L.O.O.P door Nachtvlinders:

 

L.O.O.P. is een verhaal met vele gezichten en daardoor niet in één hokje te plaatsen. Elementen op het gebied van dystopie, sciencefiction en horror komen in het boekje allemaal aan bod. Maar L.O.O.P. is vooral ook maatschappijkritisch. De hoofdpersoon is er namelijk van overtuigd dat hij goed is in zijn werk. Totdat blijkt dat de sleur er toch langzaam in is geslopen. Vanaf dat moment wordt de vraag of hij alles wel ziet zoals het is, steeds belangrijker.

 

Egbert kan ieder van ons zijn, wanneer je even hetzelfde werk aan het doen bent. Je denkt dat je goed bent in je werk, maar tegelijkertijd lijkt het alsof je steeds meer blind wordt door de gebeurtenissen in je directe omgeving. Dit maakt de hoofdpersoon toegankelijk en je kunt je als lezer gemakkelijk met hem identificeren. In een kleine hoeveelheid pagina’s kruipt dit verhaal onder je huid. Je raakt er steeds meer van overtuigd, dat er iets niet klopt. Het schemert in het buitenste gebied van je hersenen, maar je kunt er net niet bij. Dit levert een bepaald gevoel van ongemak en van spanning op. Pas aan het eind van het verhaal wordt duidelijk waarom.

 

Bovenstaande maakt van L.O.O.P. een intrigerend en duister verhaal met boeiende personages, die de lezer aan het denken zet. Is Egbert een uitzondering of juist de regel? Wat zou jij doen in deze situatie?

 

Miriam Verhaaf

 

Zie hier de link.

 

 

 

LOOP

 

Ook bij de tweede en zelfs derde keer lezen – met tussenpozen – blijft L.O.O.P. boeien. Dat komt omdat er in dit verhaal veel verschillende thema’s en genres zitten, die Holslag op een evenwichtige manier met elkaar heeft verweven. Op de eerste plaats is daar de hoofdpersoon, die een vermeende terrorist moet ondervragen. Hij is vervreemd van zijn werk, vraagt zich af wat het doel is, staat emotioneel onder druk door agiterende herinneringen aan eerdere ondervragingen die verkeerd af liepen; vervreemd ook van de organisatie waarin hij werkzaam is, die onduidelijke eisen en verwachtingen stelt, die hem bewaakt, hem uiteindelijk ook op hogere verdiepingen bij de directie roept. Een existentieel vacuüm die erg Kafkaiaans aandoet, ofwel: de horror die we van Anthonie Holslag kennen. Het is deze keer een maatschappijkritische horror die, haast terloops, nog wordt verdiept met sciencefiction, en die daardoor nog realistischer wordt. De moderne mens die in toenemende mate een ‘human resource’ wordt in grote organisaties – politiek, financieel – waarvan hij de werkelijke doelstellingen steeds minder, steeds moeilijker doorziet en die steeds minder ruimte krijgt voor medemenselijkheid, zowel wat betreft zijn collega’s en leidinggevenden als zijn familie en de mensen waarop zijn werk is gericht. Maar, en dat is misschien nog wel de meest huiveringwekkende boodschap van dit verhaal, in wezen is het niet nieuw, is het slechts oude wijn in nieuwe zakken. De nieuwe zak waarin Anthonie Holslag de condition humaine deze keer heeft verpakt, is van hoge kwaliteit.

 

Paul van Leeuwenkamp

 

Zie link.

