HEBBAN- recensie

"Niet zomaar een verhaal"

Er zijn schrijvers die heel veel bladzijden nodig hebben om hun verhaal te kunnen vertellen. Zij hebben te veel woorden nodig om hun gedachten goed op papier te kunnen zetten. Dat kan in sommige gevallen goed uitpakken en weet de schrijver zijn lezer lang aan zich binden. Maar met regelmaat blijkt toch dat de lezer vaker afhaakt omdat hij de kern van het verhaal kwijtraakt.


Auteurs die met weinig woorden een prachtig verhaal kunnen vertellen zijn er niet veel. Anthonie Holslag is er echter wel in geslaagd om een verhaal op papier te zetten waar een aantal dubbele bodems inzitten, die op het eerste gezicht niet direct boven komen drijven.
 Zijn Toevluchtsoord is een boek met diverse psychologische steken, die veel meer dan normaal aan het denken zet en houdt zijn lezers met enige regelmaat een spiegel voor en als ondertitel had het boek ook wel ‘wat zou jij doen?’ mee kunnen krijgen.


De vriendengroep Maude, Lars, Jennifer, Jonathan, Megan, Jeffrey en Jack komen eenmaal per jaar samen in een blokhut in het Adirondackgebergte. Deze blokhut is al sinds hun middelbareschooltijd hun toevluchtsoord om te ontsnappen aan de tijdsgeest van de begin jaren '90. Buitenbeentjes op school en in de maatschappij, ontsnapten ze ieder weekeinde naar de blokhut.


Echter dit jaar is het anders. De vriendengroep is volwassen geworden en de verschillen die er onderhuids altijd zijn geweest komen juist dit jaar meer dan ooit tot openbaring. De oude televisie in de blokhut vertoont beelden die afgrijselijk zijn en het blijkt dat de wereld die zij voor een lang weekeinde hebben achter gelaten op instorten staat. In plaats van de tienerjaren opnieuw te beleven, gaat de flinterdunne laag van hun vriendschap en lijkt het alsof hun toevluchtsoord geen garantie meer is voor een onbezorgd weekeinde.


Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam en op jonge leeftijd naar de Verenigde Staten verhuisd, waar hij zijn tienerjaren doorbrengt. Tussen 2012 en 2016 brengt hij Zwarte Muren, Een bloed overgoten dageraad en In het kille ochtendlicht uit, waar hij fases van zijn leven in verwerkt. Toevluchtsoord is zijn eerste psychologische thriller.


Het omslag van het boek toont een groot aantal bijen, die op het eerste gezicht niet veel met het verhaal te maken hebben. Maar door het hele boek heen is de zin van bladzijde 28 'Je moet de Koningin doden om het hele nest te laten sterven' eigenlijk een rode draad.


Holslag weet op een prachtige wijze de vriendschappen die al jaren bestaan tot op het bot te fileren en de personages zijn zeer sprekend maar blijven een vorm van mystiek houden. Hij heeft weinig woorden nodig om veel te kunnen vertellen, waardoor de vaart in het verhaal blijft.
 De onderliggende spanningen binnen de groep worden laag voor laag duidelijker, waardoor de suspense in het verhaal blijft en nooit buiten de lijnen raakt, die de schrijver zorgvuldig heeft neergelegd.   


Het verhaal is in verschillende akten verdeeld, alsof het geschreven is voor een toneelstuk en met een aantal aanpassingen zou dit best mogelijk zijn, waarbij het publiek de vraag krijgt voorgeschoteld; wat zou jij doen?
 Niet alleen de vriendschap komt ter sprake maar ook de vraag; hoever kan de mensheid gaan om de wetenschap de overhand te geven en wat als dit fout gaat? Symboliek voor de Verenigde Staten van vandaag lijkt het gedrag van de ‘bijen’ die zonder tegensputteren achter hun ‘koning’ aanlopen.

In zijn nawoord schrijft Anthonie Holslag hoe dit verhaal tot stand is gekomen en dat dit in drie delen is gebeurd. De blokhut en de vriendengroep zijn niet verzonnen en het gebied waar dit afspeelt is, zoals hij het omschrijft, Trumpland en laat zien hoe een maatschappij wezenlijk kan veranderen en wat de gevolgen kunnen zijn.

Joop Hazenbroek - zie de recensie hier.

Valeries Boekenwereld

Valerie Vaes - zie hier de link. 

Recensie Fantastiek:

Als je van bloedstollend spannende verhalen met een bovennatuurlijk tintje en diepe psychologische lagen houdt dan is deze novelle van Anthonie Holslag echt een aanrader. Apocalyptische thriller waarin een onschuldige kampeervakantie ontaardt in een strijd om te overleven.

Het boekje valt op door het handzame formaat en de strakke, heldere vormgeving. En wat doen die bijen op het omslag?

Over de auteur

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op jonge leeftijd naar de Verenigde Staten en heeft daar zijn tienerjaren doorgebracht. Hij is als cultureel antropoloog werkzaam aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn specialisatie is genocide en geweld tegen groeperingen.  In 2009 verscheen zijn non-fictieboek In het gesteente van Ararat over de langdurige gevolgen van collectief geweld.

In 2012 kwam zijn goed ontvangen eerste verhalenbundel Zwarte muren uit bij uitgeverij Zilverspoor. In 2014 en 2016 zagen de verhalenbundels Een bloedovergoten dageraad en In het kille ochtendlicht het levenslicht. Alle royalty's daarvan gaan naar WarTrauma. Tevens verscheen in 2016 de novelle L.O.O.P. bij uitgeverij Quasis, waar ook in 2017 Toevluchtsoord verscheen.

Schrijfstijl

De schrijfstijl was een aangename verrassing. Er zijn in ons taalgebied diverse auteurs die met Stephen King vergeleken worden, meestal omdat ze de stijl (proberen te) imiteren. Maar bij het lezen van Holslag drong de vergelijking zich regelmatig op. Niet door de stijl op zich, hoewel die transparant en prettig leesbaar was waarbij Holslag de kunst verstaat om tussen de regels van alles door te laten schemeren., maar vooral door het psychologische inzicht dat Holslag aan de dag legt.  Ook in door het gebruik van symbolische motieven en de verbindingen die hij in het verhaal aanbrengt dringt de vergelijking met de meester zich op. Holslag stelt verschillende vragen door middel van het verhaal, zonder deze allemaal expliciet te beantwoorden. Deze vragen maken van Toevluchtsoord een meer dan gemiddeld interessante novelle.

Helaas is het wel zo dat de tekstredactie regelmatig tekortschiet. De Engelstalige achtergrond van de auteur schemert regelmatig door in de zinsopbouw. Ook kleine slordigheden in de tekst vallen op.  Het zou beslist zonde zijn om het boekje om deze reden aan je voorbij te laten gaan, maar ik hoop wel dat de uitgever de tekst voor een tweede druk nog eens grondig laat nakijken. Dit kleinood verdient beter.

Opbouw

Het verhaal bestaat uit vijf akten, zoals een klassiek theaterstuk. Ook het verhaal volgt die klassieke opbouw.

