Lees alles

Ik leered Terrence kennen toen zijn boek "Negen cirkels" gelijktijdig uitkwam met mijn boek "Een bloedovergoten dageraad" bij Haunted Castle die een aantal dagen later zijn officiële opening had. We hadden een leuke dag. Dronken wat champagne. Tenminste, Terrence en anderen. Ik beperkte me tot appelsap wegens mijn aanhoudende rugklachten. Ik ontdekte die dag zijn passie voor muziek.

Terrence, bedankt voor dit interview. Ik zal maar meteen met de deur in heus vallen:

1) Zou je ons iets over "Negen cirkels" kunnen vertellen? Hoe kwam het idee van dit boek tot stand?

Het boek (uitgegeven bij Zilverbron) durfde ik pas te schrijven nadat het idee al dik anderhalf jaar broedde. Ik wilde echter vooral eerst nog een hoop leren over het schrijversvak en mezelf oefenen in het beheersen van taal en technieken.

Het idee voor De negen cirkels kreeg ik vooral door de prenten die Gustave Doré voor een latere versie van Dante’s Inferno maakte. Het verhaal zelf heb ik speciaal gelezen als research voor mijn boek. Inferno is in de veertiende eeuw in versvorm (33 Canti, oftewel zangen) geschreven, waardoor het behoorlijk moeilijk leesbaar is.

2) Je hebt nu een nieuw boek "Wegversperring". Zou je ons daar iets meer over kunnen vertellen? Waar gaat dit boek over en hoe verschilt het met je eerste boek?

Wegversperring is echt een heel ander soort verhaal dan De negen cirkels. Het is een Thriller die zich afspeelt in Nevada, USA en heeft veel psychologische spanning. Ik schreef het omdat mijn interesse in Thrillers ook groot is. Toch zitten er wel ScienceFiction elementen in, en zelfs een vleugje horror.

Flaptekst van het boek:

Richard reist met zijn vrouw en haar negenjarige dochter naar een oud fort in Clarksonville. In de woestijn komt het Nederlandse gezin in een file terecht. Onbegrijpelijk en onwaarschijnlijk op de zo veilige snelwegen in Noord-Amerika.

De verbazing groeit als er vreemde verschijnselen in de atmosfeer optreden: radio’s vallen uit, auto’s willen niet meer starten, vreemd onweer dat het landschap verandert. Richards voornaamste taak is zijn gezin tegen deze dodelijke fenomenen te beschermen en hen veilig naar de beschaving brengen. Dit wordt nog zwaarder wanneer hij vermoedt dat iemand van zijn medevluchtelingen het op zijn gezin heeft voorzien.
Door het gedrag van de onbehouwen en gevaarlijke Jake, en het oudste lid, de mysterieuze Floyd Couldren, dringt een gehaat deel van Richards verleden naar de voorgrond. Floyd dient zich ongewenst aan als raadgever, hoewel zijn adviezen op den duur meer kwaad dan goed lijken te doen. Richards woede en haat die met zijn jeugdtrauma gepaard gaan zijn echter slechtere raadgevers. Tijdens de tocht beseft hij dat dit helaas de enige wapens zijn die de menselijke dreiging kunnen tegenhouden. Durft hij die wapens op tijd en op de juiste manier te gebruiken?

3) Als je de twee boeken met elkaar vergelijkt, zie je dan een verandering in je schrijven. Zoja, welke?

Ik merk zelf vooral een positief verschil in het beheersen van technieken (zoals het weglaten van filterwoorden) op. Ik heb na het schrijven van De negen cirkels veel bijgeleerd, dankzij mijn coach en redactrice, Inanna van den Berg (Ambilicious). Toch is De negen cirkels absoluut geen slecht boek, naar mijn mening, en ben ik ook op dat boek nog steeds erg trots. In 2015 werd het zelfs genomineerd voor de Hebban Awards (geëindigd op de zesde plaats in de categorie Fantasy/ScienceFiction).

4) Geheel off-topic, of misschien ook weer niet. In Leidendorp (2015) vertelde je me dat je ooit in een punkband hebt gezeten. Ik ben zelf een grote muziek fan en muziek is voor mij altijd een grote inspiratie bron geweest. Hoe heeft muziek jouw boeken beïnvloedt?

Ik ben vroeger een fanatiek punker geweest. De rauwheid van die muziek trok mij heel erg aan. Diezelfde rauwheid vind je zeker terug in mijn verhalen. Ook mijn voorkeur voor het duistere openbaart zich niet alleen in mijn muzieksmaak -ik ben een grote fan van bijvoorbeeld Joy Division-, maar schuilt ook vaak in mijn verhalen.

5) Als je kijkt naar al je boeken, in een soort vogelvlucht, welke thema's keren dan steeds terug?

Ik hou vooral van helden die op het eerste zicht geen helden lijken te zijn of die geen helden kunnen zijn. Ook het duistere randje van het karakter, dat iedereen bezit, komt in mijn verhalen vaak terug.

6) Wat voor tips zou je geven aan aankomende schrijvers?

Onderwijs jezelf en laat je onderwijzen. Laat proeflezers je verhalen proeflezen en oefen je technieken en verhaalopbouw door korte verhalen te schrijven. Probeer een heel eigen stijl te ontwikkelen, waar je jezelf prettig bij voelt.