 

LOOP

 

9,5 Als het idee van de Splinters is dat je op deze manier laagdrempelig kennis kunt maken met bijzondere auteurs, is dat in dit geval duidelijk geslaagd. Wie op basis van dit verhaal geïnteresseerd is geraakt in het werk van Anthonie Holslag vindt dezelfde spanning, dezelfde onderhuidse dreiging en hetzelfde inzicht in de psychologie van karakters in zijn roman en korte verhalen. Ook vind je in die verhalen dezelfde maatschappijkritiek. Die verhalen neigen echter vaak eerder naar (psychologische) horror en gebruiken soms elementen die uit het horrorgenre bekend zijn (zombies, vampiers, ziektes), in dit boekje gaat Anthonie de kant van de SF op. De citaten waarmee het boek opent suggereren dat al. Verwijzingen naar 1984 maken duidelijk wat we kunnen verwachten. Maar Holslag is geen kopie van Orwell. Ook al ziet hij in onze samenleving een bedreiging voor de vrijheid van het individu opkomen, hij stelt die op een geheel eigen manier aan de kaak. Hij kruipt in de huid van de hoofdpersoon, laat ons zijn bevreemding en vertwijfeling voelen, en komt dan met schokkende wendingen. Hij suggereert een hele wereld met een diepe achtergrond. En dat in de ruimte van een kort verhaal! Ik was onder de indruk van deze prestatie. En van de manier waarop het einde aansloot op het begin. Verder was dit boekje goed geredigeerd. Soms kom ik in bundels van Holslag nog wat redactiefoutjes tegen of woorden die niet kloppen, maar hier was niks op aan te merken. Gezien de andere recensies op deze pagina ben ik niet de enige die onder de indruk was van dit verhaal. De hoge beoordelingen zijn terecht. Ik hoop dat Holslag nog weer eens terugkeert naar dit genre, dat hij minstens net zo goed beheerst als dat van de horror, en dan nog wat langer, graag! Van harte aanbevolen!

 

Johan Klein Haneveld - link.

 

 

'L.O.O.P' - Anthonie Holslag

 

 
Cover
De afbeelding van de cover past uitstekend bij het verhaal De afbeelding is groenig van kleur en bestaat uit vele beeldschermen die elk passen bij een stuk uit het verhaal. Het zijn beelden van grotendeels lege ruimtes. Op een grijze ondergrond staat de naam van de schrijver en de titel. Mooi detail: net als bij de titel staat er ook een punt tussen de voor- en achternaam van de schrijver. Zowel de afbeelding als de sfeer die de cover uitademt, komen volledig overeen met het verhaal. Ik geef de cover een dikke 9.

 

Verhaal
Egbert werkt voor het Bureau op de Eerste Verdieping, de Verdieping waar het veldwerk, de ondervragingen van mogelijke terroristen, plaatsvinden. Hij knapt in feite het vuile werk op voor de bureaucraten Boven, de pennenlikkers. Op deze Derde Verdieping kijken mensen naar beeldschermen, alles wordt geobserveerd eb opgenomen door camera's. Ze staren naar de gebeurtenissen op de Eerste Verdieping en verwerken deze in dossiers. Niemand weet wat er zich op de Verdiepingen daarboven bevindt; de Zevende Verdieping is de hoogste, daar zit de Grote Baas. Tijdens de ondervraging van een vrouw krijgt Egbert controle van zo'n pennenlikker, Freddy van de Derde Verdieping. Freddy vertelt dat men zich Boven afvraagt hoe de ondervraging gaat. Egbert antwoord dat het goed gaat, maar dat is niet de hele waarheid. De vrouw heeft iets over zich, wat hem ongemakkelijk maakt en dat is gevaarlijk. Zowel voor hem als de vrouw. Niet alleen de vrouw, maar ook Egbert wordt bestudeerd en gecontroleerd om ervoor te zorgen dat hij zijn werk goed blijft uitvoeren. Het Bureau wil namelijk dat alles ordelijk blijft verlopen, van mensen met eigen initiatief houdt men niet. De ondervraging verloopt steeds absurder als Eva niet reageert op de psychologische trucjes die Egbert heeft geleerd om een verdachte te breken. Omdat de vrouw niet gechipt is, zoals de rest van de mensheid, weet ook niemand wie zij nou precies is. Egbert raakt de controle kwijt als de vrouw hèm vragen begint te stellen. Vragen over de chip, over Egbert zelf en over de crisis die het land in zijn greep houdt. Hij krijgt steeds meer het gevoel dat hij haar kent en dat hij dit gesprek al eerder heeft gevoerd. Egbert wordt vanwege het ongewone verloop van de ondervraging gesommeerd om zich te melden op de Zevende Verdieping waar de gevreesde "Grote Baas" zijn werkplek heeft. Egbert hoopt dat dit gesprek hem duidelijkheid zal gaan geven over wat er nou precies speelt.