Holslag zet het verhaal in met een prelude, waarin al een mysterieuze, donkere toon gezet wordt. De symbolische motieven die hij hier introduceert, duiken op goedgekozen momenten weer op in het verhaal. Ze maken de tekst interessanter en ze ondersteunen met name de horrorlaag in het boekje.

Zelfs de bijen op de omslag versterken de symboliek. In het eerste hoofdstuk lezen we: 'Je moet de koningin doden om het hele nest te laten sterven.' Dat zal een profetische uitspraak van personage Jack blijken te zijn. Ook dit motief komt op verschillende niveaus weer terug.

Het fijne aan de verdeling in akten, is dat dit het verhaal een heldere structuur geeft.

De personages liegen veelvuldig over gebeurtenissen. Soms om zichzelf, soms om anderen te beschermen, en soms omdat de waarheid zo gruwelijk is dat ze haar niet onder ogen willen zien. Hoewel Holslag zich daarnaast ook nog eens veelvuldig van flashbacks bedient om te laten zien wat de personages liever voor elkaar verborgen houden, raak je als lezer geen moment de weg kwijt.

Telkens zien we gebeurtenissen weer vanuit een andere hoek. Daarmee brokkelt ook de façade af waarachter de vrienden zich verschuilen.

Holslag speelt zo een geslaagd spel met de lezer.

Hoofdstuktitels 

De akten hebben veelzeggende, goedgekozen titels en het zou zonde zijn daar niet wat dieper op in te gaan. De titels slaan direct terug op gebeurtenissen in het verhaal, maar tillen ze ook naar een hoger plan.

We beginnen met de prelude: Krassen in een spiegel.

The mirror crack'd from side tot side is een bekende regel uit een gedicht van Tennyson, uit een fragment dat dan erg voorspellend blijkt voor het verhaal:

           Out flew the web and floated wide—

          The mirror crack'd from side to side;

          "The curse is come upon me", cried

          The Lady of Shalott.

Cracks in the mirror kan ook terugverwijzen naar een liedje van Cock Sparrer, ook al met een zeer onheilspellende inhoud. Als laatste lijkt het in het Amerikaans zoveel te betekenen als het onvoorziene, de anomalie.

Roze en groene kleuren is de naam van de eerste akte.

Slaat direct terug op de oude televisie in de hut die de wereld vervormd en vaag toont, in roze en groene tinten, maar kan ook terugverwijzen naar een nooit voltooid boek van Stendhal, Le rose et le vert, waarin het hoofdpersonage radicale politieke gedachten en een afschuw van geld heeft – zonder er afstand van te doen. Ook lijkt pink and green in het Amerikaanse taalgebied verschillende betekenissen te hebben – het Amerikaanse legeruniform tijden WOII werd aangeduid met pink and green.

De volgende akte heeft als titel De drie wetten. Deze titel lijkt op het eerste gezicht natuurlijk terug te slaan op de Drie wetten van de robotica. Echter, Holslag zet je daarmee op het verkeerde been. Hij heeft het in het verhaal over daaraan tegengestelde wetten, de drie wetten van de programmering.

 
Waar de drie wetten van de robotica gaan over het niet mogen aanvallen van robots door mensen en het boven alles stellen van mensen, zijn de wetten van de programmering een perverse omkering daarvan, die ervan uitgaan dat een artificiële intelligentie juist is gericht op zelfbehoud en verdediging van het zelf.

De derde akte heeft de veelzeggende titel Het spook in de machine. Nu zou ik zelf liever gezien hebben dat 'ghost in the machine' vertaald was met het breder te interpreteren geest in de machine, maar goedgekozen is deze titel wel.

Het spook in de machine kan verwijzen naar de primitieve structuren in onze geest die het winnen van de rede in tijden van crisis, maar ook naar Arthur C. Clarkes the ghost in the machine, een verwijzing naar het virtuele zelfbewustzijn dat een computer zou kunnen ontwikkelen.

De vierde akte heet Jennifer. Het draait dan ook om de Jennifer in de vriendengroep. Maar tevens betekent de naam Jennifer zoveel als zuiver, blank, waarheid. En de waarheid, die is nadrukkelijk onderwerp in dit hoofdstuk waarin alles kantelt.

De titel van de laatste akte, De koning en zijn nest, brengt alle verhaalelementen samen en duidt ook de afbeelding op de cover.

De personages

 
Een van de sterkste punten van het verhaal zijn de goed uitgewerkte personages. Vrijwel allemaal hebben ze een belangrijke rol in het verhaal. Als Holslag ergens in uitblinkt, dan is het in het neerzetten van kleurrijke, levensechte personages. De personages reageren allemaal anders op de crisis. Zeer geloofwaardig geeft Holslag hun reacties en de soms heftige interactie weer.

Het meest tot de verbeelding speelt natuurlijk Jack, de mysterieuze, teruggetrokken zonderling die wel, en toch ook weer niet, tot de groep behoort. Jack beschikt over bijzondere krachten. Hij ziet beelden, kan soms flarden van gedachten van mensen lezen en heeft een speciale antenne voor gebeurtenissen die nog zullen komen. Jack vormt daardoor een belangrijk personage in het verhaal. Eigenlijk zou ik nog best meer over hem willen lezen.

We volgen het verhaal grotendeels door de ogen van Maude. Zij is psychologe. Ook zij is in staat om mensen te lezen en ze heeft een ijzersterke intuïtie, maar anders dan bij Jack is dit eerder levenservaring, door haar vele jaren als therapeut. Maude is een fijn personage, ze is intelligent en heeft een boeiende kijk op de gebeurtenissen.

Conclusie

Niets is wat het lijkt in deze parel van eigen bodem. Aan de oppervlakte is het een bloedspannend verhaal met horrorelementen en vreemde verschijnselen. De psychologische lading in het verhaal lijkt heel toegankelijk op het eerste gezicht, maar ook onder de oppervlakte zindert er van alles. En daarnaast is het een wrang verhaal over waar technologie toe kan leiden als de mens de gevaren uit het oog verliest.

Doordat in Toevluchtsoord al deze lagen vaardig verweven worden ontstaat een verhaal dat je kippenvel bezorgt en aan het denken zet.

IJzersterke novelle!

Zie hier de link: Fantastiek

Recensie Boekvlinder:

Korte Inhoud:

Het Adirondackgebergte, in de staat New York: een prachtige omgeving en een geliefde vakantielocatie.  De blokhut is al jaren een toevluchtsoord voor de vriendengroep: Maude, Lars, Jennifer, Jonathan, Megan, Jeffery en Jack. Bevriend sinds de middelbare school, ondertussen allemaal hun eigen weg gegaan, maar in die hut maakt de afstand in hun dagelijks leven niet meer uit. Daar zijn ze weer terug in hun tienertijd, al is het maar voor even.  Dit jaar is echter anders. Vriendschappen die oprecht leken, krijgen een andere betekenis. Onderlinge verschillen verbreden zich. De televisie vertoont beelden die zowel choquerend als afschuwelijk zijn en ver van hun hut staat de wereld op instorten. Terwijl zij hun tienerjaren herleven, brokkelt al het bekende langzaam af.

