De officiële recenties
Recensie Biblion:
Bundel van vijftien donkere verhalen die steeds draaien rond geweld en angst en vaak laveren tussen verscheidene genres: fantasy, horror, sprookjes. In een introductie brengt de Nederlandse schrijver verslag uit van een gewelddadige gebeurtenis in zijn eigen leven die hem sterk heeft beïnvloed. De sfeer in de hele bundel is erg somber. Vooral doodsangst overheerst. De dreiging is soms paranormaal. Over het algemeen gaat het hier om 'moderne horror', griezelverhalen met suspense, maar ook met psychologische ontleding van de personages. Anthonie Holslag bracht onder andere de bundels 'Zwarte muren' en 'In het kille ochtendlicht' uit. Voor liefhebbers van sombere, fantasierijke verhalen met een flinke dosis spanning.
B. van Laerhoven
Recensie SF-Terra
De bundel Een bloedovergoten dageraad geeft de innerlijke strijd weer waarin Anthonie Holslag verwikkeld was. Het gaat over zinloos geweld, maar over nog veel meer: monsters en hoe de geest onszelf voor de gek houdt. Het is geen goedkope slasherhorror, maar subtiele suspense dat zorgt voor kippenvel. De hoofdstukken doen denken aan veel oudere meesters binnen het genre. De geluiden tussen de muren herinneren ons aan Edgar Allan Poe, mensen met vreemde hobby's roepen beelden op van Lovecraft, een gesprek met de duivel klinkt alsof Anthonie zelf een praatje had gemaakt, een bungalow in de mist zou Stephen King ook willen schrijven, een duivelsuitdrijving is zeer realistisch en filmisch geschreven, op de leest van Hollywood. De volgende bundel *In het kille ochtendlicht* geeft de leegte weer: wat is er nog over na dit nachtmerriegeweld? Radeloosheid, gevolgd door een nieuw pad naar rust. Echter en dichterbij kun je de horrorverhalen niet verzinnen. Anthonie schrijft letterlijk alsof de duivel hem op de hielen zit.
Frank van der Meijden - zie SF-Terra
Recensie Nachtvlinders:
De nieuwe verhalenbundel van Anthonie Holslag is er eentje met een boodschap. En dat is zeker geen lichte boodschap. De auteur werd namelijk zelf slachtoffer van zinloos geweld en weet ternauwernood te ontsnappen aan de jongens die hem lastig vielen. Zijn ervaringen worden vertaald in een bundel verhalen en novelles, die heel wat meer prijsgeven, dan alleen horrorverhalen.
Ondoden. Spinnen. Een bungalow in de mist, bloedsporen die niet kunnen verdwijnen, meisjes in rode jassen en een dageraad, een bloedovergoten dageraad waar een zoon naar zijn moeder zoekt… En waar niets meer hetzelfde zal zijn…
In dit vervolg op het verhalenbundel “Zwart muren”, die in het teken stond van het onontkoombare, verhaalt Anthonie Holslag hier over (doods)angst, leegheid, de echo die na geweld plaatsvindt. Ditmaal voert de auteur u nu mee naar een bloedovergoten dageraad.
Maar vergis u niet, wat zich voor u uitstrekt is nooit wat het lijkt. U zult belaagd worden, er zal iets tussen de wanden van de werkelijkheid sluipen. De pagina´s zullen rood kleuren, ook al is de dood soms niet zo evident en oneindig veel subtieler dan we vermoeden. Maar bovenal is dit de gruwel van zinloos geweld, menselijke monsters… en soms erger, geweld waar een koelbloedige geest achter verscholen gaat.
In eerste instantie lijken de diverse verhalen die de bundel rijk is, losstaande horrorverhalen, waarin diverse monsters de revue passeren. Zo is er een verhaal over zombies, vreemde wezens verscholen in de klerenkast, roodkapjes (de horror-variant, Red.), vampiers en natuurlijk de duivel. Daarbij wordt ook gebruik gemaakt van zeer actuele thema’s, zoals zinloos geweld (verwijzend naar persoonlijke ervaring van de auteur, Red.), epidemieën en gevaarlijke psychiatrische patiënten. En hierbij spelen ook de omgeving van het verhaal en de geluiden die hierbij horen een grote rol, wat medebepalend is voor de sfeer ervan. Neem bijvoorbeeld het verhaal dat zich afspeelt in een dichte mist (‘In de mist’), of donkere ruimten met enge wezens (‘Familiegeheimen’), geluiden die van vreemde plekken vandaan komen (‘Dossier Patiënt Z’).
Al hoewel de verhalen op het eerste gezicht reguliere horrorverhalen lijken, blijkt dit na verder lezen bedrog te zijn. Elk van de verhalen bevat meerdere diepere lagen, waarin de hoofdpersoon met bepaalde thema’s worstelt, buiten en in zichzelf. Zo voeren de hoofdpersonen vaak een gevecht met zichzelf. Bijvoorbeeld een man, die meer kan zien dan een gemiddeld mens zoals een soort aura’s en dit eigenlijk vervloekt (‘Zwarte aura’). En mensen die vreemde geluiden (beginnen) te ervaren en hierdoor aan zichzelf (en aan hun eigen gezonde verstand) gaan twijfelen (‘Het vreemde geluid in de ochtend’).
Op het eerste gezicht lijken het afzonderlijke verhalen, maar dit is niet het geval. Zo vinden we bijvoorbeeld de roodkapjes in meerdere verhalen terug en verschillende hoofdpersonen lijken een link met elkaar te hebben. Ook is het boek autobiografisch van aard. In diverse verhalen vind je beschrijvingen van gebeurtenissen die echt hebben plaatsgevonden. Of beschrijvingen van (hoofd)personages die een sterke link hebben met Holslag zelf. Dit maakt de verhalen confronterend, levensecht. Je moet het als auteur maar durven om heftige ervaringen, zoals zinloos geweld, meer te pennen in een boek als ‘Een bloedovergoten dageraad’. Hier is Anthonie Holslag enorm goed in geslaagd.
De spanning in de verhalen wordt in de verschillende verhalen goed opgebouwd. Zo zijn de verhalen op een visuele manier neergezet, waarbij je als lezer veel details van de omgeving krijgt. Hierdoor kun je echt meeleven met wat er in het verhaal gebeurd en kun je het als een film voor je zien gebeuren. Ook maakt Holslag veel gebruik van de beschrijving van emoties bij de personages. Wat ervaren de personages bij bepaalde vreemde geluiden of in een onbekende angstaanjagende omgeving. De auteur schuwt hierbij de gore details niet, wat we natuurlijk graag zien als horrorliefhebbers. Ten slotte wordt er in de verhalen veel ruimte gegeven aan de lezer zelf en zijn verbeeldingskracht. Sommige verhalen hebben een open einde waardoor je zelf verder kan bedenken, wat er gebeurd zou kunnen zijn.