 

Mening/conclusie
Het is een verhaal dat wordt beschreven als zijnde Kafkaiaans en Weberiaans. Ik heb de betekenis hiervan opgezocht. Kafkaiaans is lijkend op het gevoel en de sfeer in de boeken van Franz Kafka; met een zinloze, desoriënterende en nachtmerrieachtige complexiteit. Weberiaans houdt in: bureaucratie is een organisatiestructuur die gekenmerkt wordt door aan regels gebonden procedures, verdeling van verantwoordelijkheid, hiërarchie en onpersoonlijke relaties.

 

Anthonie Holslag heeft deze beide begrippen uitstekend verwerkt in dit verhaal.
De schrijver weet in iets meer dan 40 pagina's een overtuigend futuristisch verhaal neer te zetten over de gewone man, die hard werkt in een maatschappij die weinig voor hem terug doet. Een maatschappij die er op gericht is dat de machtigen alleen maar machtiger worden. Een maatschappij gebaseerd op angst. Iedereen let op iedereen. De personages doen hun uiterste best om maar niet op te vallen uit angst voor de consequenties die kunnen volgen.

 

Egbert lijkt enigszins veilig in zijn kantoor, maar de beelden op televisie op zijn werkplek laten zien hoe gruwelijk en gewelddadig de demonstraties buiten zijn, hoe wanhopig de mensen zijn om een beter leven voor zichzelf af te dwingen. De mensheid heeft chip en alles wat een persoon doet doen wordt geregistreerd en gemonitord via camera's en andere hulpmiddelen. Er is geen privacy meer.
Anthonie schetst met dit verhaal een bizarre en beangstigende toekomstige maatschappij waar het makkelijker is om als mak schaap mee te doen met de massa en niet met je hoofd boven het maaiveld uit te steken. Mensen die dit doen, hebben de kans opgepakt te worden en ondervraagd te worden door het Bureau. Vaak wordt er van deze mensen niets meer vernomen na deze ondervragingen.

 

Ik ben ervan onder de indruk hoe de schrijver met zo'n kort verhaal zo'n impact bij mij heeft weten te creëren. Anthonie Holslag laat de lezer een beangstigende toekomst zien. Laten we hopen dat de toekomst zoals Anthonie die hier schetst voor ons nooit waarheid zal worden.

 

L.O.O.P. doet me denken aan wat er wel eens gezegd wordt over het boek “1984”van George Orwell: “1984” is bedoeld als waarschuwing, niet als handleiding.

 

Ik geef dit indrukwekkende verhaal 5 welverdiende sterren. Het interview met deze auteur volgt binnenkort.

 

Jeanine Feunekes-Both - zie link.

 

 

 

Dit is een origineel verhaal. Het is niet echt in een hokje te stoppen. Ik noem het dan ook SF met Dystopische trekjes en een vleugje horror.

 

Het verhaal gaat over Egbert, hij ondervraagt mensen die zeer waarschijnlijk iets te maken hebben met een terroristische groepering. Hij krijgt nu iemand tegenover zich aan de tafel die hem de baas kan. Dat is hij niet gewend. Hij zit qua werk in een sleur, hij krijgt maar geen promotie of meer verantwoordelijkheden. De dagen lijken zich te herhalen……. Totdat deze vrouw ten tonele verschijnt. Ze lijkt hem te kennen, maar herinnert hij zich haar? Ze hapt niet op zijn vragen, waarom niet? Hij besluit naar de mysterieuze 7de verdieping van het gebouw waarin hij werkt te gaan. Krijgt hij daar zijn antwoorden? Er klopt iets niet, dat voel je als lezer ook.

