“The All Year Around” van de band Dandelion.

De band Dandelion, niet te verwarren met de grunge band uit de jaren negentig, komt uit Volendam en bestaat uit vier jonge muzikanten.  De naam betekent “paardenbloem”, misschien wel een van de meest voorkomende bloemen, en past goed bij de stijl van de band. Hoewel ze uit Volendam komen, hebben ze niet (misschien wel Goddank) het typische “Volendamse sound”. Als er al een manier is om hun muziek te beschrijven, dan zou ik het omschrijven als folky pop, waarin de samenzang centraal staat. Op sommige momenten deed het me aan de folk van de jaren zestig en zeventig denken, zoals Crosby, Stills, Nash and Young. Hun composities zijn ingetogen, zuiver, meeslepend en opbouwend. Bij iedere nummer, zelfs tijdens het intro nummer, merk je meteen dat de band naar iets toewerkt. Het zijn vaak vrolijke en dan weer bespiegelende melodieën, die me terugbrengen naar de metafoor van de paardenbloem. Want hoewel ze soms liefelijk klinken, en de samenzang dit ook suggereert, zit er tegelijkertijd iets bijtends en duisters in hun teksten; net zoals de bladeren van een paardenbloem je kunnen prikken. 

Laten we daarom ieder nummer maar eens apart analyseren.

Yoko Uno

Een geweldige titel voor een openingsnummer dat op vele manieren naar hun invloeden uit de jaren zestig en zeventig verwijst. Het nummer begint dreigend, meeslepend en opbouwend. Het is een instrumentaal nummer, voornamelijk gecentreerd om de synthesizer, maar geeft je tegelijkertijd het gevoel dat er iets gaat gebeuren en net op het moment dat de climax bereikt wordt, breekt het nummer af en vormt het een intro voor het volgende (en eerste volledige) lied.

The All Year Round
Op de oppervlakte is dit een vrolijk deuntje, waar je makkelijk op mee kan zingen. Maar net zoals de paardenbloem is niets zoals het lijkt. “The bite” zit in het nieuwsbericht dat in het midden van het nummer is geplaatst. Thematisch deed het me denken aan het Beatles nummer A Day in the Life. (Misschien ook een reden waarom het nummer hiervoor Yoko Uno heette?) Het nieuws bericht zelf deed me aan Wednesday Morning, 3 a.m. van Simon and Garfunkel denken. Ook hier wordt het nieuwsbericht gebruikt voor de dramatiek, die verzwolgen wordt door de mooie samenzang. Toch lukt het Dandelion om een eigen geluid te creëren; wat niet ieder nieuwe band onmiddellijk lukt. Dus hoewel het nummer vrolijk aan doet klinken, is het onderwerp dat niet. Wat tevens weer de paardenbloem verklaart. Het is mooi. Je kunt er naar kijken, maar als je het probeert te plukken kan het je ook steken.

Fox of Hayes
Het nummer begint met een akoestisch gitaar en deed me in het begin het meest denken aan Nash. De tekst is zowel mooi als poëtisch. “Fox of hayes; takes me to places, why do you keep me waiting.” Hoewel het nummer hier ook vrolijk klinkt, is de thematiek dat niet. Wat in het midden van het lied naar voren komt als de zanger plotseling uithaalt en naar de luisteraar zingt: “Admit it, your brainwashed. And the fox killes us all”. Dit geeft een diepgang aan het nummer, die niet onmiddellijk aan de melodie te merken is. Dit is knap en doet me opnieuw denken aan de twee kanten van de paardenbloem. Het nummer eindigt abrupt en gaat over naar de single van de EP.

Almost Asleep
Dit is werkelijk een prachtig nummer. Het begint met een piano intro tezamen met de drum, gevolgd door een breekbare stem die zingt: “The moon, throw your silver light on me.” Bij het volgende couplet nemen de achtergrond stemmen je mee naar een ander plek, zoals de wind je soms kan meeslepen naar een hoger niveau. De dreigende en melancholische piano, geeft het nummer een enorme kracht van introspectie. Het creëert beelden van nachten en bossen; van iemand die in het donker door een bos loopt, op zoek naar zichzelf. De conclusie is zowel breekbaar als eerlijk: “But all the words come back to me and soon there will be no one left but me.”