Biografie van de auteur:

Biografie Terrence Lauerhohn, 2014

Terrence is geboren op 31 mei 1960 in een Brabantse wieg te ’s Hertogenbosch. Pas op 51 jarige leeftijd schreef hij zijn eerste roman, 'Noptula' (Science-fiction), die goede reviews ontving. Sindsdien zijn en worden een flink aantal kortverhalen van hem in genre-magazines en verhalenbundels gepubliceerd, waarvan verschillende zelfs in de USA. Terrence houdt zich het liefst niet aan een bepaald genre binnen de verbeeldingsliteratuur, zodat zijn grenzeloze fantasie alle richtingen van het onwerkelijke kan inslaan. Het auteurschap blijkt zijn passie te zijn, ontdekte hij.

Zijn Dark-Fantasyroman, ‘De Negen Cirkels’ (Zilverbron) is een van zes genomineerde titels voor de Hebban Awards 2015, categorie Fantasy. In 2015 publiceert hij Wegversperring (Thriller-debuut), bij aquaZZ. Redactie/bemiddeling met uitgever, Ambilicious (tevens coach/literair agente).

Bibliografie:

-Noptula (2011) Roman (Boekscout)

-Schaduwzijde (2011), SF Terra (magazine).

-Juweel van Typanthe (2012), verhalenbundel, Van Zeeuwse bodem (De Klimmende Ster).

-Togdrill en Manatne (2012), verhalenbundel, PuberTijd (De Klimmende Ster).

-God boven goden (2012), verhalenbundel, Een man zonder naam (WB Fantasy)

-Iomanes verzoekingen (2012), PureFantasy, (verhalenbundel, magazine, BOF)

-Een betreurenswaardige vondst (2013), Atlas, verhalenbundel samengesteld door Peter Motte.

-The tattooed man (2014), Memento Mori, anthologie, JWK fiction, USA.

-'Stranger' (2014) 'Demonic Possession' (anthologie, JWK fiction, U.S.A.). Vertaling van 'Vreemdeling' (vertaling, Lia Belt).

- Fragment uit het manuscript: 'Witkop "Vroegedoodgestorven"Rufus Hofmans' -De ijzeren steden- (eerste boek van twee-2014)): in de Steampunk-Bloemlezing: 'In de schaduw van het Keezending'.

- 'De negen cirkels' (Dark Fantasyroman met een duivelse knipoog) Zilverbron, 2014.

- 'Anatha' (SF). kort verhaal, verschenen in Vamp en Held nummer vijf (Valentijneditie- 2015)

- 'Naar waarheid geschreven' (Fantasy), kort verhaal, verschenen in de Gentasia-awards (bundel), korte verhalen voor volwassenen, deel 2 (2015).

-'Wegversperring' (Thriller), roman. Uitgegeven door aquaZZ, i.s.m. Ambilicious (2015)

*Verwacht in 2016: '1879' (Horror) Splinters (serie) Quasis uitgeverij.

Wil je meer weten over Terrence, bekijk dan ook deze website.

Voorgaande Spotlights:

Firma Tacker en Tape

Dit keer in mijn Spotlight het schijversduo Firma Tacker en Tape die het psychedelische boek "Planet Paradroid" hebben geschreven. Dit is hun interview:

1) Ik heb met veel genoegen jullie boek Planet Parandroid gelezen. Het is een uiterst complex boek met vele lagen. Voordat we daar verder op doorgaan, misschien een glimp over de schrijver(s) zelf? Zijn jullie een duo, is dit door één persoon geschreven? Hoe is het proces in zijn werk gegaan?

Fijn dat ons boek je goed bevallen is Tony! Firma Tacker & Tape is inderdaad een duo, waarvan de één het eigenlijke schrijfwerk doet en wij samen de personages en plotlijnen bedenken. Het proces is wat betreft de uitvoering eenvoudig. We hebben allebei een drukke baan als klinisch psycholoog en ICT’er, dus het schrijven gaat tussen de bedrijven door. Ik - Mrs. Tacker - schrijf (op mijn vrije dag) nieuwe teksten en vervolgens bespreken we op een andere dag, of tussendoor, samen de geschreven hoofdstukken en de ‘hoe nu verder’ vragen. Het is een proces dat overigens twintig jaar geleden begonnen is, toen ik én psychologie studeerde én op de kunstacademie zat en al veel verhalen en gedichten schreef, maar hier nooit iets mee gedaan heb. Bepaalde stukken in het boek komen dan ook echt uit die tijd. Hoewel het meeste is ontstaan in de periode 2013-2014, het jaar waarin we Planet Paradroid geschreven hebben, kun je het boek ook opvatten als een ‘download van ons brein’ over de afgelopen twintig jaar.

Het schrijven zelf is een behoorlijk intuïtief proces. In het boek zijn een aantal personages beoefenaars van Zen en in het hoofdgebouw van CyberMinds hangt de Japanse tekst ‘Kai Katsu’. Dit betekent ‘spontane actie’, wat ons beiden erg aanspreekt. Niet teveel nadenken, het gewoon laten gebeuren is ons schrijf-credo. Vandaar ook de mengeling van poëtisch, literair taalgebruik en academisch getinte teksten met ‘gewone’ of zelfs straattaal. We werken vanuit het hier en nu, waarbij we ons met de personages in de situatie begeven waarin zij zich bevinden en verbeelden ons wat er vervolgens zou kunnen gebeuren. Dit maakt het schrijven boeiender, avontuurlijker. Dus geen plan vooraf, wat vervolgens wordt uitgevoerd. Sommige schrijvers werken naar een eindpunt toe. Wij laten het leven de personages ‘overkomen’ en dat bevalt heel goed. By the way: muziek speelde en speelt een belangrijke rol in ons leven en kan ons enorm triggeren tijdens het schrijven. Vandaar de soundtrack bij het boek, te downloaden via de site en Mixcloud.