 

Wat er aan de hand is daar kom je achter. De titel is daarom ook echt goed gevonden. En de cover past ook bij het boek, het is een scene uit het boek zelf, al die televisieschermen.

 

Het verhaal zit goed in elkaar en je leest het in een adem uit. Leest echt lekker vlot en als lezer wil je ook weten wat er aan de hand is. Waarom reageren bepaalde personages zo? De spanning is goed opgebouwd. Weer een verhaal van Anthonie dat gewoon weer erg goed is! Hij kan het wel!

 

Dit was mijn eerste ervaring met het vrij nieuwe fenomeen: Splinters. Ongeveer 44 bladzijden per boekje. Ik ga er zeker meer lezen in de toekomst. Ben nu toch wel benieuwd geworden naar andere auteurs die ik al een tijdje ken. Zij hebben er ook een geschreven.

 

Ik geef het boekje 4 sterren****

 

Tazzy Jenninga - zie link.

 

 

Mind Fuck of Reality

 

Splinters is een nieuw project van Quasis Uitgevers. Vanaf januari 2016 publiceren wij iedere maand een kort verhaal in een kleine pocketuitgave. Deze korte verhalen worden door diverse schrijvers geschreven. Een aantal bekende auteurs, zoals Isa Maron en de Engelse schrijfster Steph Swainston, maar ook schrijvers die aan het begin van hun carrière staan, zoals Likaiar en Nieske den Heijer. De verhalen vallen binnen de fantastische genres: fantasy, sciencefiction, bovennatuurlijke thriller, magisch realisme en horror. De doelgroep van de serie is volwassen lezers, maar vier uitgaven zijn gereserveerd voor Young Adult-verhalen. (Bron: Quasis Uitgevers)

 

Een kort verhaal dus dat op zich al moeilijk te recenseren is zonder de clue weg te geven.

 

Die clue blijft naar mijn idee heel erg mysterieus, van mij had Anthonie dit verhaal best mogen uitwerken tot een lekkere dikke pil. 

 

Het verhaal draait om Egbert.

 

Hij werkt op de 1e verdieping van een gebouw en ondervraagt mensen, voornamelijk mogelijke terroristen en ander opruiend gespuis. Tenminste, volgens de bureaucraten die boven hem staan – letterlijk en figuurlijk. Nog nooit is hij naar een hogere verdieping mogen komen in het zeven lagen tellende complex. Alleen de mensen van de 3e verdieping komen bij tijd en wijlen weleens omlaag maar puur om het volk op de eerste verdieping opdrachten te geven en te controleren.

 

Alles lijkt hier gewoon zijn gangetje te gaan maar toch zegt zijn gevoel dat hij is een soort van continuüm gevangen zit, een aaneenschakeling van déjà vu's die al zo'n 30 jaar aanhoudt.

 

Hij is dan ook verbaasd als hij op een dag tijdens de ondervraging van Vera – potentieel gevaarlijk en opgepakt voor vandalisme – naar boven wordt geroepen. De zevende etage, de Grote Baas zelf wil hem spreken. Stiekem hoopt Egbert dat hij eindelijk promotie krijgt maar alles pakt heel anders uit.

 

Hij krijgt een stuk papier onder zijn neus geschoven waarop staat: L.O.O.P. 

 

Waar staat dit voor en wat wordt er in dit geval allemaal van hem verwacht? Egbert krijgt steeds meer het gevoel dat alles hetzelfde is – maar toch is ook ineens alles anders.