Is de hut nog steeds een toevluchtsoord? Of is het hun gevangenis geworden?

Mijn mening

Van begin tot eind word je als lezer in het verhaal gezogen. Dit maakt dat je Toevluchtsoord op ongeveer 3 uurtjes makkelijk uit kunt hebben. Bij mij was dit alleszins het geval.  De hoofdstukken wisselen elkaar af, dan weer in het heden, dan weer naar het verleden en altijd vanuit het oogpunt van één van de vrienden. Dit maakt dat je als lezer af en toe kortstondig verward bent, maar dit is niet storend en voegt een extra dimensie toe aan het verhaal. In het begin krijg je al meteen een idee van de karaktereigenschappen van de personages, zonder dat het een aframmeling wordt van eigenschappen. Mooit verwerkt, vind ik dat. Als lezer kan je dus heel snel een beeld vormen van de personages waar je de rest van het boek mee op vakantie trekt.

De omslag van het boek is trouwens geweldig gekozen. In het begin snap je nog niet meteen de link met het verhaal, maar die is er wel. Wanneer je die doorhebt, merk je pas echt hoe geniaal de omslag is. Echt een “Oh wauw!”-momentje.

Anthonie Holslag heeft met Toevluchtsoord een bloedstollende thriller geschreven. Het is en blijft fantasy maar voelt levensecht aan. Ik zat vrij vaak op het puntje van mijn stoel en had moeite met het boek aan de kant te leggen. Zijn Splinter L.O.O.P was van dezelfde kwaliteit. Ik hou ervan als auteurs kwalitatief goed schrijven en dit kunnen aanhouden in hun volgende werken. Bij Toevluchtsoord is dit alvast goed gelukt.

5 sterren

Boekvlinder - zie link.

Perfecte Buren:

"Het zijn onze keuzes die ons definiëren."

Cover

Wat direct in het oog springt zijn de vele bijen op de cover. In totaal zijn er over het hele boek 19 te vinden. De bijen (verschillende soorten) zijn te zien op een witte achtergrond. De betekenis van de cover wordt duidelijk tijdens het lezen van het verhaal en is net als de titel uitstekend gekozen. Ik geef de cover een 9.

Samenvatting van het verhaal

Een groep veertigers heeft al jarenlang de traditie om samen een lang weekend naar een hut te gaan in het Adirondackgebergte om even te ontsnappen aan het dagelijkse leven. De hut ligt ver van de bewoonde wereld. Ze hebben toen ze nog tieners waren de afspraak gemaakt dat ze ieder jaar zouden terugkeren naar deze hut, om hun jeugdigheid en hun vriendschap te vieren. Deze groep bestaat uit totaal verschillende mensen: de vaderlijke garagemonteur Jeffery, de eenling Jack, de gescheiden Jennifer, de psychologe Maude, de nerd Jonathan en het echtpaar Megan en Lars, die zich tijdens de uitjes nog als tieners gedragen. De hut vertegenwoordigt voor hen een teruggang in de tijd, de tijd vóór het volwassen zijn, vóór het hebben van verantwoordelijkheden.

Als ’s avonds de televisie wordt aangezet om een American football wedstrijd te kijken, verschijnt plotseling de melding Breaking news in beeld. Er schijnen door het hele land rellen te zijn uitgebroken. Mensen worden gewaarschuwd binnen te blijven en er wordt een avondklok ingesteld. De groep vrienden is in shock en begrijpt niet wat er aan de hand is. Angst begint tot hen door te dringen als ze beseffen dat er in de buitenwereld iets ernstigs aan de hand is. Zelf zitten ze veilig in de hut, ver weg van alles. Alle zeven maken ze zich echter zorgen over hun familie en vrienden. Enkele groepsleden hebben kinderen en willen graag weten wat er precies aan de hand is. Aangezien mobiele telefoons niet meer werken, besluiten Lars en Jeffery naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden waar een tankstation is en misschien openbare telefoon in de hoop meer informatie te krijgen over wat er nu precies aan de hand is. De anderen blijven wachten in de hut, angstig voor wat Lars en Jeffery zullen gaan ontdekken.

Conclusie

Wat mij direct opviel is de indeling van het boek: naast de indeling in hoofdstukken, bestaat het boek uit een prelude, vijf akten en een nawoord. Dit is een indeling die je verwacht bij een toneelstuk, niet bij een psychologische thriller. De opbouw deed me gelijk om een of andere reden denken aan een quote van Shakespeare: "All the world's a stage, and all the men and women merely players: they have their exits and their entrances; and one man in his time plays many parts, his acts being seven ages." Ik was dan ook meteen geïntrigeerd waarom Anthonie Holslag voor deze indeling had gekozen. Voor de duidelijkheid: het verhaal leest als een thriller, het is geen toneelstuk.

De schrijver wist mij vanaf het eerste moment direct te pakken met een in feite gewone, alledaagse scène: het kijken in een spiegel en het bekijken van je rimpels. De beschrijving hiervan gaf mij een zeer ongemakkelijk gevoel. Ik voelde me zowaar overvallen door die scène. Door kleine aanwijzingen die vanaf het allereerste begin aanwezig zijn, bouwt Anthonie Holslag de spanning langzaam maar zeker op. Dat begint al als de zeven groepsleden zich stuk voor stuk thuis voorbereiden op de reis naar de hut. Je voelt door die kleine vreemde gebeurtenissen dat de groep iets groots staat te wachten. Zodra de groep bij de hut is loopt die spanning nog meer op. Door middel van het personage Maude, die psychologe is, leer je de dynamiek van de groep kennen, je komt te weten hoe deze vroeger was toen ze nog tieners waren en hoe die nu is. Doordat je veelal haar gedachten volgt, krijg je een idee hoe het na de schokkende beelden op tv met de groep gesteld is en hoe de individuele leden van de groep kunnen gaan reageren. Verder zijn er tijdens het verhaal flashbacks naar hoe de oorspronkelijke groep (bestaande uit de tieners Jen, Jeffery, Lars, Jonathan, Maude en Megan) Jack heeft leren kennen en hoe hij een van hen is geworden. Deze gebeurtenis blijkt van belang te zijn bij wat er in het heden in de hut gebeurt.

Het verhaal bevat vele lagen. Om één voorbeeld te noemen (met toestemming van de schrijver): de tv doet het niet goed en zendt in roze/groene beelden uit. Er is een reden dat de schrijver voor deze kleuren heeft gekozen. Zo zijn er nog veel meer boodschappen verborgen in het verhaal.

Het boek is mysterieus, spannend en door de vele lagen zeer boeiend. Daarnaast is het gewoonweg een steengoed verhaal. De term psychologische thriller past perfect bij het boek. Het is de moeite waard om het nawoord te lezen. Anthonie Holslag legt hierin uit hoe het boek tot stand is gekomen. Ik geef “Toevluchtsoord” 5 zeer verdiende sterren.

