Ik heb soms momenten dat ik eindeloos veel muziek inkoop. Ik kan er niets aan doe; ik ben verslaafd. En aangezien ik me op dit moment toch verveel, en niet kan slapen, dacht ik erover om een lijst te maken van de albums die de laatste maanden een grote indruk op me hebben achtergelaten (en die ik iedereen dan ook kan aanraden!)
Tori Amos - American Doll Posse
Beter dan haar vorige plaat (The Beekeper) maar in mijn nederige opinie niet zo goed als Earthquakes, Boys for Pele of Scarlet Walk. (De laatste is mijn favoriete.) Toch staan er hier een aantal juweeltjes op. Roosterspur Bridge bijvoorbeeld met een pijnelijk mooie tekst. Of Bouncing off Clouds en Dragon die dezelfde thematiek behandelen; het terloor gaan van liefde. Voor de rest wordt de plaat gekenmerkt door gitaarmuziek (!) en stevige anti-Bush liederen. Kortom, een goede plaat.
Mad Season - Above
Tot mijn grote schaamte heb ik deze plaat nu pas gekocht! Met wijlen Layne Stanley als frontman. (En Mike McCready van Pearl Jam als leadgitarist.) En ik moet de prijs hiervoor betalen. Ik heb jarenlang nummers als Wake Up, River of Deceit, Long Gone Day, All Alone (ligt het aan mij of lijkt dit nummer een beetje op I'm Open van Pearl Jam?) moeten missen. Mijn fout, mijn schande. Geweldige plaat.
Dessert Sessions 9 & 10
Weer zo een krankzinnige aankoop. Een plaat die al jaren op de planken ligt en die ik nu pas in mijn bezit heb. Deze tijdelijke samenwerking van bandleden uit Queens of the Stone Age, Perfect Circle en PJ Harvey is buitengewoon geweldig. De juweeltjes zijn Dead in Love, I Wanna Make it with Chu (ook verschenen op de laatste plaat van QOTSA), Crawl Home en There Will Never be a Better Time. Vooral PJ steelt de show. Ze heeft gelijk; I'll never meet a girl like her... Jammer. Ben inmiddels verliefd op haar
White Stripes - Icky Thump
Moest eerst heel erg aan deze plaat wennen, met name omdat de vreemde muzikale uitstapjes van Conquest, Prickly Thorn en St. Andrews me niet echt aantrokken. Ze trekken me nog steeds niet aan en ik ben nog steeds van mening dat ze de consistentie van deze plaat naar beneden halen. De andere nummers compenseren het echter. Nummers als Icky Thump, 300 mph Torrential Outpoor Blues, Little Cream Soda en Catch Hell Blues trekken het niveau van de plaat omhoog.
P.J. Harvey - The Peel Sessions
Ook een plaat die ik had moeten kopen, maar niet had gedaan. Een goede compilatie van oude nummers die ze heeft opgedragen aan John. Mijn favoriete? Sheela-Na-Gig. Een vies en lekker nummer over een exhibiotioniste... Yeah!!!
P.J. Harvey - White Chalk
Van een oude plaat van PJ naar haar nieuwste. Vergruisd door haar fans en opgehemeld door critici en recensenten. Voor mij is dit haar donkerste plaat ooit en het begint langzaam een plek in mijn hart te veroveren. Ik denk dat dit het dichtst bij een concept album is dat we ooit van haar kunnen verwachten. De boventoon op deze plaat is de piano, die de gitaar heeft vervangen. Het deed me hier en daar zelfs aan Kate Bush denken. Dit te samen met haar ijzige hoge stem, duistere teksten en een oude "doodsfoto" van haar in een witte jurk, zoals deze in de negentiende eeuw werden gemaakt, voelt de plaat Victoriaans en bijna klassiek aan. Een moeilijk toegankelijke plaat dus, maar wel één die de potentie heeft om een klassieker te worden.
Eddie Vedder - Into the Wild
De eerste volledige solo plaat van Ed Vedder, gebaseerd op de film Into the Wild van Sean Penn. Verwacht niet de woede of emotie die je op een Pearl Jam plaat kan verwachten. De nummers zijn akoestisch, ingetogen. De stem van Eddie diep en doorleefd. Het was dus even wennen, toen ik het voor het eerst hoorde. Maar nu, na een aantal draaibeurten, begint het steeds meer te groeien. Je kan de pijn en eenzaamheid bijna in de liedjes horen, maar ook de hoop die achter de teksten schuil gaat. Een juweeltje dus, maar niet een juweeltje die je snel zal veroveren. Enig minpunt: de nummers zijn veel en veel te kort...
Andere platen volgen nog...