more suitable for those who want to learn more about this subject.
In 1914, the Turkish attacked a Russian military port without any warning beforehand. After a few victories for the Turkish, they were driven back and lost about 50.000 soldiers. This wasn’t the first the Turkish lost and it looked like Turkey was going to lose its power. This crisis caused a lot of atrocities in World War One. Before the war, there had already been massacres between Islamic Turks, Kurds and Christian Armenians. The Armenians were a difficult obstacle for the bigger ethnic and religious homogeneity Turkey desired. The war between Russia and Turkey caused a lot of tension that the Armenians became victim of.
In his book ‘To Hell and Back 1914-1949’ Ian Kershaw described the Armenian genocide as following: “The Armenians that lived on both sides of the Russian- Turkish border, mainly sided with the Russians and hoped they could rid themselves of the Turkish yoke like this. The Turks considered the Armenian as collaborators. In mid-April of 1915, an Armenian Rebellion broke out in the city Van where both parties committed atrocities. During this rebellion the Armenian didn’t receive the support from Russia they had expected. Shortly after the rebellion the Armenian population started getting violently deported from south-east Anatolia. Within a few weeks more than 1,5 million Armenians were deported deep into the Syrian desert. Many of them died during the transport as a consequence of diseases, bad treatment or in the camps they ended up in. Even more of them died during the gruesome massacres that were a part of the murderous progroms that were supported by Turkish leaders. Estimates of the Armenian victims diverge from 80.000 to a million.”
Anthonie Holslag wrote ‘In het gesteente van Ararat’ in 2009, a book that described the long-term consequences of collective violence. In this book he goes into detail on the gruesome consequences of the Armenian Genocide and why there is so little attention for it. In The Transgenerational Consequences of the Armenian Genocide he further describes why these events were never anthropologically researched. Which is why this could be seen as the first time this Humanitarian disaster gets looked at in this way.
Anthonie asks “Is the genocide the result of a regime who wants to impose its power over an underlying party or is a regime that commits genocide so humiliated by defeat that it takes it out on a minority?” Anthonie thinks this last theory is closest to the truth. He explains the identity formation of the perpetrators and how this formation ends in gruesome acts of violence. The many genocides in the twentieth century were also known as the disease of the twentieth century. World War Two was caused by what the Germans thought was an unfair blame they got for the first world war and the Treaty of Verssailes. They then blamed the Jews for the labor unrest.
The book shows the way the Armenians spread over the world after the genocide. Some Armenians ended up in Istanbul but settled in Syria, Jordan and Iraq. The Armenians that settled in Indonesia fought with the KNIL soldiers who then fled to the Netherlands. Which is how the Armenians ended up in The Netherlands. In the 60’s and 70’s Turkish Armenians came to The Netherlands as guest workers. Later the old hostility started to show here as well.
For this book, Anthonie Holslag did research on how the two groups and the Armenians from Syria, Jordan, and Armenia are related and if they even want to be.
How has the Dutch government expressed itself about the Armenian genocide? Many found it difficult to acknowledge the massacre as a genocide and choose to avoid the subject and they instead speak of the ‘Armenian Question’. Probably in an attempt not to offend any Turks. The politicians ignoring this subject could learn a lot from this book, as Anthonie makes the genocide very clear.
Anthonie Holslag has written a clear and accessible book about a crime against a population that has been ignored for too long and still causes controversies. With this book, Anthonie continues to prove what a gifted writer he is.
Een uitdaging. Vraag een recensent die normaal recensies schrijft over thrillers een recensie te schrijven over een Engelstalig wetenschappelijk boek over een onderwerp waar zijn kennis wel wat verder reikt dan die van de gemiddelde Nederlander, maar heel moeilijk als kenner aangemerkt kan worden. Inderdaad dat is zeker een uitdaging. Maar voor alles is een eerste keer en het verbreden van de horizon kan nooit geen kwaad.
The Transgenerational Consequences of the Armenian Genocide is een wetenschappelijk boek geworden dat eigenlijk onwetenschappelijk aandoet. Niet zozeer het gene wat Anthonie Holslag wil vertellen en heel secuur probeert te bewijzen, maar de toegankelijkheid van de tekst maakt dat dit boek niet genomineerd werd om na veertig bladzijden in de la met ‘onbegrijpelijke stukken’ te verdwijnen. De tekst is voor iemand die goed Engels teksten kan lezen heel goed te doen en zelden raakt de lezer het spoor bijster.
Om dit boek op waarde te schatten is wel degelijk een zekere vorm van kennis over de Armeense genocide nodig. Met basiskennis zoals wij deze in Nederland gemiddeld kennen blijft het wat mistig met wat Holslag probeert te bewijzen. Maar voor diegene die zich wat dieper in de materie wil interesseren is dit boek heel toegankelijk.