Jeanine Feunekes-Both - recensent De Perfecte Buren

NCSF:

Normaal gesproken doet Paul van Leeuwenkamp de recensies van de Nederlandse schrijvers, maar omdat hij dit keer geen tijd had, kreeg ik dit keer de eer Toevluchtsoord te recenseren. Ik had nog nooit iets van Anthonie Holslag gelezen en ik moet zeggen dat het meer dan meegevallen is. Heerlijk formaat trouwens om te lezen. Het heeft het aantal pagina’s en, min of meer, de grootte van de pockets uit de jaren tachtig, en dat is een verademing met die polsenbrekers van tegenwoordig. Natuurlijk is dit van ondergeschikt belang, maar ik vond het toch wel eens leuk om te vermelden. Lekker zo’n boek. Je bent er zo doorheen. Dus geen twee weken met een zware pil van zevenhonderd pagina’s op schoot, maar gewoon lekker er in een paar avonden doorheen. Dat moest meer gebeuren.

Nu… het verhaal. Ik heb een tijdje getwijfeld in welke categorie ik het zou plaatsen. Geen psychologische thriller wat pontificaal op de omslag vermeld staat, maar het zou sciencefiction, horror of misschien zelfs wel futuristisch kunnen zijn, alhoewel ik sciencefiction en horror logischer vond. Het is dus horror geworden, want dat was toch wel het grootst aanwezige element, ofschoon de pandemie een wetenschappelijk oorzaak heeft. Overigens begrijp ik de duiding psychologische thriller wel. Het is handig als dit werk zijn weg vind in een breder publiek als het gebruikelijke genre publiek.  Het verhaal gaat over een vriendengroep van zeven mensen die al sinds hun middelbare schooltijd in een blokhut in de Adirondackgebergte in de staat New York elk jaar, in een weekend, hun verloren jeugd terugvinden en zich weer even in de gouden onbezorgde jaren wanen. Sinds de middelbare school zijn ze allen hun eigen weg gegaan en hebben ze allen hun eigen littekens van het leven opgelopen. De een meer dan de ander, maar altijd konden ze eens per jaar terug naar de hut. Ze komen allen uitgebreid aan bod met hun levensverhaal en je leert elk lid van de groep goed kennen met hun eigen beperkingen en dromen die wel en niet uitgekomen zijn. Elkeen heeft zijn eigen rugzakje en probeert daarmee te dealen. Maar kan dit jaar het rugzakje wel achtergelaten worden.

Terwijl de vriendengroep naar de blokhut trekken veranderd een wereldwijde pandemie de wereld die ze alleen maar waar kunnen nemen vanuit een wrakke televisie. Zijn de beelden echt? Stort de wereld die ze kennen op dit moment in. Een paar uur geleden was de wereld nog zoals ze hem altijd al kenden. Zijn hun kinderen veilig? Wat moeten ze doen. Alles negeren en gewoon hun jeugd terugvinden en de wereld de wereld laten. Een zorg voor later als ze terugkeren na hun weekend naar memory lane.  Het is een boeiend proces waarin de zeven mensen zich in bevinden. De dilemma’s die ontstaan tijdens dit weekend en ook hoe ze wanhopig proberen hun jeugd terug te vinden terwijl dat door de gebeurtenissen, die ze maar ten dele meekrijgen, welhaast onmogelijk is. Het is ook een verhaal tegen een achtergrond van een wereld die in elkaar stort op een manier als in ‘The Walking Dead’, maar met een twist en extra’s. Wat mij betreft een aanrader die naar meer smaakt. Prima initiatief ook van Quasis die, buiten de Splinters om, meer van dit soort projecten van mij aan mag gaan. Ik kijk hoopvol naar de toekomst. Een dingetje nog dat me opviel: er is een auto was van Amerikaanse makelaardij op pagina11. Een foutje dat jammerlijk door de screening gevallen is. Wel begrijpelijk overigens en alleen een kniesoor (als ik ) die daar op let.

Jos Lexmond - NCSF

Thrillzone:  

Een gruwelijk verhaal wat je aan het denken zet…

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op zeer jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij zijn tienerjaren heeft doorgebracht. In 2012 verscheen bij uitgeverij Zilverspoor zijn eerste bundel met fictie, "Zwarte muren", die door lezers en recensenten uitermate goed is ontvangen. In 2013 verscheen eveneens bij Zilverspoor zijn novelle "De kerstboom", die hij zelf omschrijft als "een psychedelisch, spannend maar tevens literair kerstverhaal met fantastische elementen". Van zijn boek "Een bloedovergoten dageraad" (2014) en het vervolg "In het kille ochtend licht" (2016) gaan alle royalty's naar WarTrauma. Eind 2016 verscheen bij Quasis in de Splintersreeks het korte verhaal L.O.O.P. “Toevluchtsoord” is zijn eerste psychologische thriller.

Al jaren is de blokhut in het Adirongebergte het toevluchtsoord voor de vriendengroep: Maude, Lars, Jennifer, Jonathan, Megan, Jeffery en Jack. Ze zijn bevriend sinds de middelbare school. Elk van hen is zijn/haar eigen weg gegaan, maar wanneer ze elkaar ontmoeten in de hut valt die afstand weg. Ze voelen zich weer even tieners. Deze keer is het echter anders. De onderlinge verschillen zijn meer merkbaar en er hangt een gespannen sfeer. Wanneer ze op de televisie flarden van afschuwelijke taferelen zien lijkt het of de wereld om hen heen op instorten staat. Wat is daar buiten aan de hand? En is de hut nog steeds hun toevluchtsoord?

Anthonie Holslag heeft met Toevluchtsoord ervoor gekozen om een beknopte thriller te schrijven (172 blz). De cover is prachtig en toont een aantal bijen. Gaandeweg het verhaal dringt de betekenis ervan tot je door. Deze betekenis loopt als een rode draad door het boek. De schrijfstijl is boeiend en laat je niet los. Holslag schrijft to-the-point, waardoor er niets teveel wordt gezegd in dit boek.

Toevluchtsoord is een verhaal dat zich afspeelt in een wereld die langzaam bezig is in te storten. Het gaat over de onderlinge relaties in de vriendengroep. Zeven vrienden zijn naar de blokhut in het Adirongebergte gekomen om van een onbezorgd weekend te genieten. Ver weg van hun eigen levens proberen ze de sfeer van vroeger, van toen ze tieners waren, weer op te pakken. Maar helaas loopt het dit jaar anders. De onderlinge verschillen zijn groter geworden en de irritaties lopen op. Jack is vanaf het begin al de vreemde eend in de bijt. Echt hoogte krijgen ze niet van hem. Jack ziet beelden in zijn hoofd van gebeurtenissen al voor die echt gebeuren. Jonathan gedraagt zich vreemd en afwezig, hij zit duidelijk ergens mee. Maud is de psychologe van het stel. Het verhaal wordt grotendeels vanuit haar verteld. Deze verhoudingen zorgen voor een beklemmende sfeer in het boek.

Wat minpuntjes zijn de vele redigeerfoutjes in het boek. Daarnaast lopen sommige zinnen niet echt goed. Jammer, want het boek is het lezen zeker waard!