Ten slotte nog dit: Planet Paradroid bestaat uit korte hoofdstukken, veel personages en veel plotlijnen die door elkaar lopen. Dit doet sommige lezers denken aan een televisieserie. Bijkomend voordeel is dat het boek gemakkelijk digitaal te lezen is. Onderweg in bus, tram of trein, kun je gemakkelijk even de Planet Paradroid wereld in- en uitstappen. Hoewel de vergelijking van Frits Boer met ‘een achtbaan’ ook passend is en daar kun je natuurlijk niet zo makkelijk uit als je er eenmaal inzit, haha! Gewoon lezen en je overgeven. Kai Katsu! Inderdaad!

2) Het verhaal geeft een duister toekomstbeeld van Nederland en één van de gave dingen vond ik wel hoe je de actualiteit in jullie verhaal hebben meegenomen? Hoe hebben jullie dat gedaan? Welke keuzes genomen of gelaten?

Tape heeft een encyclopedische kennis op het gebied van politieke en historische onderwerpen. Hij is tegelijkertijd een meester in het vertellen van interessante verhalen, vaak met een weird tintje of een twist, verhalen die dan weer wonderwel blijken te passen bij de psychologische ontwikkeling die de personages doormaken. Vanuit mijn werk zijn - naast mijn betrokkenheid bij de behandeling van PTSS - de thema’s natuurlijk duidelijk. De angst die in de samenleving heerst rond het vluchtelingenvraagstuk, het isolement dat jongeren drijft richting extremisme, het verheerlijken van mannelijke waarden op kleine en grote schaal en de gevolgen daarvan, persoonlijke frustraties die tot agressief gedrag leiden, dit was voor ons in 2013 ook al duidelijk zichtbaar en maakte het gemakkelijk voor ons om keuzes te maken. Het lijkt allemaal behoorlijk visionair wat we hebben geschreven, maar in feite hebben we gewoon goed om ons heen gekeken op het moment zelf.

3) Het meest interessante vind ik wel de virtuele psychotherapeut? Hoe zijn jullie op het idee hiervan gekomen en denk je dat zoiets, gezien de huidige wetenschap, denkbaar zal zijn?

Ja, VDR (spreek uit als VEDER), de virtuele therapeut. We love him! We zijn allebei groot fan van Hal 9000 uit 2001: A Space Odyssey. We zullen nooit genoeg krijgen van de film en het verhaal, net zoals we eindeloos Blade Runner kunnen blijven zien, onze andere favoriet. Beide verhalen/films spelen een rol in het boek, op een speelse manier: onze machine VDR wil niets liever dan weten wat het is om mens te zijn. Tape zegt hierover (en terecht): ‘Grappig, aangezien de mens niets liever wil dan VDR zijn…’ In deel 2 van de Planet Paradroid trilogie, getiteld Desert Core, die we nu aan het schrijven zijn, komen we hier nog uitgebreid op terug, net als op VDR’s bewustzijn trouwens.

VDR is eerlijk gezegd ontstaan omdat ik weleens dacht dat bepaalde behandelingen zoals EMDR, wat een sterk geprotocolleerde behandeling voor PTSS is, misschien best door een computer gedaan zouden kunnen worden. Aandacht voor het lichaam en lichamelijke equivalenten van emoties wordt immers steeds belangrijker in ons vak, zaken die goed door een machine meetbaar zijn en een goed uitgangspunt kunnen vormen voor verdere interventies. In die zin is VDR een gedachte-experiment. Tijdens het schrijven van de scènes dat hij zijn behandelingen doet, hebben we echt hiernaar gekeken. Wat is meetbaar aan menselijke emoties en hoe kan hij - de machine - daar vervolgens op reageren? En ja, Tony, een zeer eenvoudige versie van een virtuele therapeut die volgens simpele algoritmes een vraag-antwoord intake kan doen, bestaat al. Uit onderzoek blijkt bovendien dat deze machine het erg goed doet als therapeut, dat mensen het juist gemakkelijker vinden zich bloot te geven aan een computer. Ze zijn zelfs sneller geneigd heftige emoties als verdriet te tonen! Zelf ben ik overigens een voorstander van face-to-face contact met mijn cliënten, maar een intelligente, vriendelijke collega als VDR zou ik welkom heten, haha!

{youtube}ey4wnCY62jo{/youtube}

4) Wat ik intrigerend vond (zonder al teveel te verklappen) is de Asimov dimensie die jullie in het boek hebben aangebracht. Zou je daar iets meer over willen vertellen? Zien jullie dat zelf ook?