De Turken vielen in 1914 een Russische marinebasis aan, zonder enige waarschuwing vooraf, maar na enige successen werden zij al snel weer teruggedrongen en verloren zo 50.000 soldaten. Dat was niet de eerste maal dat de Turken verliezen leden en het leek erop alsof Turkije zijn macht zou verliezen en deze crisis leidde tot de ergste gruweldaden van de Eerste Wereldoorlog. Voor de oorlog waren er al slachtpartijen geweest tussen islamitische Turken, Koerden en Christelijke Armeniërs. Doordat men in Turkije een grotere etnische en religieuze homogeniteit wilde vormde de Armeniërs een vervelend obstakel. Door de oorlog tussen Rusland en Turkije liep de spanning hoog op en waren de Armeniërs het slachtoffer.
In zijn boek ‘De afdaling in de hel, Europa 1914-1949’ omschrijft Ian Kershaw de Armeense genocide als volgt. “De Armeniërs die aan weerszijden van de Russische- Turkse grens leefden kozen in het algemeen partij voor de russen in de hoop zich op deze manier van het Turkse juk te kunnen ontdoen. De Turken beschouwden de Armeniërs als collaborateurs. Toen midden april 1915 een Armeense opstand uitbrak in de stad Van waarbij alle partijen gruweldaden pleegden, bleef de door de Armeniërs verwachte Russische steun uit en stonden de Armeniërs er alleen voor. Kort na de opstand begonnen de deportaties van de Armeense bevolking uit Oost-Anatolië en dit ging gepaard met veel geweld. Binnen enkele weken waren meer dan anderhalf miljoen gedeporteerd, diep de Syrische woestijn in. Velen van hen stierven tijdens het transport als gevolg van ziekten, slechte behandeling of in de kampen waar ze terecht kwamen. Nog veel meer sneuvelden er tijdens de gruwelijke massamoorden die deel uitmaakte van het moorddadige programma dat de steun had van de Turkse leiders. Schattingen van de Armeense slachtoffers lopen uiteen van 600.000 tot meer dan een miljoen”.
Anthonie Holslag schreef in 2009 In het gesteente van Ararat, een boek over de langdurige gevolgen van collectief geweld. In dit boek gaat hij zeer uitgebreid in op de gruwelijke gevolgen van de Armeense genocide en waarom er zo weinig aandacht aan is besteed en eigenlijk in de vergetelheid is geduwd. In The Transgenerational Consequences of the Armenian Genocide gaat hij verder in op deze zaken die nooit op antropologische wijze is onderzocht. Dit boek kan dus gezien worden als de eerst maal dat deze humanitaire ramp op deze manier wordt onderzocht.
Anthonie stelt de vraag Wordt een genocide gepleegd door een regime die zijn macht wil opleggen aan een onderliggende partij of is een regime die genocide pleegt juist een regime die stelselmatig is vernederd of verslagen en zijn frustratie af reageert op een minderheid. Volgens Holslag is het laatste het geval. Omdat in de twintigste eeuw meerdere genocides plaatsvonden werd dit ook wel de Ziekte van de Twintigste Eeuw genoemd. Ook bij de vernietiging van de Joden door Nazi Duitsland kwam voort uit de in de ogen van de Duitsers onterechte herstelbetalingen van de Eerste Wereldoorlog en de schuld van de arbeidsonrusten werd aan de Joden toegeschreven.
Het boek laat een mooi beeld zien over de manier waarop de Armeniërs na de genocide over de gehele wereld zijn verspreid. Er zijn Armeniërs die in Istanbul terecht zijn gekomen maar met name in Syrië en Jordanië en Irak, maar wat verrassend was is dat een aantal Armeniërs in Indonesië terecht zijn gekomen en in met de KNIL-soldaten meevochten en samen met de Indonesiërs die naar Nederland meevluchten opgevangen werden in de kampen in onder andere Vught. Hierdoor kwam een Armeense enclave in Nederland terecht. Toen in de jaren 60 en 70 Turkse gastarbeiders naar Nederland kwamen zaten daar ook Turkse Armeniërs tussen en in de loop van tijd is de oude vijandigheid ook hier in Nederland zichtbaar geworden.
Anthonie Holslag heeft in dit boek ook verschillende onderzoeken gedaan op welke manier deze twee verschillende groepen, die ook nog werden aangevuld door Armeniërs uit Syrië en Jordanië, met elkaar verbonden zijn of juist niet met elkaar verbindingen aan willen gaan.
Op welke manier heeft de Nederlandse regeringen in de loop van tijd zich uitgesproken over de Armeense Genocide? Verschillende regeringen vonden een uitspraak doen om deze massamoord te erkennen als genocide heel lastig en men blijft om de hete brei heen draaien. Er wordt heden ten dage nog steeds niet over de Armeense Genocide gesproken maar over de Armeense Kwestie. Waarschijnlijk om niet op Turkse teentjes te gaan staan, want hoe duidelijk moet het worden om tot erkenning over te gaan. Misschien is het een goed idee om de heren politici bij te spijkeren door Anthonie Holslag. Duidelijker kan een kwestie niet worden gemaakt.
Anthonie Holslag heeft een toegankelijk en duidelijk boek geschreven over een misdaad tegen een bevolkingsgroep die te lang onder het tapijt is geschoven, maar nog steeds voor controverse zorgt. Met dit boek bewijst hij nogmaals wat een begenadigd schrijver Anthonie is.
See link.