In het nawoord beschrijft Holslag hoe deze thriller tot stand is gekomen, zeer interessant om te lezen. De blokhut, de vriendengroep en de omgeving in dit boek bestaan echt. De namen zijn uiteraard veranderd en de feiten aangepast. Al met al is Toevluchtsoord een spannende psychologische thriller waarin Holslag de nodige dosis horror heeft verwerkt. Een gruwelijk verhaal wat je aan het denken zet. Wat als dit echt zou gebeuren?

Thrillzone - zie hier de link

KingThings:

Ik kocht “Toevluchtsoord”, een psychologische thriller, tijdens een ontmoeting met Anthonie Holslag op Comic Con Brussel. Toen al werd ik heel nieuwsgierig gemaakt. Op de kaft staan bijen, welgeteld 19. Het magische cijfer met een link naar mijn lievelingsschrijver Stephen King. Puur toeval … ?
Als ik de korte inhoud lees heb ik veel zin om erin te beginnen: een groep vrienden in een verlaten blokhut. En de wereld stort in. Het idee en de sfeer is alvast goed.

Ik heb al meerdere boeken van Anthonie Holslag gelezen. Zijn schrijfstijl spreekt me enorm aan. En dit boek nu ook weer. Een goed idee en een voor mij interessante schrijfstijl zorgt voor een goed boek. Zo eenvoudig is dat.

In het eerste deel van het boek worden alle personages voorgesteld. Een groepje veertigers, die al een deel van hun leven achter de rug hebben, leuke of minder leuke dingen beleefd hebben of momenteel in een moeilijke periode zitten. Hun leven op dit moment wordt kort maar goed geschetst zodat ik een vrij goed beeld heb van wie ze zijn. Als iedereen enthousiast op vertrekken staat, heb ik zelf zin om mee op weekend te gaan smile-emoticon:-)

Als iedereen aangekomen is wordt verder beschreven hoe de groepsdynamiek vroeger ontstaan is. Er worden herinneringen beschreven: zowel herinneringen over het ontstaan van hun vriendschappen, gebeurtenissen tussen de vrienden onderling en herinneringen over hun vrije leven in de blokhut, hun Toevluchtsoord… wat leuk om te lezen is, heel ontspannend en interessant. Het doet me een beetje naar mezelf kijken, waar ik in mijn leven sta of wat ik tot nu toe bereikt heb.

Maar dan redelijk snel in het boek begint de plotse chaos. Ik lees nog niet echt iets concreets gruwelijks maar de dreigende en onveilige sfeer die de schrijver hier kan neerzetten: wauw! Ik zit op het puntje van mijn stoel, bang wachtend op wat nog gaat komen. En de gruwelijkheden komen … ik ben soms misselijk geworden, vooral om de gruwel in combinatie met die constant dreigende sfeer. Van zinnen als: ”hij hield zijn hoofd schuin” of ”hij stond bevroren, zijn hoofd naar achteren, zijn mond wagenwijd open” word ik bang.

Door in deze situatie te zitten leert de hechte vriendengroep elkaar op een andere manier kennen. Niemand voelt zich nog veilig. Karakters veranderen … of waren deze er altijd al? De schrijver doet je, naast het “gruwelplezier” lezen ook nadenken over de dingen in het leven.

Wat ook heel tof om te lezen is, vind ik, is dat ik vaak lees vaak vanuit het oogpunt van een bepaald personage, die psychologe is. Zij beleeft eveneens deze chaos, ze blijft ondertussen de verschillende rollen van de vrienden in deze groep beschrijven en analyseren. Ze wil als mens reageren in bepaalde situaties maar doet het dan toch vanuit haar beroepsrol,omdat dat bepaald gedrag op dat moment nodig is.

Wat nog het meeste indruk heeft gemaakt op mij, naast de dreigende en onveilige chaos, is de vergankelijkheid van alles. Van mensen in je omgeving, van plaatsen die je kent, van leuke dingen die je meemaakt. Niet alles blijft zomaar en niet alles blijft vanzelfsprekend …

De betekenis van de bijen die over heel de kaft verspreid zijn wordt tegen het einde toe duidelijk … alweer iets om over na te denken.

Ik heb erg genoten van dit boek, zowel van de spanning als de chaos als de beschrijvingen van het menselijk gedrag …

 “Het boek begon als een kort verhaal en is dan 175 pagina's geworden”, aldus de schrijver. Wel, van mij had het boek gerust nog wat dikker mogen zijn smile-emoticon:-)

Het krijgt van mij een 9.

Vicky Smet

Blog: Sprakeloos

Omschrijving:

Het Adirondackgebergte, in de staat New York: een prachtige omgeving en een geliefde vakantielocatie. De blokhut is al jaren een toevluchtsoord voor de vriendengroep: Maude, Lars, Jennifer, Jonathan, Megan, Jeffery en Jack. Bevriend sinds de middelbare school, ondertussen allemaal hun eigen weg gegaan, maar in die hut maakt de afstand in hun dagelijks leven niet meer uit. Daar zijn ze weer terug in hun tienertijd, al is het maar voor even.

Dit jaar is echter anders. Vriendschappen die oprecht leken, krijgen een andere betekenis. Onderlinge verschillen verbreden zich. De televisie vertoont beelden die zowel choquerend als afschuwelijk zijn en ver van hun hut staat de wereld op instorten. Terwijl zij hun tienerjaren herleven, brokkelt al het bekende langzaam af. Is de hut nog steeds een toevluchtsoord? Of is het hun gevangenis geworden? 

Over de auteur: Anthonie Holslag, auteur van de verhalenbundels Zwarte muren, Een bloedovergoten dageraad en In het kille ochtendlicht, heeft een boekcontract gesloten met Quasis Uitgevers. Zijn eerste roman Toevluchtsoord, een psychologische thriller met horror- en sciencefictioninvloeden, zal in maart 2017 bij Quasis verschijnen.  Holslag is vooral bekend om zijn korte verhalen. Al eerder kwam bij Quasis in de reeks Splinters het verhaal L.O.O.P uit. Na het behaalde succes van zijn verhalenbundels maakt hij nu de stap naar langer werk. Holslag zegt over Toevluchtsoord: ‘Een boek dat bij Quasis past. Met name omdat ze over de grenzen van genres durven te kijken en de gelaagdheid in een verhaal herkennen.’ Uitgever Jasper Polane van Quasis: ‘Anthonie is een van de beste horrorschrijvers van Nederland, maar hij schrijft veel meer dan alleen griezelverhalen: zijn werk speelt zich af in het grensgebied tussen horror, sciencefiction, thriller en literatuur. Een gebied waarin Quasis zich ook graag begeeft. We hopen dat Toevluchtsoord de eerste is van een lange reeks romans.’

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op zeer jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij zijn tienerjaren heeft doorgebracht. In 2014 verscheen zijn boek Een bloedovergoten dageraad, waarvan alle royalty’s naar WarTrauma gaan. Het vervolg In het kille ochtendlicht is in 2016 verschenen. 

Mijn leesbeleving:

Altijd leuk om brievenbusverrassingen in boekvorm te krijgen. En als die dan afkomstig is van Quasis (In dit geval van Anthonie) dan weet je dat je een fantasyboek in handen hebt. Dat DENK je tenminste. Maar in dit specifieke geval een psychologische thriller die ook wel heel erg realistisch overkomt ….. maar of je dit in real life zou willen??!!?? 