Isaac Asimov was een Russisch-Amerikaanse sci-fi schrijver en wetenschapper die de 3 wetten van de robotica bedacht. Deze zijn beschreven in zijn werk I robot. De eerste wet luidt: Een robot mag een mens geen letsel toebrengen of door niet te handelen toestaan dat een mens letsel oploopt. De tweede wet zegt: Een robot moet de bevelen uitvoeren die hem door mensen gegeven worden, behalve als die opdrachten in strijd zijn met de Eerste Wet. De derde wet ten slotte: Een robot moet zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met de Eerste of Tweede Wet. Kortgezegd: robots staan in dienst van de mens en alles wat zij doen, is erop gericht de mens te beschermen. Waar Asimov de robots in I robot opstand laat komen, wat in Blade Runner ook gebeurt, raakt VDR werkelijk - gevoelsmatig - betrokken bij de mens. Dit maakt dat de wetten op een bepaald moment geen geschreven regels meer zijn, maar werkelijke, morele betekenis krijgen. Hij maakt dan een ontwikkeling door waar de mensen om hem heen nog een puntje aan kunnen zuigen!

5) Wat waren de hoofdthema's en motieven die jullie tot dit boek hebben gedreven? En hoe zou je zelf het boek omschrijven?

Zoals gezegd is het boek geheel spontaan en intuïtief ontstaan. Dit kan natuurlijk alleen maar omdat wij ervaren zijn in ons vak, dus over bepaalde state-of-the art kennis beschikken, maar ook omdat we al wat langer meelopen op deze mooie planeet en ook op die manier ‘ervaren’ zijn... een download van ons brein van de afgelopen twintig jaar zoals gezegd. In het boek komen thema’s als ‘psychiatrie als spiegel van de samenleving’ en ‘de mens als consument, die slechts big data levert’ duidelijk naar voren, maar we hebben er ook een Sociale Fabel van gemaakt, een iets andere betekenis van het woord SF dus. Een mythische, urban wereld waarin het begrip transformatie een grote rol speelt. Het lijkt misschien een zwaar, ingewikkeld boek, maar de lezer zal ontdekken dat het ook leest als een groot avontuur, met herkenbare personages die in heftige, maar ook vermakelijke situaties belanden. We noemen het niet voor niets een psychedelische darkcom. Dat er een enorme gelaagdheid in zit, is waar en we zijn heel blij dat jij dit opmerkt Tony. Maar mochten mensen het als een New Weird, urban avontuur willen lezen, dan kan dat door de mix van sci-fi en fantasy heel goed. Immers: als je er klaar voor bent als lezer, word je vanzelf wel wakker, haha!

6) Wat zijn jullie plannen in de nabij en wellicht verre toekomst?

Onze opzet is om van de reeks een trilogie te maken. We zitten nu aan het begin van het schrijfproces van deel II. We kunnen er eigenlijk nog niet zoveel over zeggen behalve dat de setting is verplaatst naar Spanje en dat het klimaat en de flora een belangrijke rol spelen. Daarnaast zijn we heel opgetogen dat we het boek gaan vertalen naar het Engels. We zijn heel blij dat we Grayson Bray Morris bereid hebben gevonden om het boek te vertalen. Laten we wel zijn voor ons soort boeken is er in het Engelse taalgebied veel meer interesse. We bereiken dan een veel grotere lezersgroep. Maar wat we ook heel leuk vinden is de interesse uit de filmwereld. We zijn ons nu aan het oriënteren of er mogelijkheden zijn voor een film of televisieserie. Maar goed dan praten we inderdaad over de verre toekomst. Maar wie weet wat die ons brengt, de interesse voor ons verhaal is oprecht en dat waarderen we zeer.

Biografie:

Firma Tacker & Tape is ook in het dagelijks leven een duo. Mrs. Tacker is in het dagelijks leven werkzaam als klinisch psycholoog, Mr. Tape als ICT’er in de Gezondheidszorg. Mrs. Tacker bezocht in de jaren negentig bovendien de kunstacademie, waar zij met schrijven begon. Inspiratiebronnen liggen volgens het duo voor het oprapen en omvatten hun interesse in film, muziek, wetenschap, literatuur, zen-beoefening en mensen natuurlijk,

Bibliography:

- Planet Paradroid, DIT Uitgevers, 2015
- Death Space, (in press).
- Desert Core, verschijnt in 2016

Wil je meer weten over het schrijversduo, bekijk dan ook hun website: Firma Tacker en Tape

Voorgaande Spotlights:

Vluchten verdienen meer hulp.

Marion Altena

Rik Raven

Mark van Dijk

Soms is het tijd om in de spiegel te kijken en te reflecteren. Dat is goed. Het is goed om soms die vragen te stellen die je liever niet wilt stellen. Om te achterhalen waar je zelf staat en hoe je denkt. Terwijl ik dit schrijf is er vandaag een krantenkop geweest dat een Islamitische jongen een meisje heeft verkracht (het is onduidelijk waarom dit zo specifek benadrukt moest worden). Er is er dit weekend tegelijkertijd vuurwerk naar twee meisjes gegooid, vluchtelingen, die op straat liepen in Anna Paulowna (zie link hier); dit heeft slechts vluchtig de nationale pers gehaald. (En dit na een aanslag op en AZC in Woerden of protesten en hitler groeten in Purmerend en Steenbergen.) Ook was er vandaag een petitie waar ik aan meedeed en die ik deelde op Facebook. Daar kreeg ik diverse reacties op. In één reactie werd ik als "moslimvriendje" en "NSB-er" bestempeld. Dat is niet de eerste keer de afgelopen weken. Ik heb al een heel reeks met titels gekregen. En het ging niet eens om een link waarin ik iets enorm bepleitte. Het ging er meer om dat vluchtelingen meer dienen te krijgen dan water, brood en een bed. Dat het erom gaat, want die vluchtelingenstatus gaan ze veelal toch wel krijgen (de oorlog is nog niet voorbij en opvang in de regio is veelal desastreus), dat de versoepeling van de situatie waar ze vandaan komen en de situatie waarin ze zijn belandt, beter wordt. De link is hier te vinden:

Waarom de behoefte voor deze benamingen? Waarom iemand die een ander mening is toegedaan als "landverrader" te bestempelen en zelfs te vergelijken met de NSB.