Met ‘Een bloedovergoten dageraad’ heeft Anthonie Holslag een diverse en interessante verhalenbundel geschreven, die een uitgebreide beschrijving van horror niet schuwt. Daarbij vind je in het boek ook regelmatig verwijzingen naar Holslags afschuwelijke ervaring met zinloos geweld. Een deel van de opbrengst gaat dan ook naar een stichting die strijdt tegen zinloos geweld en hulp biedt aan de slachtoffers.
Miriam Verhaaf - 4,5 uit 5 sterren. Zie ook link.
Angst.
Angstgevoelens die iedereen wel kent: voor spinnen of voor de dood, maar vooral die diepgewortelde ongegronde angst, die niet met logica verklaarbaar is, angst die diep van binnen zit, onberekenbare existentiële angst.
Dat soort angst vormt de basis van alle verhalen in deze bundel. Sommige zijn kort, anderen bijna een klein boek. Een enkele is een traditioneel spookverhaal, bijvoorbeeld het verhaal over zombies of ook dat verhaal met een verboden kamer als in Blauwbaards huis.
Het titelverhaal, ‘Een bloedovergoten dageraad’ gaat over de dood.
‘Niets is pijnloos,’ had een collega in de verslavingszorg ooit tegen hem gezegd. ‘Zelfs mensen die in hun slaap overlijden stikken. Of hebben een hartaanval. We gaan in ieder geval geen van allen pijnloos dood.’
Als de moeder van de hoofdpersoon op een mensonwaardige manier gestorven is, terwijl ze, zei de behandelend arts, pijnloos zou inslapen, blijft de man gefascineerd door de dood. Kan hij iets goed maken ten opzichte van zijn moeder? Dit is geen griezelverhaal zoals de meeste anderen dat wel zijn, maar het thema is wel de dood. Wat zegt het over de schrijver dat juist dit verhaal het titelverhaal werd?
Een van de beste verhalen is dat over ‘Patiënt Z’. Een man, antropoloog van beroep, onderzoeker van sprookjes die hun oorsprong hebben in Oost-Europa, komt bij een psychiater, omdat hij overal meisjes ziet in rode jasjes. Terwijl hij nauwelijks reageert op medicijnen, roept hij tegen zijn behandelend arts dat ze ook achter hem zijn, en dat het er steeds meer zijn. De arts, verteller van het verhaal, onderzoekt de achtergrond van de man, en ontdekt dat hij gefascineerd was door de stringtheorie: een theorie die inhoudt dat er meerdere dimensies naast elkaar bestaan en zelfs in elkaar overvloeien. Het is een verbijsterend, angstaanjagend verhaal, waarvan je de ontknoping wel aan ziet komen, maar toch...
Ook het verhaal dat ‘gesprek met de duivel’ heet, is een verbijsterend verhaal, met meer diepgang dan een doorsnee griezelverhaal. Zo zijn er meer, verhalen die niet alleen de lezer laten griezelen, maar die ook beelden of ideeën oproepen die je niet met rust laten.
Dit gegeven betekent wel dat je de verhalen mondjesmaat tot je neemt, vooral bij de langere verhalen heb je aan eentje per keer genoeg.
Er zijn elementen die terugkomen: die meisjes in rode jasjes - in het openingsverhaal ‘de man op het ijs’, waarin het hoofdpersonage door zijn eigen angst wordt achterhaald - is het meteen raak!! Het ergeren van ouders door een heel eigen studiekeuze te maken, is een gegeven dat vaker terugkomt, zoals ook een ruïne van een kasteel dat bewoond werd door Lodewijk XIV. Blijkbaar had deze koning verborgen duistere kanten.
Maar het is vooral die existentiële angst, een diepgewortelde vrees voor alles wat met de dood te maken heeft die steeds naar voren komt. Meestal verteld door een ik-figuur die in zijn verleden een akelig voorval heeft meegemaakt en daar - al of niet bewust - last van heeft. En wie kan zeggen dat hij dat niet kent. Het zijn verhalen die iedereen raken.
Zoals ook de inleiding indruk maakt. Daar vertelt de schrijver hoe hij slachtoffer werd van zinloos geweld, en hoe dat zijn leven beïnvloed heeft. Het voorval heeft zeker de verhalen in deze bundel mede gevormd tot wat ze zijn.
© Marjo, 17 februari 2015 - zie de hier ook de link.
Dit is het vervolg op de verhalenbundel “Zwarte Muren“, hoewel het in die bundel vooral gaat over het onontkombare gaat het in “Bloedovergoten dageraad” over zinloos geweld , bloeddorstige monsters en gekwelde (menselijke) geesten. Het is bundel voor fijnproevers en liefhebbers van subtiele horror, alsdus de schrijver.
In het eerste hoofdstuk ,dat tevens de inleiding van dit boek is, wordt door de auteur duidelijk gemaakt wat voor hem de aanleiding is geweest voor het schrijven van deze bundel. Het verhaal is autobiografisch en geeft meteen de sfeer van het boek weer.
In de hoofdstukken erna kom je in aanraking met meisjes in rode jassen (Roodkapje maar dan anders), geluiden tussen de muren (om horendol van te worden),donkere kelders en kasten (met spinnen …),mensen met aparte hobby’s en gewoontes, bloedsporen die niet verdwijnen, een bungalow in de mist, gruwelijke monsters (zombies), zinloos geweld, epidemieën (zeer actueel) duivelsuitdrijving en uiteraard een bloedovergoten dageraad. Allemaal zeer levendig (lees: bloederig) beschreven, je krijgt er de kriebels van. Je kijkt wel vaker om op straat en ziet ineens allemaal spinnen in de kast en meisjes met rode jassen in de buurt . Je weet dat er iets naar je kijkt maar je bent de enige die het ziet ..Niks is meer hetzelfde.
Elk verhaal is vanaf de eerste tot de laatste zin zo opgebouwd dat je met kippenvel zit en wilt doorlezen.Net als je denkt dat je weet wat er gebeurd krijgt het verhaal weer een onverwachte maar goed bedachte wending. Het zit vol met verrassingen .Niets is zoals het lijkt .Hoewel de verhalen verzonnen zijn door de auteur, zitten er verhalen tussen die sterk autobiografisch zijn of gebaseerd zijn op ware gebeurtenissen uit zijn leven. Het zijn stuk voor stuk verhalen waar je je kan verplaatsen in de hoofdpersoon .
De verhalen “Dossier patient Z” en “Gesprek met de duivel “zijn mijn favorieten. Ik kan niet uitleggen waarom, dat moet je zelf maar ontdekken. Voor een ander zeggen deze verhalen misschien niet zo veel.Ondanks dat het een dikke pil is van 488 pagina’s, leest het vlot weg.
De cover is een tekening die bij een van de verhalen hoort. Mooie illustratie.
Waardering: 5 sterren
De Thriller, Wendy Koedoot - zie de link.
De angst druipt van elke pagina af
Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar woonde tot zijn tienerjaren in de Verenigde Staten. Hij is werkzaam aan de Universiteit van Amsterdam en is afgestudeerd in Culturele Antropologie. In 2012 kwam zijn eerste bundel uit Zwarte muren en in 2013 zijn novelle De kerstboom. Dit is zijn tweede bundel met horrorverhalen.
Het eerste verhaal van deze bundel, Door het konijnenhol, gaat over zinloos geweld. Het zinloos geweld waar de schrijver zelf mee werd geconfronteerd. De angst druipt van de bladzijdes af en neemt je mee naar deze afschuwelijke avond die het leven van de schrijver zou veranderen. Angst is wat de boventoon voert in de volgende vijftien verhalen die de bundel telt.
Het eerste is een verhaal waarin iets gebeurt dat iedereen zou kunnen overkomen, maar de volgende zijn verhalen vol van ondoden, spinnen, meisjes in rode jassen met scherpe tanden, bungalows in de mist, bloedsporen en een bloed overgoten dageraad. Verhalen die boeien van het begin tot het einde.
Een van de verhalen waar mijn voorkeur naar uit gaat is Dossier patiënt ‘Z’, waarin de psychiater vertelt over zijn patiënt die geobsedeerd lijkt door Roodkapje. Het verhaal achter dit sprookje, wat luguberder is dan je je misschien herinnerd, vond ik interessant om te lezen. Uiteraard krijgt Roodkapje in dit verhaal weer een andere twist dan in het origineel.
Holslag heeft een verteltrant die je haast dwingt om verder te lezen, omdat je wilt weten hoe het afloopt, omdat je anders geen oog dicht zult doen. Het is geen horror in de zin van rondvliegende ledematen en bloederige effecten, maar juist alledaagse dingen die verweven zijn met het bovennatuurlijke waarbij de angst de hoofdrol speelt. Je weet dat het fantasie is, maar het is zo goed beschreven dat je er bijna in gaat geloven.
Ik vind niet snel iets eng maar bij sommige verhalen had ik toch wel het gevoel dat ik even achterom moest kijken. Een aanrader voor de liefhebbers van horror en griezelverhalen. Eindelijk weer eens goed griezelen met een boek van eigen bodem!
Conny Schelvis - zie link.
Een bloedovergoten dageraad is geen standaard verhalenbundel vol griezel en Horrorverhalen.
De trend wordt gezet in de inleiding, waar Anthonie Holslag verslag doet van een persoonlijke ervaring met zinloos geweld.
Dan volgen er 15 verhalen die uiteenlopen van bizar tot super griezelig. Maar alle verhalen zitten vol met personen die worstelen met zich zelf of hun veranderde omgeving. En dit geeft extra diepte aan de verhalen.
Het enige minpuntje aan deze bundel vond ik dat hij te dik was. Op een gegeven moment raak je een beetje in een sleur van steeds weer te lezen over een man die met zich zelf overhoop lag. Terwijl de latere verhalen van de bundel van even goede kwaliteit waren als de eerste verhalen.
Toppers vond ik:
- De 3 verhalen met de "Roodkapjes", De man op het ijs, Dossier patiënt "Z", Het huis bij het park. Hoe Anthonie de meisjes neerzet. Je krijgt er gewoon nachtmerries van.
- Aardedonker. Hoe mensen kunnen ontaarden als de wereld overspoeld wordt door zombies.
- Het komische De laatste opdracht, hoe een man moet waken met een bijl bij een lijkkist.
- Zwarte aura, hoe een man aura's ziet na een ontmoeting met het monster in de kast.
Princess Marcella - zie link.
Recensie van "De perfecte buren":
"We zien alleen wat we willen zien, dat had hij lang geleden al geleerd. En sommige dingen zag je, maar tegelijkertijd ook niet. Sommige dingen waren slechts een decor dat pas achteraf, als de puzzelstukjes op hun plaats vielen, een betekenis begon te krijgen." Uit het verhaal: Het huis bij het park.
“Een bloedovergoten dageraad” is het vervolg op “Zwarte Muren”, dat samen met het net uitgekomen boek “In het kille ochtendlicht" een drieluik vormt.
Het is meer dan de moeite waard om de introductie "Door het konijnenhol" te lezen en deze zeker niet over te slaan. Het geeft namelijk aan om welke reden deze bundel is ontstaan. De introductie heeft een krachtige openingszin:
“Op 29 november 2008 om 00.28 uur veranderde mijn leven”. En dit bedoelt de schrijver letterlijk. Op dat moment werd Anthonie Holslag het slachtoffer van zinloos geweld. Volgens de schrijver is dit boek misschien wel het meest autobiografische dat hij heeft geschreven, niet in letterlijke zin, maar over hoe hij het leven aanvoelt. In deze bundel staan veel van zijn angsten verwoord. Normale angsten, maar ook irreële.
Na het lezen van de indrukwekkende introductie was ik even stil om de volgende reden: wat een vreselijke ervaring heeft de schrijver meegemaakt. Ik kan me er (gelukkig) niets bij voorstellen, maar ik begrijp dat dit je leven volledig op z'n kop zet. Gelukkig heb ik zelf geen ervaring gehad met zinloos geweld, de introductie maakt echter goed duidelijk hoe ingrijpend zo'n gebeurtenis is. Ik vind het heel dapper dat Anthonie Holslag de gevoelens van deze ervaring via de verhalen in de bundels deelt en heb groot respect daarvoor. Ik merkte dat de introductie me erg raakte en was daarna erg benieuwd naar de verhalen. Door deze introductie hebben de verhalen een andere lading gekregen, anders dan bij andere boeken met “gewone” horrorverhalen. In de verhalen in deze bundel proef je de verwerking van zijn trauma's. Zijn ervaring met zinloos geweld heeft niet de overhand in deze bundel, je herkent echter wel de elementen van de beangstigende ervaring die Anthonie Holslag heeft meegemaakt. Je voelt dit in elk verhaal en dit maakt dat de verhalen persoonlijker aanvoelen dan andere horrorverhalen of -boeken die ik heb gelezen.
De thema's van de verhalen zijn heel divers: zo zijn er bijvoorbeeld verhalen over vampiers, zombies, duivelsuitdrijvingen, demonen, een engel des doods, dodelijke pandemieën. Over het algemeen heb ik weinig moeite om een à twee verhalen uit te kiezen die mij het meeste fascineren, indruk hebben gemaakt of mij geraakt hebben. Ik vond het echter bij deze bundel bijzonder moeilijk. Dit omdat de verhalen zo divers en zo verschillend zijn, ook al hebben ze allemaal (doods)angst, leegheid, eenzaamheid als bindende factoren. Net als in de bundel “Zwarte Muren” zijn er ook in dit boek zaken die in meerdere verhalen terugkomen, zoals bijvoorbeeld de meisjes in rode jasjes. Nooit meer zal ik op een ‘gewone’ manier naar kleine meisjes in rode jasjes kunnen kijken, vanwege enkele verhalen in deze bundel.