Je maakt kort kennis met de hoofdrolspelers, een vriendengroep die jaarlijks even de sleur verlaat en bij elkaar komt in een berghut, een toevluchtsoord. Dat deden ze al als pubers zijnde al. Een hechte vriendengroep – zou je op het eerste gezicht denken. Toch lijkt het alsof de groep na jaren scheurtjes begint te vertonen, vrienden elkaar niet echt vertrouwen, laat staan dat ze het achterste van hun tong laten zien.

Ieder is zijn eigen pad gaan zoeken en de verschillen zijn dan ook erg groot. Van mega-intellectueel tot automonteur, van doorsnee tot het buitenbeentje. 

Anthonie gaat wat mij betreft heel erg de diepte in qua karakters maar weet dat in zo weinig tekst zo verdomde goed te verwoorden dat je als lezer niet doorhebt in eerste instantie welke kant hij op wil met dit verhaal. De lagen zullen voor iedereen verschillend zijn. Maar wat mij zelf het meeste kippenvel bezorgde was het feit dat de technologie tot zoveel in staat is dat het wereldwijd mensen zou kunnen redden. Maar wat als die technologie daadwerkelijk zover is en er gaat een ietsiepietsie fout in het grote geheel? Is zo'n ramp nog te overzien?

De cover sluit daar wat mij betreft messcherp bij aan. Bijen! Een soort van follow the leader – principe. Angstaanjagend hoe een volk zomaar klakkeloos een leider kan volgen. Daar hebben we in onze geschiedenis (en NOG trouwens) al zoveel slechte voorbeelden van dat je toch zou denken dat mensen intussen wijzer zouden zijn, maar ja …

De in zichzelf gekeerde Jack, die blijkbaar nooit heeft willen opgroeien, ziet de dingen echter heel erg duidelijk. Daar bedoel ik mee, echt zien! Zijn hoofd zit vol beelden, al voor dingen echt gebeuren ziet hij ze al. Zijn waarschuwingen worden door de rest als bullshit betiteld maar van een ding is hij zeker...

Je blijft op het puntje van je stoel en raast naar het einde van dit verhaal. Daarbij stel je jezelf steeds de vraag;

Wat zou ik doen als dit echt zou gebeuren? Waar kun je heen en wie lost alle problemen op? Wie zal zich als spreekwoordelijke leider opwerpen en wie is de echte leider als puntje bij paaltje komt?

Nou dat zal nog niet zo makkelijk zijn in ieder geval.

Mysterieus en toch zo akelig realistisch dat je hersens er nog lang over nasudderen!

Dank je wel Anthonie, Jasper en Petra van Quasis voor het boek. 

Het was weer een waar genoegen om te lezen.

José Bergh-Bergen - zie de recensie ook hier.

Boekenbijlage:

Anthonie Holslag schreef eerder drie verhalenbundels waarbij naast het psychologische het horror-en griezelelement de boventoon voerde. Vorig jaar verscheen er een kort verhaal in de Splinters-serie bij uitgeverij Quasis waarbij het psychologische element meer naar boven kwam, dus bij het horen dat hij bezig was met een psychologische thriller was mijn interesse gewekt.

Het boek heeft een handzaam formaat en is niet al te dik. Maar de schrijver heeft ook geen dikke pil nodig om een verhaal te vertellen met een goede spanningsopbouw en een bijzonder einde.  De cover lijkt op het eerste gezicht niets met het verhaal van doen te hebben. Maar al snel blijkt dit anders zodra je het verhaal gaat lezen. Als een dun rood draadje vliegt de bij symbolisch door het verhaal.

Het verhaal speelt zich af in het Adirondackgebergte in de staat New York, een geliefde vakantielocatie. Hier staat de blokhut die al jaren als toevluchtsoord wordt gebruikt door een vriendengroep. De zeven zijn al sinds de middelbare school bevriend en zijn ondertussen hun eigen weg gegaan met alle zorgen van dien. Maar éénmaal per jaar komen ze weer een weekend samen in de blokhut en zijn ze weer terug in hun onbezorgde tienertijd. Dit jaar loopt het echter allemaal anders. Aangekomen blijken er de nodige irritaties te zijn onderling en zien ze op televisie schokkende beelden van de bewoonde wereld die in lijkt te storten. Wat volgt is een opstapeling van emoties tussen de vrienden. Ze worden heen en weer geslingerd tussen vertrouwen, wantrouwen, liefde, angst en woede. Hun toevluchtsoord blijkt niet meer veilig en vertrouwd te voelen.

Om maar te beginnen bij het nawoord van de schrijver, waarin hij vertelt dat een verhaal naast inhoud ook spanning moet hebben en het de lezer moet raken, moet ik zeggen dat hij daar goed in geslaagd is. Het verhaal is verdeeld in vijf akten met vooraf een prelude en dit nawoord als afsluiting. Het gebruik van het woord akte zou je doen denken aan een toneelstuk, maar het is niet zo geschreven. Het is een vloeiend verhaal dat lekker wegleest.

Persoonlijk ben ik een liefhebber van verhalen met een horror element en vond het als lezer van zijn voorgaande werk wel grappig dat er een kleine knipoog naar zijn vorige werk zat. Ook werd later in het verhaal de nodige horror verwerkt, waardoor het niet een standaard psychologische thriller is, maar toch wel één voor lezers die meer gewend zijn dan een simpele moord of iets minder bloederige details. Hoewel de gruwel aanwezig is, voert de interactie tussen de vriendengroep, hun denken en doen, meer de boventoon en deze reacties vind ik mooi uitgewerkt. Alles wordt afgesloten met een einde dat aan de ene kant verre van gelukkig is, maar aan de andere kant juist heel mooi en sereen. Door de mooie verwoording zou je het wel kunnen lezen als een gelukkig einde. Het is maar hoe je het bekijkt.

Conny Schelvis - zie link.

Recensie van "Met de neus in de boeken"

'Klassiek horrordrama met scifi elementen'

Opgebouwd in vijf akten lijkt dit een Griekse tragedie. Een groep vrienden, bevriend sinds de middelbare school, ontmoet elkaar jaarlijks op een schitterende locatie in het Andirondackgebergte. Een blokhut is hun verblijfplaats, mooi gesitueerd aan een meer. Zeven vrienden, Maude, Lars, Jennifer, Jonathan, Megan, Jeffery en Jack vormen de groep . Beide thema's, groepsdynamiek en het horrorverhaal, versterken elkaar.

Inleiding

Motto van Stephen Hawking:
 

'I think it says something about human nature that the only form of life we created so far is purely destructive. We've created life in our own imagine'
 

Dit is één van de voortekenen. Een tweede is het enorme bijennest op het balkon van de hut. Jack zegt: 'Je moet de koningin doden om het nest te laten sterven'  
 

De inleiding geeft een korte beschrijving van de personages en een aantal vreemde gebeurtenissen, zoals de beschadigde spiegel en het gebroken armpje van een porseleinen beeldje. Maude is werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg en is de observator in het verhaal. 