 

Een verhaal waarin je je in no-time verdiept en aan het denken slaat dat dit alles wel SF mag zijn, maar toch ….. toch vraag je je af wat er allemaal ook wel degelijk gebeurt in onze levens. Zijn we allemaal wel zo vrij in ons doen en laten als we ons voelen of worden we bepaalde richtingen in gestuurd door onzichtbare lijnen. In de gaten gehouden worden door overheden en organisaties … ik weet het niet hoor, het zou zomaar kunnen!! Maar dat was mijn interpretatie. 

 

Het zette me volledig aan het denken. En dat doet Anthonie goed. Zijn lezers net dat beetje info geven waardoor we ons eigen verhaal kunnen breien, splintertjes twijfel zaaien waardoor we misschien eens beter naar bepaalde dingen kijken die onze samenleving tot een geheel maken - of net niet …......
Mindfuck of realiteit ;-) 

 

Knap hoe Anthonie Holslag dit weet te bereiken met je geest in 44 bladzijden!

 

José Bergh - zie ook link.

 

 

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij zijn tienerjaren heeft gewoond. In 2012 kwam zijn eerste bundel met fictie uit, Zwarte muren. In 2013 verscheen bij Zilverspoor zijn novelle De kerstboom. In 2014 verscheen zijn boek Een bloedovergoten dageraad, waarvan alle royalty’s naar WarTrauma zullen gaan en zal het vervolg “In het kille ochtend licht” in 2016 verschijnen.

 

Bovengenoemde titels: Zwarte muren, een bloedovergoten dageraad en de Kerstboom staan te pronken op mijn boekenplank en heb ik alle drie met plezier gelezen. Dus kennis gemaakt met het werk van Holslag had ik al. En zijn verhalen waren mij bijzonder goed bevallen. Toen ik gevraagd was om mee te doen met de blogtour omtrent het verhaal  L.O.O.P, een Splinters uitgave, zei ik uiteraard meteen ja.

 

L.O.O.P is de oktober uitgave in de Splinters serie van uitgeverij Quasis. Dit jaar is de uitgeverij gestart met het maandelijks publiceren van een kort verhaal in een kleine pocketuitgave. Deze korte verhalen worden door diverse schrijvers geschreven. De verhalen vallen binnen de fantastische genres: fantasy, sciencefiction, bovennatuurlijke thrillers, magisch realisme, horror en Young adult.

 

De mooie cover, door Jasper Polane, vind ik ook zeker de moeite waard om even te noemen. Ook al mag je een boek niet oordelen vanwege de cover is dit wel het eerste wat opvalt en of je een boek wel of niet oppakt. En deze cover zou mijn nieuwsgierigheid dus genoeg triggeren om het op te pakken. Het doet je een beetje denken aan de jaren vijftig van de vorige eeuw en sommige stukken geven die sfeer ook weer. Verder had ik ook een behoorlijk “big brother is watching you” gevoel tijdens het lezen van het verhaal… Het verhaal is science fiction maar sommige dingen kan je wel degelijk op de realiteit betrekken en dat maakt het verhaal net even meer verwarrend en griezelig.

 

Het verhaal gaat over Egbert. Hij ondervraagt individuen, mogelijk betrokken bij terroristische organisaties. Hij is goed in zijn werk; hij doet het immers al jaren. Toch krijgt hij ondanks diverse pogingen geen promotie. De dag waarop ons verhaal begint kom alles hem zo bekend voor. De ondervraging, de vrouw, haar reacties. Hij vraagt zich af of hij haar eerder heeft gezien. Ze reageert niet op zijn tactiek, niet zoals het zou horen te gaan.

 

De vragen die Egbert heeft heb je als lezer ook en het onbehaaglijke gevoel wat hij er bij krijgt slaat ook over op de lezer. 43 bladzijdes lang weet de schrijver mij vast te houden en heb ik dezelfde verwarring als Egbert en hoop ik er samen met hem uit te komen. Veel vragen zullen worden beantwoord en het einde smaakte naar meer…

 

Conniesboekjes - zie link.