Ik kan niet alle 15 verhalen hier bespreken en heb uiteindelijk gekozen voor de verhalen DOSSIER PATIËNT “Z” en EEN GESPREK MET DE DUIVEL.
DOSSIER PATIENT “Z”
Een psychiater krijgt te maken met een psychotische patiënt die door een collega is doorverwezen. Je leest het verhaal alsof je het dossier leest dat de psychiater heeft samengesteld. Op deze wijze kom je als lezer samen met de psychiater steeds meer erachter waarom de patiënt is opgenomen. Deze manier van vertellen trekt je als lezer dieper in het bizarre en zeer spannende verhaal.
EEN GESPREK MET DE DUIVEL
Zeer goed en interessant verhaal over een duivelsuitdrijving. De priester, die gebukt gaat onder zaken uit het verleden, gaat in gesprek met het slachtoffer om te bepalen of hij daadwerkelijk bezeten is en welke uitdrijving van toepassing is om hem te redden. Tijdens het lezen voel je dat iets aan deze zaak niet goed zit. Anthonie Holslag heeft in dit verhaal religie en wetenschap gecombineerd, wat het verhaal bijzonder interessant maakt. Het is geen standaardverhaal over een duivelsuitdrijving en dat zorgt voor een beklemmende sfeer tijdens het lezen.
Dan wil ik even kort het laatste verhaal, “Het grote eindexamen” noemen. Er staat onder de titel van het verhaal dat het is opgedragen aan Jojada Verrips. Ik heb de naam op Google gezocht en hij is daadwerkelijk bestaande persoon, een Nederlands cultureel antropoloog. Hij was van 1997 tot 2007 hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam.
Dit boek is zonder meer heel bijzonder om te lezen. Het is dan wel een dik boek, maar ik had graag nog meer verhalen willen lezen. Gelukkig was dit niet de laatste bundel horrorverhalen van Anthonie Holslag, hij heeft inmiddels in het najaar van 2016 het derde deel van de drieluik uitgebracht, de verhalenbundel “In het kille ochtendlicht” met tot mijn verrassing op de cover mijn favoriete “meisjes in hun rode jasjes”.
Ik geef “Een bloedovergoten dageraad” 4,5 sterren.
Jeanine Feunekes-Both - Recensente De Perfecte Buren
Recensie bij Hebban:
Een Bloedovergoten dageraad is een bundel met korte horrorverhalen, vanuit het gezichtspunt van wat angst met de psyche doet en hoe onwerkelijk de wereld er dan uitziet. Het thema van dit boek is de doodsangst. De schrijver werd slachtoffer van zinloos geweld en de verhalen zijn daarom ook redelijk autobiografisch van aard. Er zit heel wat magisch realisme in deze verhalen, naar mijn mening (maar ik ben niet zo'n enorme kenner van horror, meestal houd ik er niet zo van). Dit soort zwarte verhalen bevinden zich vaak buiten wat je noemt mijn comfort zone, ik heb er dan ook lang over gedaan om me aan dit boek te wagen. Anthonies boek “De kerstboom” las ik al veel eerder en die verhalen vond ik goed, dus misschien was dit ook wel wat voor mij. Ik heb “Een bloedovergoten dageraad” nu wel gelezen. Tijdens het lezen werd ik gegrepen door de schrijfstijl van de schrijver. Hij sleepte me er doorheen en de vreemde gebeurtenissen en achterliggende boodschappen intrigeren me enorm. Als horrorboek vind ik dit boek iets heel speciaals hebben. Om beter te begrijpen hoe de schrijver ertoe gekomen is om deze verhalen te bundelen, is het handig als je het voorwoord leest waarin beschreven wordt wat er met hem gebeurd is en waarom zinloos geweld zo’n impact heeft op iemands leven. De verhalen die mij als lezer het meeste deden waren: Moordplekken, Familiegeheimen, Zwarte aura, Bloedvlekken, Een bloedovergoten dageraad en Het grote eindexamen. Ik houd er niet van verhalen te lezen over zombies of enge wezens in rode mantels, voor mij waren die verhalen het minst interessant. Voor lezers die zich interesseren voor wat zinloos geweld, psychotherapie en het gebruik van medicijnen om angsten te verdringen met een mens kan doen, is dit boek een aanrader.
4 sterren.
Johanna Lime - zie hier link.
Horror, Fantasy en Spannende boeken
Anthonie kan je echt in een verhaal zuigen. Deze verhalenbundel heeft deze magie weer! Je krijgt van sommige verhalen de kriebels of voelt de drang om over je schouders te kijken. Bij andere verhalen, wil je zoveel mogelijk licht aan in huis. Heerlijk griezelen! En zo af en toe kijk je even om je heen of de personages uit de verhalen niet tot leven zijn gekomen. Echt geweldig hoe hij dat toch steeds weer doet. Bij sommige verhalen moet je nadenken: Wat zou jij doen, als het jou overkomen zou? En voor anderen wil je het liefste achter een kussen kruipen. Maar je leest door omdat je moet weten waar het gaat, ook al knijp je hem af en toe flink! Je kunt je vinger er net niet opleggen, maar je krijgt gegarandeerd onbehagelijke gevoelens! En je zult merken dat je sommige verhalen nooit meer zult vergeten, deze blijven je voor altijd bij.
Ik ga de verhalen een voor een met een paar woorden samenvatten, ik weet zeker dat een aantal dingen je zullen triggeren om het te gaan lezen! Ik zeg niet wat er bij welk verhaal hoort *wink*.
*Reële angst. Waar ben jij bang voor?
*Alleen schaatsen in de natuur. Het is zo stil...Maar wat als je niet alleen bent? Je voelt dat er iets niet pluis is… Heeft deze plek een gewelddadig verleden of niet?
*Bestaat de perfecte date wel? Jullie delen dezelfde duistere interesses. Zijn jullie voor elkaar gemaakt? Of is het te mooi om waar te zijn?
* Familie geheimen: een vader sterft. Wat is er toch achter die deur in de geheime kamer?
* Hij ziet kleuren van aura’s overal om zich heen. Heeft vliegangst. Monster in de kast. Doodsangst.
*Claustrofobische angst. Einde van de mensheid? Zombies in het donker. En ze zijn sneller dan de normale zombies. Je weet pas wat duisternis is na het lezen van dit verhaal. Dit is echt en van mijn favoriete verhalen uit het boek! *Duivelse sprookjes en er zit iets engs in de muren……
*Een gesprek met The devil himself. Ik kreeg hier echt een exorcist gevoel bij.
* Een vervloekte familie. Waken naast een doodskist om zeker te weten dat iemand echt dood is. Dit verhaal vond ik ook echt zo goed. Kreeg hier echt hartkloppingen van. Stel je waakt naast een kist en je denkt nagels te horen schrapen… Wat doe jij dan?
* Walgelijke gevaarlijke geluiden
*Stel je voor, je laat een bloedspoor achter... Uit je eigen lichaam? Bloed je dan dood?
