Dit is misschien wel het meest enge verhaal dat ik ooit heb geschreven. Het was eigenlijk bedoeld voor mijn aankomende bundel "In het kille ochtendlicht", dat een vervolg is op mijn bundel "Een bloedovergoten dageraad". (Dus als je een voorproefje wilt, is dit een uitgelezen kans.) Waar angst in "Een bloedovergoten dageraad" central stond (zie ook recensies), staat "In het kille ochtendlicht" met name de leegte en trauma na de angst centraal - en dit verhaal is hier een voorbeeld van. Niets in dit verhaal is toevallig. De thematiek niet, maar zelfs de structuur niet. Omdat zwangerschap - zonder al teveel te verklappen - in het verhaal centraal staat, wilde ik het ook persé in negen hoofdstukken indelen. Het paste precies en ik weet nog hoe angstig ik was, toen ik dit verhaal schreef. Het was een verhaal dat praktisch zelf ontstond en uit het diepste van mijn onderbewuste is gekomen. Zelfs nu ik het teruglees, krijg ik nog steeds de kriebels. Hoe intiem is zwangerschap namelijk? En hoe verschrikkelijk kan het misgaan?
Tijdens een zwangerschap en als jonge ouders zijn we het meest kwetsbaar.
Het idee van dit verhaal ontstond overigens door twee verschillende incidenten. Zoals ik in de introductie van "Een bloedovergoten dageraad" heb geschreven, zijn al deze verhalen tot stand gekomen door een incident van zinloos geweld in 2008. Deze gebeurtenis leverde nachtmerries op en ik stelde mezelf op een gegeven moment voor een keuze: of de nachtmerries hebben mij onder controle of ik heb de nachtmerries onder controle. Ik begon ze op te schrijven, had een notitieboekje naast mijn bed en schreef de beelden op die ik had, zodra ik door een nachtmerrie gewekt werd. Op een gegeven moment bestond mijn werkkamer alleen nog maar uit proppen papier. Hoewel ik ook mijn deadlines had voor mijn wetenschappelijke artikelen, begon ik obsessief aan deze verhalen te werken. Tussen 2009 en 2014 heb ik ongeveer 84 verhalen opgeschreven, waarvan 15 "In een bloedovergoten dageraad" en een aantal anderen in tijdschriften zijn gepubliceerd of in wedstrijden terecht zijn gekomen. Toch zag ik gaande weg een verschil in de verhalen ontstaan. Verhalen die direct over angst gingen (opgetekend in "Een bloedovergoten dageraad" - zie ook synopsis) en verhalen die over de leegte en trauma gingen als de angst eenmaal wegebt.
Dat dit alles allemaal gebeurde, terwijl mijn vriendin zwanger was en ik ook nog vader werd, vergrootte de chaos in mijn hoofd. (En versterkte daarbij ook mijn angst gevoelens.)
Dit verhaal behoort dus tot de laatste categorie. (Meer verwerking dan angst an sich.) Het ontstond door een droom. Een beeld dat me maar niet losliet. (Zie ook de laatste tekening hieronder. Gruwelijk, maar dit heb ik letterlijk een aantal keer gedroomd.) En waarbij mijn angstgevoelens, maar ook de verwerking daarvan en mijn aankomende vaderschap allemaal bij elkaar kwamen.
Ik had dus een beeld, een terugkerende droom, maar nog geen verhaal. Dit laatste ontstond toen mijn zoon al geboren was en mijn vriendin en ik, in onze oude woning, in de huiskamer zaten en de babyphone naast ons hadden staan. Ik denk dat de babyphone soms een radio frequentie oppikte. Maar stel je voor: je hebt je kind net naar bed gebracht, zit in de huiskamer en hoort plotseling iemand in de babyphone praten. Ik weet nog goed hoe ik mijn vriendin aankeek en hoe tegelijkertijd een storm van angst gevoelens in me losbrak. Ik rende naar de slaapkamer toe, ongeveer zeven meter van de huiskamer verwijderd, en in die zeven meter is dit verhaal ontstaan.
Ik ben tot aan vandaag nog steeds van mening dat ik de persoon op de babyphone "ik heb je nu eindelijk" heb horen fluisteren.
Dit verhaal is dus op twee manieren tot stand gekomen. Door een terugkerende droom en een donkere mannenstem die plotseling in ons huiskamer schalde. Het moet een radio frequentie geweest zijn. Een andere mogelijke scenario is ondenkbaar.
Hier is dus mijn engste verhaal, eigenlijk bedoeld voor "In het kille ochtendlicht". (Maar wees gerust beste lezer, daar staan nog meer enge verhalen in. Deze paste er net niet bij.) Ik heb het uiteindelijk kunnen publiceren bij Fantastische vertellingen, nummer 37 met dank aan Remco Meisner en aan Gidion van de Swaluw die de tekeningen heeft gemaakt die het verhaal letterlijk uitbeelden, alsof hij de beelden uit mijn hoofd heeft geplukt.
Je kunt de bundel hier bestellen.
Geniet ervan.