Horror

Het scifi-element, de gevolgen van voortschrijdende toegepaste technologie, wordt bedreigend wanneer er een complicatie optreedt in het gedrag van nanorobotten. Nieuw ontwikkelde technologie blijkt in staat te evolueren. Zucht naar geld, status en macht werken risicovol zaken doen in de hand. Jonathan werkt bij een farmaceutisch bedrijf en heeft snel door wat er gaande is na de eerste signalen van de catastrofe.

Groepsdynamiek

Behalve het horrorverhaal is er aandacht voor de karakters van de personages. Ze kennen elkaar vanaf de middelbare school. De verhoudingen onderling worden door flashbacks duidelijk gemaakt. Maude is de persoon die het gedrag van de anderen bewust of onbewust analyseert. Haar eigen coming of age loopt als een rode draad door het verhaal, zij ziet zichzelf gespiegeld in het gedrag van andere personen, niet alleen in haar werk, maar ook privé.  Jack is een buitenbeentje in de groep, zondert zich af en heeft beelden in zijn hoofd die hem verwarren. Hij weet wat er komen gaat.

Een flink portie wantrouwen zorgt voor spanningen, niet iedereen vertelt de waarheid. Juist nu, in deze crisissituatie leidt dit tot verstoorde verhoudingen.

Conclusie

De kwalificatie psychologische thriller dekt de lading niet helemaal. Horror en scifi elementen zijn minstens zo aanwezig. Het ethisch dilemma is zeer actueel, denk aan het opzoeken van grenzen, overzien van de risico's, de hebzucht van de aandeelhouders en onderzoekers die de ultieme remedie tegen ziektes willen ontdekken. Een interessant boek met een geweldig plot.

Tea van Lierop - zie recensie hier.

Blog: Ik hou van horror, fantasy en spanning:

Dit is een echte Page-turner! Dit boek komt rustig op gang. Je leert de personages stap voor stap kennen. Het gaat over een vriendengroep: Maude, Lars, Jonathan, Jennifer, Jeffery, Megan en Jack. Ze kennen elkaar nog uit hun schooltijd. Ze gaan elk jaar met zijn allen, een paar dagen weg. Naar een huisje in het bos, met een heerlijk meertje. Dit was hun toevluchtsoord toen ze jong waren. En nu ze ouder zijn voelt dat nog steeds zo. Ze zijn er bijna compleet afgesloten van de buitenwereld. Ze hebben wel een tv, maar deze heeft een hele slechte ontvangst. Als ze deze aanzetten en ze zien zeer akelige nieuwsberichten voorbijkomen, vragen ze het zich af.. Is het allemaal echt aan het gebeuren? De wereld lijkt naar de verdommenis te gaan. Mensen hebben iets vreemds onder de leden. Ze krijgen rode ogen en vlijmscherpe tanden. De mensheid is verdoemd! Ze scheuren elkaar aan bonken…..De groep vrienden voelt zich redelijk veilig in hun hutje in het bos. Maar hoelang zijn ze daar nog veilig in hun toevluchtsoord? Een aantal besluit om een kijkje te nemen in het dichtbijgelegen dorp. En twee anderen gaan bij de dichtstbijzijnde buren een kijkje nemen. Ondertussen blijft de rest achter in het huisje, de deuren en ramen gebarricadeerd… En moeten ze wachten op de terugkomst van hun vrienden. De spanning is om te snijden. Is de wereld nog wel te redden? En kunnen ze dit overleven.

Mijn favoriete personage is Jack. Hij is speciaal, maar ook een buitenbeentje in de groep. Hij is op het eerste gezicht een beetje vreemd. Maar ze komen er tijdens deze vakantie al snel achter dat hij meer dan speciaal is. Ze hebben allemaal hun eigen leven en geheimen. Het zijn veel personages, maar het is absoluut duidelijk wie, wie is. Het is niet verwarrend.

Het is spannend en griezelig tegelijk. Als je gebonk hoort, na het lezen van dit verhaal… Dan moet je echt aan dit boek denken. *bonk.. bonk…bonk*. Het heeft voor mij de sfeer uit een Stephen King boek. Dromenvanger…Huisje in het bos, dieren die er vandoor gaan. Het claustrofobische gevoel van het opgesloten zitten en te willen overleven is hier ook aanwezig. Dat te samen met een Walking Dead gevoel versus World War Z. (Als je die film hebt gezien, dan snap je me, want de hele toestand deed me een beetje daaraan denken en aan de snelheid van de geïnfecteerde mensen). Dit is echt een gigantische goede mix. Ik heb het boek niet weg kunnen leggen na een 40 bladzijden, dan komt er zoveel vaart in dat je echt af en toe eventjes naar adem moet happen. Echt genieten! Ik moest verder! Het is ook echte horror met af en toe behoorlijk wat bloed en gruwelijke details. Maar als de wereld er zo aan toe is, begrijp je dat het de nieuwe realiteit is. Het monster komt naar boven in de mens.

De cover past echt goed bij het boek. Het heeft niet direct met bijen te maken. Maar toch ook weer wel. Het is een soort vergelijking. Dus iedereen die bang is voor bijen, kan opgelucht ademhalen. Deze insecten komen niet achter de personages aan….Het is iets veel angstaanjagender, iets dodelijks en het verspreidt zich razendsnel!

Zeer vlot geschreven, alsof je er zelf bij bent. Je ziet het voor je ogen gebeuren. Dit is mijn favoriete verhaal van Anthonie tot nu toe. Jemig, wat smaakt dit naar meer! Dikke 5*****

Tazzy Jeninga: zie link.

Wendy's Review

Dit verhaal gaat over zeven vrienden, die elkaar vanaf de middelbare school kennen. Elk jaar gaat de groep naar een blokhut in het Adirondackgebergte in de staat New York. Het is een toevluchtsoord om even tot rust te komen en de sleur van hun normale leventje te doorbreken. Ze wanen zich dan weer even terug in de tijd..

Maar dit jaar is alles echter anders. Vriendschappen brokkelen af en zijn minder echt dan het lijkt . Er is verschil tussen de vrienden qua opleiding en dat merken ze nu .

Als ze op de eerste avond de televisie aanzetten, zien ze verschrikkelijk, choquerende en angstaanjagend beelden van de wereld om hen heen. Hun toevluchtsoord is ineens niet meer zoals het was.. Zitten ze hier opgesloten of kunnen ze ontsnappen aan instortende wereld?

In de eerst hoofdstukken maak je kennis met de hoofdpersonen, je leert ze kennen zoals ze in hun dagelijks leven zijn. Het zijn allemaal toegankelijke en herkenbare personen. Je kan je goed in hen inleven.

Je komt er meteen achter wie de leiders van de groep zijn. Jack vind ik een vreemde vogel en Maude is het interessantste. Ik ben geneigd me meer te identificeren met haar dan met de anderen.