* Bestaat er wel een genadige dood? Kun je met genade sterven?
* In deze bungalow is iets mis, er zit een luchtje aan!
* Je voelt je nooit meer veilig in de dichte mist… Kippenvel verhaal!
*Pas op voor enge meisjes met rode mantels, ze zijn terug! Hun monden zijn een groot zwart gaten ze kunnen je leegzuigen.
*Op het kruispunt in je leven kom je de meest vreselijke dingen tegen. Wat is tijd nu precies? Bestaan er andere universums?
Sommige verhalen doen je aan eerdere verhalen denken. En met andere denk je een link te zien. Het leest lekker vlot weg. En het is gewoon genieten als horror fan. Je voelt de angst uit het boek kruipen en het zorgt voor een onrustig gevoel tijdens het lezen. Als horror fan is dat dubbel op genieten! Ik wil iedereen aanraden om zijn bundels te gaan lezen. De cover vind ik ook erg mooi, de titel komt voor in een van de verhalen, als je goed op let kom je het tegen. En de cover foto, spreekt ook voor zich als je een verhaal hebt gelezen waar ijs in voorkomt;-)
Ik geef het boek 4****
Angst doet rare dingen met een mens
Disclaimer. Ik heb de auteur nu al een aantal keren ontmoet, voor het eerst bij de Terdoopbestelling van Ganymedes-15, maar ook later en op de Comiccon in Utrecht waar we een tijd hebben staan praten en het snel behoorlijk de diepte in ging. We hebben ook via Facebook regelmatig contact en Anthonie plaatste een kort verhaal van me op zijn website. Ik vind het gaaf dat hij zo aandacht vraagt voor maatschappelijke problematiek en de politieke situatie in Amerika, en heb bewondering voor zijn inzet voor goede doelen (de opbrengst van zijn bundels gaat helemaal naar WarTrauma! Dat alleen al is een reden deze bundel te kopen!).
Een 9- voor deze indringende, enge maar ook ontroerende verhalenbundel, die raakt aan in elk geval voor mij herkenbare gevoelens. Angst doet namelijk rare dingen met een mens. Het is maar een klein voorbeeld, maar een tijdje geleden was de steunbalk bovenin mijn grootste aquarium losgeschoten en ik had gezien dat daardoor de voorruit een beetje bol kwam te staan. Nu is een lekkage altijd een van mijn grote angsten geweest (240 liter over de vloer, wat een ravage). Ik zag nog geen water druppelen, maar ik was wel bezorgd. Als ik een tik hoorde (van de verwarming bijvoorbeeld) dacht ik al dat de bak lek was. Dan ging ik kijken en was er niks aan de hand. Ik had in die periode last van hyperventilatie en lag soms zwetend en zwaar ademend in bed. Tijdens een van die periodes dacht ik dat ik een tik hoorde vanuit de woonkamer, het geluid van de ruit die het begaf. Ik wist het echt zeker. Dus ik stond op om te kijken. Niks aan de hand. Ik ging weer liggen, maar een paar minuten later wist ik weer zeker dat er iets aan de hand moest zijn. Dus ik ging weer kijken. Opnieuw niks. Maar ik kon het niet geloven. Dus ik keek weer in de woonkamer. Wat ik me later realiseerde, was dat ik oordopjes in had. Het geluid dat ik dacht te horen, kon ik niet eens horen. De angst had een auditieve hallucinatie veroorzaakt. Aan dit voorval moest ik denken bij het boek van Anthonie. En ik moest denken aan mijn ervaringen met pesters, vooral de jongens op een christelijk zomerkamp die me achterna zaten met een emmer water tot diep in de bosjes, waar ik viel en onder een wespennest terecht kwam. Het pesten heeft ook diepe sporen achter gelaten. Gelukkig heb ik niet hetzelfde meegemaakt als de auteur, die zijn ervaring met zinloos geweld beschrijft in het gevoelige, prachtige voorwoord. Hij schrijft daar dat een angstige ervaring op een bepaald moment overgaat in trauma, waardoor de manier waarop je de wereld ziet verandert, je waarneming vervormt. En dat beschrijft hij prachtig in de verhalen die volgen. Het gevoel opgejaagd te worden, het gevoel iets te zien of te horen dat er misschien niet is, de zekerheid dat het onheil je gaat treffen. Er staan ook wat klassiekere horrorverhalen in deze bundel. Die vond ik niet altijd de sterkste, zoals die over een vampier. Het zombieverhaal was goed geschreven en beklemmend, hoewel dat niet per se door het zombie-element kwam. De verhalen Moordplekken en Familiegeheimen vond ik een klein beetje voorspelbaar, hoewel het einde elke keer wel klopte. Misschien dat ik omdat ik zelf schrijver ben en dus steeds nadenk over plotwendingen hierin benadeeld ben en dat andere lezers wat meer verrast worden. Het engst zijn de verhalen over de meisjes met de rode mantels, een briljant concept van Anthonie. In 'Dossier Patient 'Z'' geeft Anthonie een nare draai aan het sprookje van Roodkapje, terwijl hij tegelijk eng realistisch een psychose beschrijft en de psychiatrische zorg daaromheen. Ik heb in mijn nabije omgeving meegemaakt dat iemand een psychose had en dit beschreef die situatie heel goed. En met empathie. Het is duidelijk dat de auteur zelf teveel ervaring heeft met de onbetrouwbaarheid van zijn zintuigen en de gevolgen van extreme angst om mensen met deze ziekte weg te zetten als belachelijk of gek. Immers, voor henzelf is wat ze zien of ervaren volledig echt - zoals de krak van mijn aquarium die nacht voor mij ook volledig echt klonk. Ik vind dat Anthonie goed kan schrijven, meeslepend. Goede afwisseling in zinslengte, zinsopbouw en woordkeuze, zodat het nooit saai werd. Hij weet mooie beschrijvingen te geven. 'Hij leek wel een eierschaal. Een eierschaal, maar tegelijkertijd ook weer niet. Meer een dunne laag kraakbeen met daaronder een ballon van bloed.' Vooral heeft Anthonie veel oog voor het innerlijk leven van zijn karakters. Soms vond ik het wel wat 'overschreven' - dan werden de gedachten van de hoofdpersonen wat teveel literair om voor mij geloofwaardig te zijn. Daardoor werd het soms wat gemaakt. Dat was echter slechts in een paar verhalen het geval. Opvallend waren twee verhalen die refereerden aan natuurwetenschap en kosmologie, en tegelijk daaraan een spirituele werkelijkheid koppelden. Dat vond ik mooi gedaan, vooral in het tweede, dat de bundel afsluit met een kwinkslag van hoop. Die was wel welkom na zoveel verhalen over angst en dreigende waanzin. Toch had ik hier niet het gevoel dat de verhalen teveel op elkaar leken, zoals ik dat had in 'In het kille ochtendlicht'. Er zijn natuurlijk veel situaties die angst kunnen oproepen en je het gevoel van machteloosheid geven, het leven uit je zuigen als het ware. En die het hoofd te bieden kan je soms je rationele denken kosten.