Zie ook de videoclips van Fox of hayes en Almost Asleep op hun website.

Mark this Flea
De opbouw van dit nummer is geheel anders. De eerste seconden lijkt het een beetje op grunge, met feedback, een gitaar (?)  totdat de rollende drum en piano het overnemen, waardoor het nummer, muzikaal, op een dolgedraaide carrousel doet denken. De stemmen vormen de zwaartekracht die het lied diepgang geven en de losse akkoorden naar beneden trekken. Het is niet alleen een carrousel maar ook een achtbaan. De stemmen sluiten naadloos op elkaar aan. (En ik denk dat ik hier drie stemmen hoor, die tegen elkaar opboksen en dan weer samenvloeien.) Misschien, in mijn optiek tenminste, het beste nummer op de plaat. Vooral door de gitaarsolo waarmee het nummer eindigt (en die in mijn optiek veel langer had mogen duren) en het nummer een edge geeft die op de andere nummers wel aanwezig was, maar op de achtergrond werd geduwd. De tekst “mark this flea, you are not killing one but three” heeft zowel een symbolische als een melancholische waarde.

Big Oak Door
Melancholie is het thema van het volgende nummer. Opnieuw gedragen door de piano. In compositie deed het me denken aan Almost Asleep, hoewel de teksten hier meer inhoud hebben. Het gaf me beelden van een jongen die terugkijkt naar zijn jeugd, zijn eerste liefde en alles dat verdwenen is. Tekstueel zonder enige twijfel het sterkste nummer op de plaat en de samenzang rond 2.08 in het nummer is van een ongekende schoonheid en tilt het nummer plotseling omhoog. (Let hierbij vooral op de octaven van de stem op de achtergrond.) Rond 2.50 neemt het nummer een wending en wordt het donkerder, iets agressiever, voordat het weer terugkeert naar de stem en de piano en de prachtige eindconclusie: “And now she is all I see…”
Een prachtig einde van een mooie plaat.

Het is overduidelijk dat Dandelion door de jaren zestig en zeventig is geïnspireerd. Het is ook overduidelijk dat samenzang de kern van de composities vormen. In deze zin is het een goede en ingetogen plaat om op een zondagmiddag uit je stereo te laten knallen. De samenzang is zo goed, dat het me soms aan iets vloeibaars en organisch deed denken.

En hier, hoe minuscuul ook, zit ook mijn kritiek. Voor een debuut is dit een goede plaat, maar je merkt tevens dat het een band is die zichzelf nog verder probeert te ontwikkelen en zowel liefelijk en prikkeligheid bijelkaar brengt. Deze prikkeligheid, hoewel dit officieel geen woord is maar wel goed bij deze plaat past, mag van mijn iets meer op de voorgrond treden. Het voelt nu te voorzichtig: als de eerste stapjes op dun ijs, terwijl het kind de hand van zijn vader nog steeds vasthoudt. Ik aan de andere kant zou ze bijna willen toeschreeuwen: laat de hand los, scheur met die gitaren, beuk op het drumstel, laat de diepgang van je teksten ook in de composities terugkomen. Maar nog veel belangrijker. Wees niet te voorzichtig. Experimenteer. Durf risico’s te nemen, want dat is namelijk de enige manier om vooruit te gaan.

Als schrijver heb ik een grote respect voor andere kunstenaars die zichzelf continu blijven ontwikkelen en vernieuwen. Misschien sla je soms de plank mis, soms heb je een doeltreffer; waar het echter om gaat is dat je speelt en de gevoelens, ook de rauwe gevoelens, neerzet.

Ik hoop dus nog veel van Dandelion te horen, want dit smaakt naar meer.

Bekijk de website van de band (vol met videoclips) en bestel HIER de plaat.