Hierbij een recensie die is verschenen in de tijdschrift "Holland SF". Ben uitermate tevreden en plezierig verrast. Hier een foto van de recensie. Mijn dank aan Alex de Jong die me op de recensie gewezen heeft.
Recensie:
Met "Zwarte Muren" presenteert Anthonie Holslag zich als een ook voor de liefhebbers van fantastische literatuur interessante auteur. De flaptekst wekt al interesse: geboren in Amsterdam en opgegroeid in de Verenigde Staten, een cum laude afgestudeerde antropoloog die werkzaam is op de Universiteit van Amsterdam, maar die al veel eerder schrijver was, want al in zijn tienerjaren schreef hij verhalen die gepubliceerd werden in diverse school- en studentenbladen. Zwarte muren blijkt niet zijn eerste boek, want in 2005 verscheen zijn gedichtenbundel Het gezicht van het verleden en in 2009 het antropologische In het gesteente van Ararat, over de lange termijn gevolgen van de Armeense vervolging, de eerste volkerenmoord in de 20e eeuw. En het is natuurlijk algemeen bekend dat auteurs die in meerdere genres actief zijn de prettigste leeservaringen leveren en dat poëtische neigingen fantastisch gericht proza vaak ten goede komen. En: "Ik wilde iets schrijven dat bijt. Iets schrijven dat raakt. De onontkoombaarheid van het gruwelijke. Eigenlijk wilde ik iets schrijven over die muren, die zwarte muren, die ons dagelijks omringen." Bovendien blijkt Anthonie Holslag heel actief op het net, met op de eerste plaats zijn eigen site, waar hij ook structureel aandacht geeft aan andere auteurs.
Zwarte Muren begint met een "woord vooraf" dat de daarop volgende verhalen een persoonlijke lading geeft en ze nadrukkelijk neerzet als "psychologische verhalen" die "een blik werpen op datgene dat we liever niet willen zien." Al lezend wordt het ook duidelijk dat het oudere verhalen zijn, geschreven van 1990 tot 1995 zoals aan het einde blijkt, verhalen uit het mobielloze tijdperk. Dat wordt op een of twee momenten voelbaar, wanneer je als lezer denkt dat de speurtocht naar een telefoontoestel niet meer van deze tijd is. In het algemeen zijn de verhalen echter voldoende 'tijdloos' om ze nu, bijna twintig jaar later, nog steeds te kunnen waarderen. En daarmee is misschien het eindoordeel over deze verhalenbundel geveld: een bundel die je als lezer kunt waarderen. De afzonderlijke verhalen doen namelijk te bekend aan om heel diepe indruk achter te laten: het is de gruwel die we uit het werk van Stephen King kennen, of uit de vele tv-series met FBI-agenten en "medical examiners". Holslag weet die bekende thema's goed genoeg te verwoorden om de verhalen leesbaar te maken en door ze met elkaar te verbinden, soms heel direct en expliciet, altijd via het achterliggende thema van zwarte muren, krijgt de bundel ook iets extra's; wordt het meer dan alleen maar een bundel en dat prikkelt tot na-denken, bijvoorbeeld wat je zelf uit je dagelijkse werkelijkheid probeert te bannen.
Dat na-denken bestaat onder andere uit de overweging dat de titel Zwarte Muren eigenlijk de lading niet dekt. De titel is te concreet, want de zwarte muren waar Holslag het over heeft, kunnen buiten ons staan, maar ook binnenin ons, het kan de grens van de dood zijn, een onpeilbare leegte, een gewoonte vanuit onze opvoeding die bloeddorst en waanzin in toom houdt.
Kortom, met Zwarte Muren presenteert Anthonie Holslag zich voor de fantastische lezers als een auteur die je in de gaten moet houden: geen nieuwe fantasy- of sciencefictionauteur, maar wel een auteur die zich van grenzen niets aantrekt en die het in zich lijkt te hebben om met fantastische verrassingen te kunnen komen.
Paul van Leeuwenkamp