Ik ben een beetje een pietlut, maar ik vind het jammer dat er geen betere eindredactie is geweest op dit boek. De foutjes haalden me er soms wel uit. Ontbrekende woorden, de/het-fouten ('de hoofd'), foutieve werkwoordsvormen ('hij ... voelde de moed in zijn schoenen zonk.') - een goede corrector had die moeten zien. Er waren ook een paar fouten die misschien er het gevolg van zijn dat de auteur een deel van zijn jeugd in de Verenigde Staten heeft doorgebracht. Daardoor kwam het wellicht dat sommige woorden verkeerd waren gekozen ('contouren' in plaats van 'contreien', 'onlosmakend' in plaats van 'onlosmakelijk'). Ook klopte een paar keer de zinsvolgorde niet ('zoals ik inmiddels wel vaker op mijn achtendertigste had ervaren' suggereert bijvoorbeeld dat al zijn ervaringen op zijn achtendertigste waren geweest). Deze dingen maakten dat de tekst voor mij toch niet altijd helemaal soepel las. Ik kan me voorstellen dat er lezers zijn die in dit opzicht minder kritisch zijn dan ik. Die mogen wat mij betreft gerust mijn score lezen als een 9+ en dus vijf sterren.
Ik wil dit boek van harte aanbevelen, bij de liefhebbers, maar ook bij mensen die nog niet zoveel ervaring hebben met horror. Dit is niet 'goor' of heel bloederig, maar bevat een meer psychologische gruwel die onder je huid gaat zitten en confronteert je tegelijk met het effect van angst en de gevolgen van trauma. Het kan dus ook je empathie versterken, mocht je je daarvoor openstellen. Het zijn geen oppervlakkige verhalen, maar werk van iemand die niet alleen belezen en onderlegd is, maar ook diep in zichzelf heeft gekeken en niet is teruggeschrokken voor de duisterdere beelden die hij daarbij zag. Een flinke pil, maar een die je bij de keel grijpt en niet loslaat. Ik ben zelf erg nieuwsgierig geworden naar Zwarte Muren, en ga die zeker ook op mijn 'te lezen'-lijstje zetten.
Johan Klein Haneveld
Lezing van "Een bloedovergoten dageraad" door Jojada Verrips
Veel vrolijk stemmende momenten komt men in Anthonie Holslag’s nieuwste verhalenbundel Een bloedovergoten dageraad, die hier vanmiddag gepresenteerd wordt, niet tegen. Een uitzondering daarop lijkt de ‘goudovergoten’ dag op pagina 131 te vormen. Maar dan vergist men zich totaal, want juist op die dag, om precies te zijn dinsdag 3 november om een over negen, begon voor de hoofdpersoon uit het verhaal Aardedonker, Joseph, een apocalyptische nachtmerrie met een telefoontje van zijn geliefde Lydia, waarmee hij kort daarvoor naar meer smakende uren had doorgebracht.
We worden in dat verhaal meegesleept in een wilde horror carrousel volgeladen met bloeddorstige en angstaanjagende zombies of Lorenz-maniakken zoals Anthonie ze noemt, die de wereld kaal slaan en uiteindelijk ook Joseph in een donker hol onder de grond naar het leven staan. Een prachtig verhaal dat je kippenvel bezorgt en bepaalt bij de krochten van het ego en - niet in de laatste plaats - de menselijke vergankelijkheid.
Heel bijzonder er in is het voorkomen van een godsdienstwaanzinnige boer, die zijn eigen vrouw aan gort schoot, zichzelf Adam noemt en zijn zwangere dochter, die eigenlijk Sophie heet, Eva. Een curieus incestueus stel, dat de lezer aan het denken zet over grensoverschrijdend gedrag.
Neen, de verhalen van Anthonie zijn niet van het soort waar je je rot om lacht.
Ze zitten boordevol met donkere en duistere kamers, kasten, kelders en kisten, kortom allerlei zwarte gaten, waarin van allerlei onheilspellends huist dat het bloed in de aderen doet stollen of er juist uit laat druipen, gebroed bij voorbeeld in de gedaante van een akelig soort roodkapjes dat op een Lorelei-achtige wijze slachtoffers maakt en mensen meesleurt naar gene zijde.
De verleiding is groot om hier nu de verhalen in de bundel stuk voor stuk te bespreken, maar dat zal ik niet doen. Wel wil ik een paar favoriete ‘stories’ noemen.
Behalve het al vermelde Aardedonker zijn dat Dossier patient “Z” en De laatste opdracht. Ik vind de formule die Anthonie gekozen heeft om het verhaal over patient “Z” te vertellen, namelijk in de vorm van een dossier, prachtig. Ten tweede sprak me natuurlijk aan, dat die “Z” van huis uit een antropoloog was die een baan had aan de universiteit en onderzoek deed in Oost Europa naar orale tradities en bij passende rituelen, een mij niet geheel onvertrouwd veld.
Tijdens het lezen kreeg ik regelmatig het idee, dat Willem de Blecourt, model had gestaan voor “Z”, want die is als geen andere bezig geweest het soort onderzoek dat “Z” verrichtte.
Ten derde en tenslotte was ik gecharmeerd van het opduiken van de kwantum mechanica, waarin “Z” zich verdiepte voor hij zich aan de antropologie waagde, omdat ik me de laatste tijd bezig houd met de vraag, wat het bestaan van Q-bits eventueel zou kunnen betekenen voor b.v. het beter verstaan van het fenomeen ambivalentie. Grappig in dit verband is, dat in het verhaal Het grote eindexamen dat je aan mij hebt willen opdragen, een professor in de kwantummechanica een hoofdrol speelt, maar dat terzijde.
De vertelling De laatste opdracht fascineerde me zeer, omdat vampirisme daarin op een heel bijzondere manier ten tonele wordt gevoerd en van nieuwe en zelfs actuele aspecten wordt voorzien, b.v. het onschadelijk maken van kwaad door onthoofding waarover vandaag de dag helaas heel wat te doen is in onze schijnbaar dolgedraaide wereld.
Hier wil ik wat betreft het noemen van afzonderlijke verhalen bij laten.
In het algemeen heeft het lezen van de bundel, zo heb ik moeten ervaren, een reeks gemoedstoestanden in me opgeroepen.
Zo merkte ik bij voorbeeld, dat ik bij bepaalde passages behoorlijk onrustig werd, omdat ze me bepaalden bij allerlei existentiële angsten, waarmee ik eigenlijk liever niet geconfronteerd wil worden en die ik daarom het liefst maar mijd. Voorts betrapte ik me zo nu en dan zelfs op heel magisch denken m.b.t. bepaalde tekstgedeelten, in die zin, dat ik vreesde dat het lezen ervan misschien wel eens datgene aan akeligs zou kunnen oproepen waarover ze handelden. Een heel bizarre ervaring, waarover ik hier verder maar zal zwijgen.
