Ik heb Marcel Gahrmann leren kennen tijdens een voordracht in Den Haag - zie ook link. Hij gaf me zijn bundel Hersenpincels en dit gedicht raakte me onmiddellijk. Met zijn toestemming mocht ik het hier publiceren.

Magie

Je gezicht vertelt me meer
dan een mond alleen kan zeggen

Met dit gedicht besluit ik weer
me helemaal neer te leggen

Bij het feit
dat jij kan toveren zonder stokje
Het is weer tijd
voor het allerkleinste brokje
in mijn keel als je huilen moet

Marcel Gahrmann

Marcel Gahrmann is een dichter. Een dichter met woorden, een dichter met een gitaar of drumstel. Een dichter met een pot verf of een stapel afval en een tube lijm. Een dichter met een camera of een microfoon. Voor hem is het allemaal hetzelfde; er moet wat uit en het komt als het komt. Geen moeilijke formules of geleerden die hem vertellen hoe het moet. Wanneer het is begonnen weet hij niet, net zoals hij niet weet wanneer het eindigt. Het is ook niet belangrijk, want zo lang hij ademt maakt hij mooie dingen. Niet omdat het moet, maar omdat het simpelweg niet anders kan.

Zijn gedichten krijgen vaste vorm in de trilogie Hersenspincels. Deel 1: beladen nek is in 2011 uitgekomen, deel 2: gevallen achterhoofd komt dit jaar uit, en deel 3: topkop in 2013.

De bundel is hier te verkrijgen.

Voor meer info kijk ook hier.