De woorden en daden van de afgelopen weken integreren me. Niet omdat ze me raken, maar eerder omdat ik er ook wetenschappelijk naar kijk. Hoe komt het dat de pers zo een éénzijdig beeld schetst? Dat het uitvergroot moet worden als een Islamtische jongen zo een verschrikkelijke daad begaat of dat als een autochtoon het doet dit niet genoemd wordt? De feiten veranderen niet. De verkrachting cijfers blijven hetzelfde. De achtergrond ook - zie link. Toch lijkt het één meer te wegen. Impliceert het meer dan er wordt gezegd. Wat is de rol van de media hierin? Nemen ze hun rol als toezichthouder in een democratie nog wel serieus? De PVV (Partij van de Vrijheid) zou nu 38 zetels krijgen als er verkiezingen zouden komen? 38 op basis van "evenredige vertegenwoordiging". Is dit hetzelfde land waar een hele generatie heeft gevochten voor vrijheden en burgerrechten? Hetzelfde land die zich altijd openlijk heeft uitgelaten voor mensenrechten en om deze te beschermen.

Wat is er gebeurd?

Laat ik voorop stellen dat ik de discussie vandaag, naar aanleiding van de petitie, opzettelijk heb laten staan. Ik kon de persoon ook blokkeren of deleten. Maar ik geloof oprecht dat iedereen het recht heeft om te schrijven wat ze denken. Maar waarom heb ik het dit keer gedaan?

Ten eerste maar de meest overduidelijke reden: omdat ik van mening ben dat onderdak en eten onvoldoende zijn om deze mensen te helpen. Dat steun verder dient te gaan en hoe langer we met de steun wachten, hoe groter de kloof wordt - het is dan een self-fullfilling prophecy. Toen de discussie zich echter ontwikkelde, heb ik t ook om een andere reden laten staan. Als ik naar de commentaren kijk in kranten of columns bijvoorbeeld, lees ik continu een discourse die zichzelf niet alleen versterkt, maar tevens een tendens aantoont, die in hoge mate vandaag de dag genormaliseerd is. En vooral dat laatste, zou alarmbellen moeten laten afgaan. De discourse volgt namelijk altijd hetzelfde patroon; (a) eerst worden de vluchtelingen met gelukzoekers vergeleken en als je vraagt naar bronnen, dan wordt je doorverwezen naar obscure youtube kanalen, artikelen of links die continu naar elkaar verwijzen: het is letterlijk een spinnenweb van misinformatie die door de herhalingen echter en wezenlijker wordt. Nooit wordt er verwezen naar onafhankelijke bronnen/rapporten van de VN of Human Right Watch of Rode Kruis (of zelfs Genocide Watch) die gewoonweg te vinden zijn en openlijk op het net staan.

Als je de persoon hierop aanspreekt, komt de tweede fase; (b) dan wordt je gewezen op de "gevaren" van "de" Islam, waarbij in een handomdraai alle stromingen binnen de Islam op een hoop worden gegooid. Plotseling is iedere Islamiet gevaarlijk en wordt er geen onderscheid gemaakt tussen de politieke en in sommige gevallen extreme Islam of Islam als persoonlijke en religieuze beleving. In de discourse zijn ze allen hetzelfde. Waardoor de polarisatie toeneemt en waar mensen een actieve rol in de polarisatie spelen.(Dat laatste wordt vaak vergeten.) Als je degene daarop aanspreekt, komt de derde fase; (c) je wordt als een intern gevaar gezien. Ik ben inmiddels uitgemaakt voor antisemiet, NSB-er, ISIS-aanhanger en "moslimvriendje" (alsof dat laatste echt een scheldwoord is!) Dit zijn in- en uitsluitingsprocessen op een zeer diepe en fundamenteel niveau. Gebaseerd, en dit is het beangstigende, op een impliciete zuiveringsideologie.

Daarom heb ik de discussie laten staan, want al deze facetten komen namelijk keer op keer terug. We leven, en ik zou graag hierbij stil staan, in een land waar 38% zou stemmen op de PVV omdat deze partij anti-immigratie is, anti-Europa is of anti-links is. (Dat Nederland de laatste 15 jaar een rechtse koers vaart en politiek voornamelijk is beheerst, met een kleine tussenpauze door de VVD, wordt gemakshalve vergeten.) De tegenstrijdigheden volgen elkaar op en feitelijkheden worden genegeerd. En als je goed luistert, heel goed luistert, rijst de vraag waarom? Omdat we bang zijn om onze autonomie te verliezen? Om onze “cultuur” te verliezen? Een cultuur die altijd per definitie pluriform is geweest? Maar is deze angst niet meer geworteld in de eenwording van Europa dan in de onduidelijke begrensde "Islam”?