In plaats van me te verdiepen in de vraag wat Anthonie’s verhalen met mij in de richting van het irrationele en emotionele hebben gedaan, lijkt het me nu beter (om niet te zeggen veiliger) om in te gaan op een aantal kwesties en gedachten, die ze meer in het algemeen in me hebben opgeroepen.
In willekeurige volgorde zijn dat o.a. de volgende geweest:
In de eerste plaats dit. Al heel lang ben ik gefascineerd door de vraag, waarom mensen die zich overgeven aan het plegen van soms gruwelijk geweld tegen medemensen daarbij in veel gevallen lachen. Een heel sprekend voorbeeld is b.v. het lachen van de bewakers in de Abu Ghraib gevangenis op het moment waarop ze gevangenen zwaar mishandelden. Wie kent niet de foto van Sabrina Harman met een brede lach op haar gezicht als ze zich over een slachtoffer buigt en haar duim opsteekt? In een kort opstel over dit soort gelach heb ik geprobeerd duidelijk te maken, dat het hier in laatste instantie gaat om een lach, die ambivalent is, omdat men er enerzijds mensen (de slachtoffers) mee uitsluit en anderzijds andere mensen (de mede-daders) mee insluit.
Na het lezen van Een bloedovergoten dageraad, waarin geweldpleging van mensen en monsters centraal staat en moord, doodslag en verminking bij wijze van spreken aan de orde van de pagina zijn, zit ik in dit verband een beetje met een probleem. Wat is namelijk het geval? Als men er eenmaal op gaat letten, dan valt op, dat de gruwelijke hoofdrolspelers en –speelsters in Anthonie’s verhalen vrij vaak lachen, glimlachen en/of grijnzen. Kijkt u maar eens op de pagina’s 14, 34, 40, 55, 97, 104, 125, 169, 202, 229, 245, 319, 327 en 478 om er maar eens enkele te noemen, dan zult u beseffen, dat ik hier niets uit mijn duim zuig. Mijn probleem bestaat er uit, dat het lachen van Tony’s lieve vrienden en vriendinnen gecompliceerder lijkt dan ik wel heb gedacht en opgeschreven in voornoemd opstel. Ik moet dus opnieuw aan het werk.
Dan een andere zaak. In een grijs verleden heb ik me een tijdje bezig gehouden met het bestuderen van horrorfilms en wat daar in meer algemene zin voor grondstructuur in te ontwaren viel en in het verlengde daarvan wat voor eventuele morele boodschap. Bij het analyseren er van liet ik me inspireren door de manier waarop de Franse antropoloog Claude Levi-Strauss mythen van zogenaamde primitieve volken had bestudeerd. Volgens hem werden in die mythen extreme posities van samenleven of beter: "niet samenleven" geschilderd teneinde duidelijk te maken, dat die posities in werkelijkheid sociaal en moreel onhoudbaar zijn, omdat ze bij realisering chaos en destructie tot gevolg zouden hebben. Ik kwam uiteindelijk tot de slotsom, dat in het geval van horrorfilms van iets dergelijks sprake was en dat men ze daarom als moderne mythen zou kunnen beschouwen. Moderne mythen waarin niet alleen allerlei soorten angsten en vrezen tot uitdrukking zouden worden gebracht, maar waarin ook sprake is van de aanwending van het disproportionele, monsterlijke en mysterieuze om een specifiek soort morele berichten over te brengen over hoe men kan en moet omgaan met seksuele en agressieve passies en emoties.
Zo opgevat kunnen horrorfilms in zekere zin gezien worden als de opvolgers van de hel en verdoemenis preken van weleer of, anders geformuleerd, “new means of moral orientation in a secular world” en dus niet, zoals zovele tegenstanders van het genre, als juist de bron van veel kwaad.
Ik heb de tijd niet gehad om Anthonie’s verhalen vanuit dit perspectief te bestuderen, maar in sommige gevallen kreeg ik sterk de indruk, dat daarin bij nader inzien sprake is van precies het soort morele ondertonen en imperatieven waarover ik het hier heb. Niet zo verbazingwekkend lijkt me gezien het feit, dat hij zijn ontwrichtende ervaring met een gewelddadig trio agressievelingen door ze te schrijven heeft willen verwerken.
“Zinloos geweld heeft geen plaats in het dagelijks leven. De meisjes symboliseren dat,” schrijft hij in zijn introductie. Horror als moreel medicijn zou je bijna zeggen. Niet alleen voor hem zelf, maar ook voor zijn lezers. die hij in zijn verhalen betrekt. Overigens begrijp ik het gebruik van de uitdrukking ‘zinloos geweld,’ maar met Anton Blok die daar een prachtig stuk over schreef, ben ik van mening, dat er op de keper beschouwd geen zinloos geweld bestaat; geweld mag geen zin hebben in de ogen van de slachtoffers, maar dat heeft het wel degelijk in die van de mensen die het gebruiken, maar dat is niet onze zin, dus niet zin of sterker zinloos.
Tot slot nog een derde kwestie, die bij me op kwam naar aanleiding van het lezen van verhalenbundel. Die heeft betrekking op het feit, dat horror naar het schijnt niet echt gedijen kan zonder transgressies met betrekking tot drie fundamentele terreinen en wel seks, dood en het transcendente of wat abstracter geformuleerd de alfa en de omega van ons bestaan en de gecombineerde alfa en omega daarboven, daarnaast of daaronder. Over destructie en dood hoeven we het in verband met de bundel niet te hebben, want die twee fenomenen spetteren door het hele werk heen op je af, maar de seks en het transcendente lijken er wat kariger van af te komen, althans in mijn visie.
Maar dat wil niet zeggen, dat het transcendente en seks waar ze voorkomen oninteressant zouden zijn, want dat is geenszins het geval. Heel fascinerend is b.v. het opduiken van uitgesproken mesalliances en incestueuze betrekkingen, waarover nog heel wat te zeggen zou zijn, ware het niet dat de tijd me dat verbiedt.
Anthonie, je hebt een rijke en boeiende bundel het licht doen zien, die me niet alleen op verschillende manieren geraakt heeft, maar die me ook aan het denken heeft gezet over een aantal onderwerpen, die me al lang interesseren.Ik hoop voor jou en je uitgever, dat je werk bij een groot publiek mag aanslaan en dat je in je verdere leven gevrijwaard mag blijven van aanvallen van “Lorenz-maniakken".
Jojada Verrips - zie link.
