Korte verhalen zijn een kunst an sich. Het zijn bouwwerken waarbij de auteur probeert, in een bepert aantal woorden, aan de lezer iets mee te geven. Iets dat hen raakt. Dat hen een spiegel voorhoudt. Of in het genre horrror de personage (en de lezer) doet gruwen. Dat is immers wat horror schrijvers doen: kruipen in de donkere kant van onze psyché en datgene laten zien wat we liever niet zien. Ik weet dat omdat ik vele korte verhalen heb geschreven en er zijn veel aspecten waar je rekening mee dient te houden: hoe verloopt het plot, de spanningsboog, hoe ontwikkelen de personages zich, komen hun handelingen overeen met hun karakter en persoonlijkheid (de zogenaamde gevolgstrekking), welke methaphoren en motieven wil je gebruiken die de achterliggende - dit kan een vraag zijn, een observatie, een bespiegeling - thematiek duidelijk maakt. Je woorden zijn beperkt, Toch doe je hetzelfde wat in een roman doet zonder de verleidelijke zijpaden in te slaan. Eigenlijk verdienen korte verhalen veel meer aandacht dan dat ze krijgen omdat je als schrijver gedwongen bent het verhaal tot het bot uit te kleden en de focus te bewaren; zowel voor jou als die van de lezer. Dat lukt niet iedereen. Je voert de spanning op. Tot aan die laatste zin, waarin de openbaring komt, een knal, eeen vuistslag, die als je het terugleest al de gehele tijd aanwezig was.
Dat lukt absoluut niet iedere auteur. Terwijl ik wel van mening ben dat korte verhalenvertellers, goed zijn in het vertellen van langere verhalen. Het schrijven van korte verhalen is een goede leerschool.
Zo ook in het wek van Tom Thys. Hij heeft twee bundels geschreven: "Volmaakt Monster" en zijn nieuwe bundel "Diabolik" dat over het verval van Antwerpen gaat - de stad waar hij vandaan komt. Hij heeft foto's genomen van diverse plekken en heeft deze foto's vervolgens weer als inspiratie bron gebruikt voor zijn bundel. Hij noemt het "de duistere verval van zijn stad" die hij getracht heeft vast te leggen.
Op beurzen heeft Tom Thys het zichzelf nagenoeg nog moeilijker en onmogelijker gemaakt. Hij heeft verhalen geschreven van maximaal 150 woorden, waarbij het zijn doel was om de lezer vast te grijpen, te doen gruwelelen en tegelijkterijd te confronteren.
Ik heb ze gelezen en ik kan je verzekeren: het is hem gelukt. Weinig auteurs zullen hem dit nadoen. Hier is één van zo'n vertelling meerdere zullen er volgen. Maar het toont aan wat voor meesterverteller hij is. Ik schrijf ter plekke drie gedichten, op basis van drie trefwoorden. En hij schrijft verhalen die je najagen.
En je weet het: verhalen die je bijblijven, zijn degene die opnieuw gelezen dienen te worden:
