Ik had vandaag een voordracht bij de Armeense Stichting Ani in Maastricht. Dit was naar aanleiding van een symposium en boekpresentatie van Maxime Yevadian over Sint Servatius. Het was een mooie symposium met muziek en lezingen van Prof. Dr. Theo Van Lint (Universiteit Oxford), Prof. Dr. Joseph Weitenberg (Universiteit Leiden), Prof. Dr. Herman Teule (Universiteit Nijmegen) en minister Leers.

Achteraf was het ook een beladen symposium, omdat deze symposium plaats vond vlak voor het overlijden van Prof. Dr. Joseph Weitenberg die in Nederland een bijzondere bijdrage heeft geleverd in onderzoek naar de Armeense taal en cultuur. Ik herinner me nog hoe ik in 2004 mijn scriptie, wat later mijn boek In het gesteente van Ararat zou worden naar hem toestuurde en hoe we op basis hiervan emails uitwisselden. Ik zag hem voor het eerst weer in jaren bij deze symposium en had in de eerste instantie niet door hoe ernstig ziek hij was.

Het was een eer om bij deze symposium aanwezig te zijn en gedichten voor te dragen voor de ambassadeur van Armenië, de aanwezige wetenschappers en Zijne Excellentie minister Gerd Leers.

Ik had voor de gelegenheid twee gedichten geselecteerd. Een gedicht geschreven door Peter Balakian die me persoonlijk toestemming heeft gegeven om het gedicht In Armenië, 1987 te vertalen. En een gedicht geschreven door Ohannes Karakas. Juist de overeenkomsten van de gedichten, geschreven door een tweede en derde generatie genocide overlevende, maakte de combinatie van de gedichten (in mijn optiek tenminste) sterk.

Ik heb de gedichten in de volgende volgorde voorgedragen:

- In Armenië, 1987 (geschreven door Peter Balakian - zie ook link)

- Eenzaamheid van een roos (geschreven door Ohannes Karakas - gepubliceerd in het boek In het gesteente van Ararat)

Ik hoop dat ik het publiek, maar ook Prof. Dr. Joseph Weitenberg geraakt heb.