 

 

Anthonie Holslag – L.O.O.P

Egbert ondervraagt gevaarlijke individuen, mogelijk betrokken bij terroristische organisaties. Hij is goed in zijn werk; hij doet het immers al jaren. Toch krijgt hij ondanks diverse pogingen geen promotie.

 

Maar vandaag komt alles hem bekend voor. De ondervraging. De vrouw. Haar reacties.
Heeft hij haar eerder gezien? Hebben ze deze ondervraging eerder gedaan? Ze reageert niet op zijn tactiek zoals andere verdachten. Niet zoals het hoort.
Vandaag wordt de sleur doorbroken. Zal zijn bezoek aan de zevende verdieping alles duidelijk maken?

 

L.O.O.P is een kortverhaal van de hand van Anthonie Holslag en behoort toe tot de Splinters van Quasis uitgeverij.

 

Hoewel het aantal woorden in een kortverhaal zeer beperkt is, weet Holslag er een bloedstollend verhaal van te maken. De lezer wordt meteen in het verhaal gezogen en blijft daar zitten tot op het verontrustende einde.

 

Het verhaal is dus heel vlot geschreven, en bevat maar enkele personages, die niet zeer ruim zijn uitgewerkt. Dit is echter geen storend element, want door de uitwerking van het verhaal, slaat de fantasie van de lezer zelf op hol.

 

Qua originaliteit scoort dit kortverhaal ook zeer hoog. Er zijn maar weinig verhalen bekend waarin eenzelfde onderwerp behandeld wordt en op deze manier wordt neergezet.

 

Ik zou graag meer willen lezen van Anthonie, zeker als de verhalen meer van dit onderwerp behandelen. Dit was een aangename en nieuwe ervaring.

 

Beoordeling: ****

 

Boekvlinder - zie ook link.

 

 

“Zijn leven was een doorlopend gevoel van herkenning. Terwijl hij zichzelf in de spiegel bekeek, vroeg hij zich af hoe vaak hij hier al had gestaan.”

 

 

Egbert werkt op de Eerste Verdieping van het Bureau en heeft als taak verdachten te verhoren die mogelijk terroristische banden hebben. Dag in dag uit gaat dat zo door en Egbert heeft het idee dat hij goed is in zijn werk. Hij snapt niet waarom zijn bazen zijn kwaliteiten niet verder benutten. Wat er op de andere Verdiepingen gebeurt is iets waar men alleen maar naar kan gissen.

 

 

Als Egbert gevraagd wordt om zich te melden op de Derde Verdieping is daar een sprankje hoop dat hij promotie krijgt. Zijn huidige verdachte is een vrouw die ervan verdacht wordt deel te zijn van een van de zwaarst bedreigende ondergrondse bewegingen die zich verzetten tegen de gevestigde orde. De wereld is al dertig jaar in crisis en er zijn groeperingen die dit anders willen zien. Egbert heeft deze vrouw vooralsnog niet kunnen laten bekennen en nu wordt door de hogere bazen gezegd dat ze afgevoerd moet worden en dat Egbert de verhoring niet voort kan zetten.

 

 

Eenmaal terug op zijn eigen Verdieping vindt Egbert het maar vreemd dat de vrouw niet reageert op zijn tactieken. Sterker nog, zij lijkt eerder hem in de tang te hebben. Egbert krijgt steeds meer een gevoel van déjà vu en probeert op het laatste moment nog informatie uit haar te krijgen. Wat hij dan te horen krijgt zet zijn wereld op zijn kop. Maar wat is de waarheid?

 

 

“De democratie is allang opgehouden. We leven in een oligarchie. Een leugen in een leugen, totdat niemand meer weet wat de waarheid is.”

 

 

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij zijn tienerjaren heeft gewoond. In 2012 kwam zijn eerste bundel met fictie uit, Zwarte muren. In 2013 verscheen bij Zilverspoor zijn novelle De kerstboom. In 2014 verscheen zijn boek Een bloedovergoten dageraad, waarvan alle royalty’s naar WarTrauma zullen gaan en zal het vervolg “In het kille ochtend licht” in 2016 verschijnen.

