Ik droom. Dat kan niet anders. Anders zou Daniel Griffin niet voor me staan.  

 

‘’Aeray,’’ zegt hij en hij strekt zijn arm naar me uit. Zijn vingers voelen ijskoud aan op mijn wang.  

 

‘’Dan?’’ hoor ik mezelf zeggen en ik kom overeind. ‘’Wat doe je hier?’’ Ik voel dat ik redelijk gestrest ben, je oude beste vriend die je al acht jaar niet meer hebt gezien duikt niet zomaar uit het niets op in je kamer. ‘’En hoe ben je hier in mijn kamer gekomen?’’  

 

Zijn ogen zijn uitdrukkingsloos. ‘’We moeten gaan, Aeray,’’ zegt hij en hij probeert mijn hand te pakken. Ik deins achteruit, tot ik tegen de muur aan sta. Binnen drie seconden staat hij op twintig centimeter afstand van me.

keel. 

 

’Lieg niet, Aeray!’ schreeuwt hij en hij knijpt met zijn hand zijn keel dicht. ‘’Dan!’’ piep ik. ‘’Dan, alsjeblieft!’’ Ik voel mijn bewustzijn langzaam wegzakken en mijn zicht verminderen. Ik zie nog net Dan’s huid wegsmelten en zijn oogbollen tollen in het rond voordat ik wegzink in een herinnering en mijn bewustzijn verlies. 

 

 

 

‘’Aeray!’’ Jane stuiterde op en neer voor het huis dat Brainwood Manor werd genoemd. Veel mensen zeiden dat het er spookte, en ze hadden niets minder dan gelijk. Wij maakten ons daar geen zorgen over, Mister Redfield was onze vriend. ‘’Eindelijk, je bent er!’’ Ze gaf me een knuffel en keek over mijn schouder. Ik voelde haar spieren aanspannen. Vlug liet ze me los en zette ze twee stappen naar achteren. ‘’Noah?’’ Haar blik veranderde meteen. Boos siste ze: ‘’Waarom heb je hem meegenomen, Aeray? Je weet toch wat hij gedaan heeft?’’ Ik knikte en trok Noah naar me toe. ‘’Het is je broer, Jane. Je kunt hem niet voor eeuwig haten voor dit ongeluk?’’ Jane snoof luid.

 

‘’Hey, Jane!’’ riep een bekende stem plotseling. De blonde haren van Stacy wapperden in de wind en toen ze stil stond trok ze een wenkbrauw omhoog. ‘’Ik wist niet dat jij hier ook zouden zijn.’’ Ze wees naar Jane. Jane draaide zich weg van ons allemaal, maar daar liepen Andy, Jonathan, Ava, Lily en Dan al. ‘’We zouden hier toch afspreken?’’ beet Jane ons toe. Ava stapte naar voren en zette haar handen in haar zij. ‘’Was je ons aan het bespioneren vanuit het schuurtje?’’ 

 

‘’Laat me met rust!’’ Met die woorden stormde ze het grote huis binnen. ‘’Jane!’’ schreeuwde Noah en hij rende achter haar aan. ‘’Nee, NOAH!’’ gilde Lily daar weer achteraan, maar het had een ieder van ons kunnen zijn. We wisten maar al te goed hoe gevaarlijk het was om niet met iedereen het huis binnen te gaan. Andy was nog maar net hersteld van alle diepe wonden die zijn lichaam ontsierden.  ‘’Mr. Red!’’ hoorden we Noah schreeuwen. 

‘’We moeten achter ze aan, en wel nú,’’ zei ik. Maar het was al te laat.  

 

Mr. Red had Jane bij zich, gehuld en meegetrokken in schaduwen, een gave die ons machteloos maakte. Ik hoorde Jane ijselijk gillen en zag Noah weer uit het huis stormen. ‘’JANE!’’ gilde hij. Ze keek hopeloos in zijn richting. ‘’Noah, kijk uit!’’ 

 

Het waren haar laatste woorden. Ik herinner me niet dat ik huilde. Ik voelde alleen leegte, een leegte gevuld met maar een gevoel: schuld. 

  

Rillend en badend in het zweet word ik wakker. ‘’Nee,’’ mompel ik. ‘’Laat je herinneringen je niet gek maken, Aeray.’’

 

Ik gris een zwarte broek, een groen bomberjack en een grijs crop-top shirtje uit de kast. Zonder na te denken trek ik de kleding aan: het maakt niet uit hoe ik er vandaag uitzie, het belangrijkste is dat ik niet opval. Terwijl ik mijn sokken nog aantrek ren ik naar beneden en bots tegen iemand op. Snel loop ik de keuken in. Tot mijn genoegen staat daar een heerlijke maaltijd op me te wachten. Ik ruik spek, gebakken eieren, vers fruit en warme chocolademelk. Hongerig stort ik me op al het eten, en na tien minuten zit ik zo vol dat mijn buik pijn doet.  

 

Ik veeg mijn mond af aan mijn servet aan geef mijn moeder een knuffel. 

 

’’Ik ga naar school,’’ lieg ik.  

 

‘’Veel plezier lieverd,’’ zegt ze en ik heb het akelige gevoel dat dit wel eens het laatste zou kunnen zijn dat ik van haar hoor. 

 

Wat er vannacht gebeurde was niet nep. Het was geen droom. Daniel zit echt in de problemen, nu hij op het punt staat vermoord te worden door onze oude vriend Mr. Red, een monster, een schaduw. Ik strijk met een vinger over mijn nek en trek ze geschrokken terug. Mijn hals voelt aan alsof ik er zuur over heb gesmeerd, zo veel pijn voel ik. Ook wordt het bos steeds donkerder en griezeliger. En hoe dichter ik bij Brainwood Manor kom, hoe meer het er op lijkt dat iemand me… volgt. Onmiddellijk draai ik me om. Nog net zie ik een blonde bos achter een boom verdwijnen. ‘’Wie is daar?’’ zeg ik geschrokken.  

 

‘’Aeray?...’’ Stacy stapt vanachter de boom vandaan. 

 

‘’Stacy?’’ 

 

De cheerleader steekt een arm naar me uit. De vingers die mijn wang aanraken zijn warm en zacht, vol leven en niet zo koud als die van Dan. 

 

‘’Ben jij het?’’ 

 

Ik grijns breed. ‘’Dat is lang geleden.’’ 

 

Stacy rolt met haar ogen en bekeek me eens goed. Al snel blijven haar ogen haken op de wond in mijn nek. Ze hapt naar adem. ''Was hij ook bij jou?'' 

 

''W-wat bedoel je?'' stotter ik. 

 

''Wij hebben hem allemaal gezien,'' zegt ze. 

 

''Wij?'' Lily, Noah, Jonathan, Ava en Andy komen tevoorschijn.  

 

''Wij zijn hier om je te helpen,'' vervolgde Stacy haar verhaal, ''en om Mr. Red samen weer terug in de ogen te kijken...''

 

 

Hey iedereen! Ik ben Hannah Albregts, veertien jaar oud terwijl ik dit schrijf. Zoals jullie hopelijk zullen merken, is een van mijn grootste hobbies schrijven. Het was daarom fantastisch toen ik hoorde dat Athony Holslag een verhaal van mij op zijn website wilde publiceren. Heel erg dank u wel! 

 

En nu hoop ik dat jullie van het verhaal zullen genieten!