Het verhaal leest vlot en is vanaf de eerste tot de laatste letter spannend. Het is een thriller, maar ook een verhaal vol horror. Het heeft wat surrealistisch of dystopisch in zich.  Er zit veel actie in, je krijgt weinig tijd om na te denken wat er gebeurd. Het is een verhaal dat in de toekomst misschien wel echt zou kunnen gebeuren… ik moet er niet aan denken.

Op de cover “lopen”bijen, je komt er al snel achter wat deze met het verhaal te maken hebben.

De opbouw naar het plot is erg goed.. pas op het laatste moment snap je wat er aan de hand is. Dat is knap, aangezien het boek maar 175 bladzijdes heeft. Het is een compleet verhaal. Jammer dat het uit is.

5 sterren.

Wendy Koedoot - zie ook de link.

Recensie van Jefferey Debris

Anthonie ken ik al een tijdje en mijn kennismaking met zijn schrijfsels was voor mij de Splinter “L.O.O.P.”, die een wereld schetste als die in “1984” van George Orwell. Aangezien ik geen enorme fan van korte verhalen ben, maar “L.O.O.P” me erg aansprak, vond ik het erg fijn dat Anthonie met “Toevluchtsoord” kwam. Eindelijk een langer verhaal van hem!

De schrijfstijl van “Toevluchtsoord” is erg aangenaam en het lukt Anthonie erg goed om binnen een korte tijd de situatie te schetsen van een stel oude jeugdvrienden die ieder jaar weer opnieuw bij elkaar komen in een blokhut in het Adirondackgebergte in de staat New York.

De situatie verandert snel en deed mij erg denken aan typische horrorfilms waar mensen ergens in het bos op elkaar zijn aangewezen. De dreiging neemt een iets andere vorm aan dan we gewend zijn en vormt daarmee ook meteen een mooi sciencefiction element in het verhaal, wat helemaal niet zo onwaarschijnlijk lijkt.

De voorkant van het boek stelt dat het verhaal een “psychologische thriller” is, maar ik vind het zelf veel meer een scifi horror verhaal. Het psychologische vond ik niet erg diepgaand; het is niet alsof er een enorme mindfuck in het verhaal zit, of een onverwachte plottwist. Wellicht dat hiervoor gekozen is, omdat de personages onder druk staan, maar ik vond het zelf niet erg psychologisch. Een personage, Maude, was wel psycholoog, misschien dat dat de insteek was.

Wat het verhaal daarentegen voor mij wel is, dat doet het ook goed. Het is lekkere spannende horror, met veel actie, wat flashbacks en een dreiging die niet te overleven lijkt. De blokhut, die ook wel hun toevluchtsoord genoemd wordt blijkt steeds meer een cel te worden en het bijna claustrofobische aspect ervan, daar weet Anthonie goed mee te spelen.

Al met al een heerlijk verhaal, met een zeer fijne schrijfstijl die lekker weg leest. Een aanrader voor iedereen die van spannende (horror) verhalen houdt!

4 tot 5 sterren. 

Jefferey Debris - zie ook de link. 

Lezersrecensie:

Ieder jaar gaat het vriendengroepje bestaande uit Maude, Lars, Jonathan, Jennifer, Jeffery, Megan en Jack naar een boshut in het Adirondackgebergte. De vriendengroep bestaat al sinds de schooltijd en iedereen verheugd zich dan ook op dit jaarlijkse uitje. Jack is een beetje een buitenstaander. Hij is erg op zichzelf en blijkt af en toe beelden te zien en stemmen te horen. Hierdoor heeft hij soms een kijkje in de toekomst. In de hut aangekomen blijkt al snel dat er iets is dat de wereld op zijn kop zet. Mensen zijn zichzelf niet meer en vormen een gevaar voor anderen. Een nieuwe revolutionaire geneesmethode blijkt hieraan ten grondslag te liggen. Helaas is deze doorbraak niet zonder risico.

Het boek staat omschreven als een psychologische thriller maar naar mijn idee past het beter in het horror genre. Het deed mij een beetje denken aan de verhalen van Stephen King. Het verhaal komt rustig op gang maar raakt al snel in een stroomversnelling van gebeurtenissen. De schrijfstijl is soepel, het leest makkelijk weg. De moderne technologie m.b.t. een revolutionaire geneesmethode die in het echte leven in opmars is maakt het een actueel onderwerp. Een must read voor de horrorfans.

Ans Stier - zie link.

In deze roman schrijft Holslag over een Amerikaanse vriendengroep die jaarlijks een weekend naar een hutje gaan om daar hun jeugd te herleven. Al van het begin af aan kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte, dat er iets meer aan de hand was. Maar toch moest ik het halve boek lang wachten tot de echte horror los begon te barsten. En dat is erg goed: die eerste helft gebruikt Holslag namelijk om de verschillende vrienden te introduceren en de groepsdynamiek mooi neer te zetten. Wanneer dan alles mis gaat, voel ik mij erg betrokken met de personages. Met dit boek laat Holslag weer zien dat hij de menselijke psyche goed begrijpt en die erg goed kan verwoorden.

Wanneer ik het verhaal zelf zou beschrijven, zou het misschien een beetje cliché overkomen, dus dat doe ik niet: de kracht ligt hem in de psychologie achter de mensen, achter hoe iedereen zich gedraagt, achter hoe mensen een ramp doorkomen. Holslag weet waar zijn talent ligt, en weet dat in dit boek goed te benutten.

Gerard van den Akker - zie link.

Goede mix van spanning, horror en diepgang

In Toevluchtsoord logeert een club volwassen vrienden in een hut in het Adirondackgebergte (U.S.A.). Deze hut is al sinds hun puberteit een plek waar ze elke zomer tijdelijk ontsnappen van de sleur van het dagelijkse leven. In de loop der jaren zijn de vrienden allemaal hun eigen weg gegaan, maar in de hut verdwijnt die onderlinge afstand.

Tijdens hun vakantie gaan mensen elders op aarde zich plotseling vreemd en uitzonderlijk bloeddorstig gedragen. Dit gedrag -ziekte?- blijkt besmettelijk te zijn en zich razendsnel onder de mensheid te verspreiden. De hut van de vrienden wordt letterlijk hun laatste toevluchtsoord.

Terwijl ze op elkaar zijn aangewezen en elkaar en zichzelf proberen te beschermen tegen besmetting en erger, de dood, ontstaat er wrevel en onderling wantrouwen. Vooral Jack, de zonderlinge underdog in de groep, moet het hierbij ontgelden. Geen lezer kan koud blijven bij zijn karakter en de rol die hij in het verhaal heeft.

Toevluchtsoord is een geslaagde mix van spanning en diepgang, horror en psychologie. Van mij had het boek echter wel een stuk dikker gemogen, en het verhaal biedt die mogelijkheid ook. Door een verhaal als dit wil ik namelijk heel graag lekker lang geboeid blijven.
Omslag: 5 sterren
Schrijfstijl: 4, 5 sterren
Redactie: 3, 5 sterren
Spanning: 5 sterren
Psychologie: 4 sterren
Originaliteit: 3, 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Slot: 4 sterren

Ik geef Toevluchtsoord vier en een halve ster, naar boven afgerond.

Terrence Laurhohn - zie link.