 

 

We beginnen L.O.O.P met bijna alleen maar vraagtekens en langzaamaan ontvouwt zich een bizarre waarheid die ik gaaf bedacht vind. Ik wil hier meer van lezen. Dit concept zou nog veel verder uitgewerkt kunnen worden in een boek van ‘normale’ proporties of zelfs een serie (hint hint….).

 

 

L.O.O.P is een kort science fiction verhaal dat gedurende het weinig aantal bladzijdes volledig mijn aandacht had. De auteur brengt het verhaal heel animerend. Spil in het verhaal is Egbert en als lezer kijken we mee vanuit zijn beleving en zijn verwarring die aan het ontstaan is.

 

 

Anthonie Holslag heeft al een aantal boeken op zijn naam staan, maar ik heb nog niet eerder wat van hem gelezen. Maar ik ga deze auteur wel in de gaten houden, want zijn schrijfstijl en dit genre boeken spreken mij zeer aan.

 

Eindoordeel ****

 

Nadine Kuiper - zie link.

 

 

 

 

Ik doe mee aan de blogtour van dit dunne boekje van Anthonie Holslag.

 

Een Splinter is een kort verhaal van een schrijver.

 

Dit keer dus L.O.O.P.

 

L.O.O.P gaat over Egbert, hij ondervraagt gevaarlijke individuen die mogelijk betrokken zijn bij een terroristische organisatie. Hij werkt al jaren bij hetzelfde bedrijf, in dezelfde functie maar nooit krijgt hij promotie. Vandaag ondervraagt hij een vrouw, die hem bekend voor komt. Het lijkt wel of alles hem bekend voor komt, de ondervraging en ook hoe ze antwoord. Ze reageert anders dan iemand normaal zou doen… de sleur van zijn werk wordt doorbroken. En dan mag hij ook nog eens naar de zevende verdieping, daar mag hij nooit naar toe. Er is iets aan de hand, maar wat?

 

Het verhaal is maar 43 bladzijdes, hierdoor is het natuurlijk onmogelijk om Egbert goed te leren kennen, maar wat je van hem te weten komt is meer dan genoeg om je in hem te kunnen inleven. Je voelt dat er iets aan de hand is, maar je komt er niet achter wat dat is. Je voelt zijn angst en twijfels als de sleur ineens onderbroken wordt. En die vrouw, je begrijpt haar ook.
Het verhaal is surrealistisch, horrorachtig en enigszins dystopisch. Je wil weten wat er aan de hand is. Wat voelt Egbert? Wat is er op de zevende etage?
Vanaf de eerste letter voel je de spanning en de sfeer van het verhaal meteen aan. Het is knap dat de auteur er in slaagt in een kort verhaal een goede opbouw naar het plot weet neer te zetten, het is een compleet verhaal met het bekende Anthonie Holslag - sausje. Als je al eerder iets van hem gelezen hebt, weet je wat ik bedoel.
Het plot is verrassend en verklaard ook de titel.

 

4 sterren.

 

Wendy Koedoot

 

 

Korte verhalen zijn niet echt mijn ding, ik heb dat vaker gezegd. Toch kan ik het niet laten om af en toe een Splinter te kopen van uitgeverij Quasis, omdat ik op die manier een preview kan krijgen van de schrijfstijl van andere, voor mij nog onbekende schrijvers. Zo was dit ook het geval voor Anthonie Holslag, waar ik L.O.O.P. graag wilde lezen als introductie voor meer van zijn werk. Het viel me absoluut niet tegen!

 

Het boekje begint met drie quotes, waarvan twee van George Orwell’s 1984. De toon was daarmee voor mij al meteen gezet. Het is dan ook goed te merken dat Anthonie zich voor dit verhaal heeft laten inspireren door het dystopische, speculatieve fictieverhaal van meneer Orwell.