Dit is een complex probleem. Maar de crisis ligt niet bij de vluchtelingen (hoe vaak we dit ook blijven herhalen), maar dat we ons moreel kompas kwijt zijn. Het is ook moeilijk om de feiten weer te geven als de angst en desinformatie zo enorm is. Bijvoorbeeld dat wij als lidstaat van de VN gebonden zijn aan de resoluties en mandaten, en dat we een vluchtelingen verdrag hebben getekend in 1951, voortkomend uit de Genève conventies. Dit verdrag stelt dat we vluchtelingen dienen op te nemen en dat we dienen in te grijpen als de mensenrechten worden aangetast. Verdragen die overigens voor een klimaat van veiligheid hebben gezorgd die in Europese geschiedenis ongekend is. Het onttrekken van onze verplichtingen als lidstaat, heeft als gevaar dat het tot erosie kan leiden en dat, als we de lijn verder voortzetten, ook andere verdragen niet nageleefd hoeven te worden. Dit brengt ons terug naar een Europa voor de Tweede Wereldoorlog. Een Europa die in hoge mate onveilig was.

Het is makkelijk om de PVV hiervan de schuld te geven. Ze floreren hierop, dat is duidelijk, maar het probleem ligt in mijn optiek dieper dan dat. Het probleem ligt namelijk in het feit dat regeringspartijen en oppositiepartijen geen "tegen geluiden" hebben, sterker nog, ze kijken naar hun peilingen, zetels en stemmen, maar hebben geen verhaal of zelfs een eigen visie om het probleem aan te pakken, te verduidelijken of te verwoorden. En bij de regeringspartijen is de probleem prangender dan bij de oppositie. Zij dienen namelijk de leiding te nemen en voor een visie te zorgen. Omdat ze dit niet doen zorgen ze daarbij direct of indirect dat ze de lijnen van de PVV volgen. Opinie en metingen zijn belangrijker geworden dan de inhoud. Daarom worden vreemde bokkesprongen gemaakt. Versoberingen om te ontmoedigen. (En die internationaal nooit rechtsgeldig zullen zijn.) Rutte die grijnzend een charme offensief begint en in een interview uitlegt waarom hij "de ware" nog niet heeft gevonden; maar de belangrijke vragen waar Nederland mee worstelt ontloopt, niet beantwoord of zelf de belangrijke vragen nauwelijks stelt. En hier komt de opening die Wilders tot het bot uitbuit. Juist nu, waar leiderschap getoond dient te worden is onze premier onzichtbaar.

De pers speelt, net zo zoekend, het spel mee en stellen ook niet de vragen die ze als en pilaar in de democratie dienen te stellen. Bijvoorbeeld: hoe komt het dat er mensensmokkelaars zijn en hoe hangt dat samen met de Europese wetgeving? Wat is ons verantwoordelijkheid in deze crisis op internationaal en nationaal niveau? Hoe is deze regionale oorlog (het is allang geen burgeroorlog meer, hoewel de pers het zo hardnekkig blijft benoemen - vandaag is het zelfs uitgebreid naar Afghanistan) tot stand gekomen? En hoe kunnen we dit beëindigen voordat deze oorlog, waarbij we actief bij de wieg hebben gestaan, uitgroeit tot een veel grotere oorlog?

Dit zijn geen gemakkelijke vragen. En als politieke partij zijn de antwoorden moeilijk te verkopen. Maar dat is toch wat politici dienen te doen. Soms moet ook de moeilijke boodschap gebracht worden. Anders keren we namelijk in onszelf en zoeken antwoorden waar deze niet zijn.

De waarheid is dat er geen makkelijke antwoord is. Dat we als VN lid verplichtingen hebben en dat we in een interdependente wereld leven, waar we ons niet uit kunnen onttrekken; hoe makkelijk dit ook klinkt of lijkt. Isolatie politiek werkt niet en heeft nooit gewerkt. Geschiedenis heeft ons dat geleerd.

Toch wordt dit niet in Den Haag gezegd. Daar geldt de dictatuur van de peilingen. Zinnen als "ik hoop dat je dochter verkracht wordt" zijn normaal en dagelijks geworden. Hitlergroeten worden symbolisch gegeven. "Moslimvriendje " zijn, is vandaag de dag een scheldwoord. (Zoals “negervriendje” of “Jodenvriendje” ooit eens scheldwoorden waren en de ironie hiervan wordt niet ingezien. “Moslimvriendje” staat gelijk aan landverrader en niet aan iemand die voor mensenrechten opkomt.) AZC's worden lastig gevallen. Ministers worden bedreigd. Niet door ISIS, maar door aanhangers die links en rechts door elkaar halen (en ironisch gezien in sociologische studies, meer baat hebben bij links dan rechts.) Neem een stap terug en denk hier eens over na. Het gaat niet langer om feiten, het gaat om angst, die bijna verblindend is. Uitsluiting is de credo. Alles om “beschermd” te worden; “beschermd” tegen een onbekend gevaar. Maar ons beschermen tegen wat?

