Het boek Jachtseizoen van Anko van der Woude is het soort boek dat in het genre horror valt. Hoewel Anko soms tegen andere genres aanschurkt en niet de fout maakt, die soms voorkomt, dat het boek een hutspot wordt van verschillende genres, waarbij de lezer steeds in een andere modus terecht komt en de schrijver heel hard probeert om zoveel mogelijke lezersgroepen te bereiken en tevreden te stellen. Hoewel de genres dus lichtelijk kunnen verschillen, blijft horror de boventoon. Zelfs in verhalen als “Hersenschim” die ik officieus, in opbouw en karakter, onder sci-fi zou scharen.
Het is heel lastig om de werken van Anko te beoordelen, zo ondervond ik, toen ik deze recensie schreef. Met name omdat de onderwerpen zo ver van elkaar verschillen (maar dat is juist goed), maar ook door de manier waarop Anko schrijft. Hij heeft oog voor detail. Hij beschrijft echte personages, met echte gebreken en maakt door middel van backstories de personages ook onmiddellijk driedimensionaal.
Daar komt bij dat Anko niet onmiddellijk plot gedreven is, als wel sfeer en personage gedreven. Soms kon je een bepaalde setting, waarin het verhaal werd geplaatst, bijna voelen of ruiken. Zoals zuid-Frankrijk in “Beestenweer” of de claustrofobische setting in “Familiebanden”. Wat ik wel opmerkte is dat Anko over het talent beschikt je steeds op de verkeerde been te zetten, waardoor je soms aan het einde tot de meest gruwelijke en afschuwelijke conclusies en ontdekkingen komt.
Dat is ook wel de rode draad in de bundel: “rauwheid”, “gruwelijkheid”; hetgeen dat overblijft als de wereld van al zijn nuances is ontdaan.
Natuurlijk zijn sommige verhalen sterker dan andere verhalen. Daar ontkom je in een bundel niet aan. En wat ik jammer vond is dat de opbouw van de bundel, op willekeur leek te zijn gekozen, (misschien op de chronologie van de verhalen zelf?; ze waren echter niet vervlochten met elkaar) waardoor de motieven en thema’s ergens op de achtergrond terecht kamen.
Maar dat is slechts bijzaak. Het is een kleine kanttekening van een zeer goed boek. Dit boek is het meer dan waard om gelezen te worden. Vooral zo voor de vakantie, waar juist korte verhalen, op een vliegveld of een treinstation, naar je stort kunnen grijpen.
Veel van de verhalen deden me aan Stephen King of aan James Herbert denken, met een vleugje Lovecraft en Koontz. Niet zo rauw als Thys, maar zeer zeker de moeite waard.
Mijn meest favoriete verhalen waren: “Beestenweer” (let op de sfeer in dit verhaal!), “Familiebanden”, “Jachtseizoen” en “De liefde van een hond” – een verhaal geheel geschreven vanuit het oogpunt van een hond.
De iets mindere verhalen (in mijn optiek tenminste): “De vos”, “De afrekening”, “Bartolini’s beste” (deze was vrij voorspelbaar) en “Verboden te zwemmen”. Het laatste omdat ik deze nogal chaotisch vond.
Ik heb inmiddels begrepen dat Anko een kluizenaar is, die na dit boek (uit 2006) niets meer heeft geschreven. Ik zou bijna willen zeggen: Anko, kruip weer in die pen en choqueer ons weer! Je open eindes zijn fantastisch en niet, zoals ik bij sommige recensenten las, onbevredigend. Integendeel zelfs. Het gaf je de mogelijkheid om weg te dromen. En is dat niet wat een goed boek doet?
Anthonie Holslag
Het boek is hier te koop.