 

Het verhaal zelf zit erg sterk in elkaar en is vooral psychologisch. Wat is de realiteit en wat niet? Is de hele wereld waarin we leven een grote farce, of wordt de hoofdrolspeler Egbert bewust op een dwaalspoor gezet en getest door zijn meerderen? Hoewel ik het einde aan zag komen (wellicht heb ik te veel science fiction gelezen en gezien) vond ik toch dat het verhaal sterk in elkaar zat. Alles werd op de emotie van de hoofdrolspeler gespeeld en dat maakt het verhaal juist zo sterk. Ook totaal anders dan 1984, waar alles toch, vooral in het middelste deel van het verhaal meer een essay werd van de samenleving uit het verhaal.

 

Ik heb trek in meer verhalen van Anthonie!

 

Jeffrey Derbis - zie link.

 

 

 

Twee boekjes in één recensie dit keer. Het zijn allemaal korte verhalen, en het verhaal LOOP staat niet in de grote verhalenbundel In het kille ochtendlicht. Alle royalty's van de boeken gaan naar een goed doel: voor dit boek de WarTrauma Foundation.

 

Als eerste het boekje LOOP, een kort verhaal van 44 pagina’s dat je in één ruk uitleest. Egbert is al jaren een goede ondervrager van gevaarlijke individuen, maar krijgt toch steeds geen promotie. Als hij een vrouw ondervraagt die niet reageert op zijn tactiek wordt de sleur doorbroken en moet hij een bezoek brengen aan de zevende verdieping. Een overtuigend verhaal over de toekomst, waarin de machtigen alleen maar machtiger worden. Het is een geniaal verhaal over een lus in het systeem, waar ik erg van heb genoten. Het boekje krijgt van mij een 8,5. Een kort verhaal in de Splinterserie van uitgever Quasis.

 

Chrissy van der Haven: KingThings - zie ook link.

 

 

Schrijverspunt:

 

Dit is een origineel verhaal. Het is niet echt in een hokje te stoppen. Ik noem het dan ook SF met Dystopische trekjes en een vleugje horror.

 

Het verhaal gaat over Egbert, hij ondervraagt mensen die zeer waarschijnlijk iets te maken hebben met een terroristische groepering. Hij krijgt nu iemand tegenover zich aan de tafel die hem de baas kan. Dat is hij niet gewend. Hij zit qua werk in een sleur, hij krijgt maar geen promotie of meer verantwoordelijkheden. De dagen lijken zich te herhalen....... Totdat deze vrouw ten tonele verschijnt. Ze lijkt hem te kennen, maar herinnert hij zich haar? Ze hapt niet op zijn vragen, waarom niet? Hij besluit naar de mysterieuze 7de verdieping van het gebouw waarin hij werkt te gaan. Krijgt hij daar zijn antwoorden? Er klopt iets niet, dat voel je als lezer ook.

 

Wat er aan de hand is daar kom je achter. De titel is daarom ook echt goed gevonden. En de cover past ook bij het boek, het is een scene uit het boek zelf, al die televisieschermen.

 

Het verhaal zit goed in elkaar en je leest het in een adem uit. Leest echt lekker vlot en als lezer wil je ook weten wat er aan de hand is. Waarom reageren bepaalde personages zo? De spanning is goed opgebouwd. Weer een verhaal van Anthonie dat gewoon weer erg goed is! Hij kan het wel!

 

Dit was mijn eerste ervaring met het vrij nieuwe fenomeen: Splinters. Ongeveer 44 bladzijden per boekje. Ik ga er zeker meer lezen in de toekomst. Ben nu toch wel benieuwd geworden naar andere auteurs die ik al een tijdje ken. Zij hebben er ook een geschreven.

 

Ik geef het boekje 4 sterren****

 

Schrijverspunt - zie link.