Interview WarTrauma Foundation
Schrijver Holslag doneert royalties
Schrijver Anthonie Holslag doneerde vorige maand 500 euro, de royalties van zijn boeken Een bloedovergoten dageraad en In het kille ochtendlicht. Het was al het tweede jaar achterelkaar dat hij deze aan WarTrauma deed toekomen. Een kort interview.
Waar gaan Een bloedovergoten dageraad en In het kille ochtendlicht over?
Ik had een aantal boeken op mijn naam staan toen ik in 2008 slachtoffer werd van zinloos geweld. Dit was voor mij een uiterst ingrijpende ervaring. Het beangstigende is dat jouw persoon het object is. Je kunt niet weg. Bij een beroving kan je je geld afstaan, maar met lichamelijk geweld niet. Jouw pijn is hun plezier.
Het was een vreemde periode in mijn leven. Ik had genoeg redenen om blij te zijn: Ik werd vader en mijn wetenschappelijke boek over transgenerationele trauma (In het gesteente van Ararat, red.) werd gepubliceerd. Maar na de aanval was ik goed van slag. Naast lichamelijke schade had ik ook een trauma. Na EMDR hielden de paniekaanvallen grotendeels op, maar ik had wel eindeloze nachtmerries. Op een gegeven moment besloot ik de nare dromen op te tekenen, om meer grip op ze te krijgen. Ik had een notitieblok naast mijn bed liggen en als ik wakker werd dan schreef ik de laatste associatie, beeld, kleur, geluid of soms een heel verhaal op papier. Ik had op een gegeven moment honderden propjes, waaruit ik 84 verhalen heb gesponnen.
Hoewel ik niet dacht aan publiceren, merkte ik gaande weg een verandering in mijn nachtmerries. Ik had dromen over angst zelf. Het moment dat je bevroren bent en niets meer kunt doen. En verhalen waar een openbaring plaats vond. De echo na de angst en hoe dit je leven veranderd. Toen heb ik besloten om een selectie van de verhalen toch te publiceren. Een Bloedovergoten Dageraad zou alleen over angst gaan. Het tweede boek “In het stille ochtendlicht” ging meer over de momenten van openbaringen die mensen kunnen hebben.
Wat inspireert u om het werk van WarTrauma te steunen?
Toen ik in 2014 manisch aan deze verhalen werkte nam de spanning in Irak en Syrië verder toe. En aangezien ik niet alleen schrijver van verhalen ben, maar ook een sociaal wetenschapper die genocidaal en massaal geweld onderzoekt, volgde ik alles nauwkeurig. Op een gegeven moment schreef ik mee aan een open brief aan de VN om de internationale gemeenschap te wijzen op de genocide conventies en de internationale verplichtingen die hieruit voortvloeien. Hoewel we in 2014 niet het antwoord kregen dat we wilden, was dit wel de eerste aanzet om onderzoek te doen naar de geweldplegingen van ISIS. In 2016 heeft een commissie van VN dan ook gesteld dat er inderdaad sprake was van genocide.
Terwijl dit allemaal gaande was, maakte ik ondertussen de bundels af. Aangezien ik niet aan de boeken wilde verdienen, zocht ik een uitgeverij die samen met mij dit project wilde doen. Ik wilde iets positiefs tot stand brengen van een nare situatie. Hier kwam ik dus bij WarTrauma terecht. Met mijn wetenschappelijke achtergrond eigenlijk best een logische keuze.
De Yezidi waren op dat moment vol in het nieuws; een kwetsbare groep bovenop een berg. waar niemand wat voor deed. De mannen vermoord, de vrouwen gevangen als seksslaaf. Vrouwen en jonge meisjes zijn op een verschrikkelijke manier misbruikt. Als ze wisten te ontsnappen werden ze geschuwd door eigen familie of gemeenschap omdat ze “bevlekt” zijn. Ik kan nauwelijks bevatten wat voor trauma deze vrouwen doorheen gaan en daarom wilde ik hun een stem geven. Ook met het oog op de internationale tribunalen die waarschijnlijk gaan komen en waar deze vrouwen hun daders in de ogen kunnen kijken en gerechtigheid kunnen ervaren.
Werk je nog aan een nieuw boek?
Ik werk momenteel aan twee boeken, maar durf er nog niets over te zeggen. Ik schrijf heel verschillende genres. Binnenkort komt wel mijn Engelstalige boek over trauma en genocide uit. Als mensen op de hoogte willen blijven, kunnen ze me op facebook volgen.
Zie hier de link naar het interview.