Soms vraag ik mezelf af, durven we echt in die spiegel te kijken? Durven we werkelijk te kijken waar we staan? Is dit het land van tolerantie? Het land waar we mensenrechten in de vaandel hebben staan? Waar de ICC is gevestigd? Ik heb geen muur beklad. Ik heb niet gedemonstreerd. Ik heb geen minister bedreigd. Ik heb geen vuurwerk gegooid naar (Arabische) meisjes. Heb geen AZC aangevallen. Ik ben uitgemaakt voor antisemiet, ISIS-aanhanger, NSB-er, algehele landverrader en “moslimvriendje” omdat ik voor een humanitair beleid sta en nog belangrijker, dat ik vind dat wij a) een verantwoordelijkheid hebben in de regio omdat we een bijdrage aan de chaos hebben geleverd en b) dat wij als VN lid onze verdragen dienen na te komen. Verdragen die voor een klimaat van veiligheid heeft gezorgd die in Europa historisch ongekend is geweest.

En dit, en niet de vluchtelingen, staat op het spel.

Ik stel dan ook voor de we de feiten in plaats van de angst laten regeren. Deze groep vluchtelingen is geen homogene groep. We zien Christenen, diverse Islamitische stromingen. “De” Islam bestaat niet en heeft ook nooit bestaan.

Het feit is: wij hebben zelf deze crisis veroorzaakt, ten eerste door het woord “crisis” te blijven herhalen. (In de pers. In ons dagelijkse discussies. In columns. Bij opiniemakers. Zelfs onderzoekers die beter moeten weten.) Ten tweede, omdat we de opvang in het neo-liberalisme en neo-conservatisme (lees: rechts en niet links), de afgelopen jaren hebben uitgehold. Ten derde, omdat we – hoewel we de aankomende influx van vluchtelingen allang zagen aankomen – niets hebben gedaan ter voorbereiding. Vergis je niet, we hebben een rol in deze situatie gehad en ik vraag me af of we de verantwoordelijkheden durven te nemen?

Durven we daadwerkelijk in die spiegel te kijken? Durven we daadwerkelijk vast te stellen waar we staan?

Ik weet het niet. Ik zie alleen maar angst.

Vandaag in mijn Spotlight serie, een interview met Pepper Kay:

1) Je hebt inmiddels al een aantal boeken op je naam staan? Zou je iets kunnen vertellen over de fictieve wereld die je hebt geschapen?

In 2010 ben ik begonnen met het schrijven van het verhaal dat vier jaar later als Drakenbloed het licht zou zien. Niet dat ik er vier jaar mee bezig ben geweest, het heeft een aantal jaar in de kast gelegen. Ik vond het heel moeilijk om een wereld te creëren. Het is niet zo dat ik er wakker van heb gelegen, maar heb mij wel regelmatig achter de oren gekrabd.

Tijdens het schrijven van Drakenbloed betrapte ik mij erop dat ik heel veel technisch wilde uitleggen, iets wat bij fantasy niet altijd even geslaagd is. Toen al bekroop mij de gedachte dat sciencefiction misschien meer in mijn lijn zou liggen. Op het moment dat ik deze gedachte uitsprak, vielen er puzzelstukjes op hun plaats en binnen no time had ik twee boeken geschreven én een uitgever ervoor gevonden. Niemand was meer verbaasd dan ikzelf dat ik nu niet één wereld, maar een compleet universum had verzonnen. Een universum dat zich – net als ons eigen universum – nog steeds uitbreidt.

De Aardse wereld die ik heb geschapen, ligt qua tijd niet eens zo heel ver bij ons vandaan. Voor sommige mensen maakt dit mijn verhalen ongeloofwaardig. Gelukkig zijn de meesten juist gecharmeerd van het feit dat veel aspecten van onze huidige samenleving nog herkenbaar zijn en er toch een krachtig futuristisch element uit mijn verhalen spreekt.

2) Welke thema's houden jou als sci-fi schrijver bezig?

Nieuwe technologieën, technische snufjes. Door mijn werk als vertaler van technische documentatie zie ik natuurlijk ook vaak trends die gaan komen en daar maak ik graag gebruik van in mijn verhalen. Ik ben niet iemand die zware maatschappelijke kwesties aan de kaak wil stellen, maar deins er niet voor terug om dingen in mijn verhalen te verweven die mij in de media zijn opgevallen of waarvan ik hoop dat het mensen wellicht aan het denken zet. In ID-crisis laat ik zien wat de gevolgen kunnen zijn van “diefstal” van je identiteit, al is dat waarschijnlijk op een heel andere manier dan je nu denkt. In Slangenkuil “wreek” ik mij op politieke hotshots die vanwege hun positie denken dat ze boven de wet staan. In Vuurstorm geef ik mijn visie op de toekomst van gaming, met name neurogaming, en in Doodvonnis is sprake van DNA-manipulatie die tot rassenveredeling moet leiden.

3) Zoals je de verhalen schetst doet het me heel erg aan Jack McDevitt denken. Zijn er grote voorbeelden die je volgt?

Het enige waardoor ik me heb laten inspireren is Star Trek. Maar er zijn lezers die zeggen dat mijn verhalen ze aan die van Asimov doen denken. Al moet ik tot mijn schande bekennen dat ik nog nooit iets van die beste man heb gelezen...

4) Schrijven is soms een eenzaam beroep, waar je veelal zelf een wereld modelleert en een verhaal componeert. Zou je iets over dat proces kunnen zeggen? Wanneer begint voor jou een verhaal en wanneer eindigt het?

Sinds ik op 4 augustus 2010 met schrijven ben begonnen, is het niet meer weg te denken uit mijn leven. Ik ben altijd, of dat nu bewust is of onbewust, met verhalen en verhaallijnen bezig. Uit het niets komen soms flarden die geen snars te maken hebben met het verhaal waarmee ik bezig ben, maar alles met het verhaal dat ik daarna pas wil gaan schrijven. Ik ben een organisch schrijver, dat wil zeggen dat het komt zoals het komt. Ik leg maar heel weinig vooraf vast. Sommige schrijvers hebben een raamwerk nodig waarbinnen ze “opereren”. Ik heb gemerkt dat het mij beperkt en heb het acuut overboord gegooid. Ook heb ik geen speciale plek nodig waar ik het beste kan schrijven. Het maakt mij niet uit of ik op kantoor zit, aan de keukentafel, op de bank met m’n notebook op schoot of languit op m’n ligbed in de tuin. Eindigen doen de verhalen nooit. Ze blijven leven in mijn hoofd en geven mij inspiratie voor nieuwe verhalen.

5) Zelf heb ik het wel eens dat ik super trots ben op een klein stukje textuur die ik in een verhaal heb weten aan te brengen, maar die soms door lezers overzien of op een andere manier gelezen wordt. Heb je ook zo een scene? Zo ja zou je deze kunnen beschrijven?

Haha, op die manier ervaar ik dat niet. Iedereen leest een verhaal anders en ziet er soms dingen in die ik niet zo had bedoeld. Zo dacht iemand na het lezen van een scene in ID-crisis, waar Jim Guardner een whisky te veel op had omdat zijn zus werd vermist, dat Jim alcoholist was. Sindsdien weeg ik mijn woorden wel heel secuur af als ik een bepaalde sfeer of gedachte wil overbrengen.

6) Je bent sinds kort overgestapt naar een andere uitgeverij. Zou je ons iets kunnen vertellen over de zakelijke aspecten van schrijven?

De zakelijke aspecten van het schrijven? Tja, iedere auteur wil natuurlijk dat zijn/haar boeken worden uitgegeven en iedereen wil ook nog eens dat er miljoenen van worden verkocht. Tijden zijn echter veranderd. Mensen lezen minder dan vroeger, gewoon omdat er tegenwoordig veel meer vormen van entertainment worden geboden en er maar 24 uur in een dag gaan waarvan je er ook nog een paar moet werken en wilt slapen. Een minuut die is verstreken, komt nooit meer terug. Niet in dit leven, althans.

Het overstappen naar een andere uitgeverij staat daar wat mij betreft los van. Bij Nimisa Publishing House zou het net zo fijn zijn geweest als het nu bij Futuro Uitgevers is. Het kwam op mijn pad toen ik op een kruispunt stond en ik had het idee dat de trein die daar was gestopt niet meer terug zou komen. Het was een snelle, maar daarom niet minder moeilijke keuze. En natuurlijk hoop ik dat die keuze zakelijk gezien een goede is. Gelukkig mag ik als gastauteur nog steeds bij Nimisa op diverse fantasy-evenementen aanwezig zijn en kan ik daar samen met mijn collega-auteurs genieten van het persoonlijke contact met lezers en geïnteresseerden.

Biografie:

Pepper Kay is de schrijversnaam van Liesbeth Korsman. Zij is geboren in Utrecht en woont sinds 1975 in Maarssen.

Als vertaler van technische documentatie is zij vrijwel haar gehele werkzame leven al bezig met taal. Toch was het pas in 2010 dat zij een onvermoede liefde voor het schrijven van verhalen ontdekte.

Inmiddels heeft zij vijf titels op haar naam staan. Vier daarvan maken deel uit van de SF-serie over interstellair privédetective Kit Guardner: Slangenkuil, ID-crisis, Vuurstorm en Doodvonnis. Daarnaast laat zij met haar verhaal Drakenbloed zien dat zij ook een wereld mét magie weet te creëren.

Bibliografie

Per 1 september 2015 uitgever: Futuro Uitgevers

ID-crisis
Genre: science fiction
Verschijningsjaar: 2013
Uitgever: Books of Fantasy
ISBN: 9789460860492
Subtitel: Een Kit Guardner-SciFi
Deel 1 Kit Guardner-reeks
Per 1 september 2015 uitgever: Futuro Uitgevers

Drakenbloed
Genre: fantasy
Verschijningsjaar: 2014
Uitgever: Books of Fantasy
ISBN: 9789460860539
Per 1 september 2015 uitgever: Futuro Uitgevers

Vuurstorm
Genre: science fiction
Verschijningsjaar: 2014
Uitgever: Books of Fantasy
ISBN: 9789460860638
Subtitel: Een Kit Guardner-SciFi
Deel 3 Kit Guardner-reeks
Per 1 september 2015 uitgever: Futuro Uitgevers

Doodvonnis
Genre: science fiction
Verschijningsjaar: 2015
Uitgever: Futuro Uitgevers
ISBN boek: 9789492221186
Subtitel: Een Kit Guardner-SciFi
Deel 4 Kit Guardner-reeks

In voorbereiding:

Maalstroom
Genre: science fiction
Verschijningsjaar: 2016/2017
Uitgever: Futuro Uitgevers
ISBN boek: nog niet bekend
Subtitel: Een Kit Guardner-SciFi
Deel 5 Kit Guardner-reeks

Website van de auteur: link en van de uitgeverij: Futuro Uitgevers

Vorige Spotlights