Recensie van de Facebook pagina "Ik hou van horror, fantasy en spannende boeken"
Anthonie kan je echt in een verhaal zuigen. Deze verhalenbundel heeft deze magie weer! Je krijgt van sommige verhalen de kriebels of voelt de drang om over je schouders te kijken. Bij andere verhalen, wil je zoveel mogelijk licht aan in huis. Heerlijk griezelen! En zo af en toe kijk je even om je heen of de personages uit de verhalen niet tot leven zijn gekomen. Echt geweldig hoe hij dat toch steeds weer doet. Bij sommige verhalen moet je nadenken: Wat zou jij doen, als het jou overkomen zou? En voor anderen wil je het liefste achter een kussen kruipen. Maar je leest door omdat je moet weten waar het gaat, ook al knijp je hem af en toe flink! Je kunt je vinger er net niet opleggen, maar je krijgt gegarandeerd onbehagelijke gevoelens! En je zult merken dat je sommige verhalen nooit meer zult vergeten, deze blijven je voor altijd bij.
Ik ga de verhalen een voor een met een paar woorden samenvatten, ik weet zeker dat een aantal dingen je zullen triggeren om het te gaan lezen! Ik zeg niet wat er bij welk verhaal hoort:
*Reële angst. Waar ben jij bang voor?
*Alleen schaatsen in de natuur. Het is zo stil..Maar wat als je niet alleen bent? Je voelt dat er iets niet pluis is…Heeft deze plek een gewelddadig verleden of niet?
*Bestaat de perfecte date wel? Jullie delen dezelfde duistere interesses. Zijn jullie voor elkaar gemaakt? Of is het te mooi om waar te zijn?
* Familie geheimen: een vader sterft. Wat is er toch achter die deur in de geheime kamer?
* Hij ziet kleuren van aura’s overal om zich heen. Heeft vliegangst. Monster in de kast. Doodsangst.
*Claustrofobische angst. Einde van de mensheid? Zombies in het donker. En ze zijn sneller dan de normale zombies. Je weet pas wat duisternis is na het lezen van dit verhaal. Dit is echt en van mijn favoriete verhalen uit het boek!
*Duivelse sprookjes en er zit iets engs in de muren……
*Een gesprek met The devil himself. Ik kreeg hier echt een exorcist gevoel bij.
* Een vervloekte familie. Waken naast een doodskist om zeker te weten dat iemand echt dood is. Dit verhaal vond ik ook echt zo goed. Kreeg hier echt hartkloppingen van. Stel je waakt naast een kist en je denkt nagels te horen schrapen….Wat doe jij dan?
* Walgelijke gevaarlijke geluiden
*Stel je voor, je laat een bloedspoor achter……Uit je eigen lichaam? Bloed je dan dood?
* Bestaat er wel een genadige dood? Kun je met genade sterven?
* In deze bungalow is iets mis, er zit een luchtje aan!
* Je voelt je nooit meer veilig in de dichte mist….. Kippenvel verhaal!
*Pas op voor enge meisjes met rode mantels, ze zijn terug! Hun monden zijn een groot zwart gaten ze kunnen je leegzuigen.
*Op het kruispunt in je leven kom je de meest vreselijke dingen tegen. Wat is tijd nu precies? Bestaan er andere universums?
Sommige verhalen doen je aan eerdere verhalen denken. En met andere denk je een link te zien. Het leest lekker vlot weg. En het is gewoon genieten als horror fan. Je voelt de angst uit het boek kruipen en het zorgt voor een onrustig gevoel tijdens het lezen. Als horror fan is dat dubbel op genieten! Ik wil iedereen aanraden om zijn bundels te gaan lezen. De cover vind ik ook erg mooi, de titel komt voor in een van de verhalen, als je goed op let kom je het tegen. En de cover foto, spreekt ook voor zich als je een verhaal hebt gelezen waar ijs in voorkomt;-)
Ik geef het boek 4 sterren
Tazzy Jeninga - zie link.
Ik leerde Anthonie Holslag kennen op Haunted Castle in oktober 2014. Het was een korte en fijne ontmoeting. Hij kende mij niet, ik hem wel, van zijn verhalenbundel Zwarte muren die ik in 2012 gelezen heb. Ik herinner me nog goed dat het destijds een van mijn voornemens was om meer oorspronkelijk Nederlandstalige horror te gaan lezen, in plaats van me te beperken tot de (vaak erg goede maar soms ook matige) Angelsaksische lectuur die ons door de strot geduwd wordt. Anderzijds was ik als beginnend en lerend schrijver van bizarre verhalen ontzettend benieuwd naar wat gelijk gestemde zielen zoal uitbrachten. Zwarte muren dus. Het was een bundel met wisselende verhalen, geworteld in een Amerikaanse couleur locale omdat de auteur daar ook gewoond had tijdens het schrijven van dat boek. Voornamelijk de verhalen Tila en Een koude winter zijn mij tot vandaag bijgebleven.
In oktober 2014 is Anthonie’s nieuwe verhalenbundel verschenen, getiteld Een bloedovergoten dageraad, met trouwens een erg mooie cover. Het is een dikke pil geworden: 488 bladzijden met 15 verhalen én een inleiding. Waarom vermeld ik die inleiding specifiek? Omdat Anthonie op een aangrijpende manier vertelt over de traumatische gebeurtenis die hem tot het schrijven van deze verhalen heeft genoopt. Het is daarmee een heel persoonlijk boek geworden en ook al ken ik Anthonie slechts oppervlakkig, toch krijg ik het gevoel voor een stukje in zijn ziel te hebben gekeken tijdens het lezen. De angsten, de onzekerheden, de nostalgie en het hunkeren naar zorgeloze tijden en de gevoelens waarmee hij worstelt, spelen hierin een prominente rol. Ik denk bijvoorbeeld aan thema’s als zinloos geweld of de verantwoordelijkheden van het vaderschap die vaak als metafoor worden gebruikt om visuele gruwel uit te drukken.
Ik vind het heel moeilijk om het werk van een collega te beoordelen. Bovendien staan er in een verhalenbundel altijd verhalen die je meer aanspreken dan andere. Dat kan aan persoonlijke voorkeur liggen, maar evenzeer aan de objectieve kwaliteit van het verhaal zelf. Ik denk dan aan plotting, personages, taalvaardigheid, gelaagdheid, enzovoort. Aardedonker is voor mij zo’n typisch voorbeeld dat op beide vlakken faalt en bovendien zwak geredigeerd is. Het is een klassieke zombievertelling die eigenlijk geen originele invalshoek aan het beproefde concept toevoegt en ook nog eens bevolkt wordt door ongeloofwaardige personages. Dat klinkt hard, maar ik weet dat Anthonie me dit niet kwalijk zal nemen, temeer omdat deze ene misser ruimschoots goedgemaakt wordt door de andere verhalen.
Tijdens het lezen viel het me op dat hoe meer verhalen je achter de kiezen hebt, hoe beklemmender de atmosfeer wordt. Metaforen worden ingezet als katalysator voor grafische horror en psychische terreur. Anthonie hanteert een eenvoudig taalgebruik, maar is wel heel helder in zijn bewoordingen zodat hij bij de lezer heel duidelijke beelden oproept. Dat is een kunst op zich en die was ook in Zwarte muren al te merken, alhoewel de gebruikte schrijftechnieken in Een bloedovergoten dageraad consistenter worden toegepast. Na deze twee boeken meen ik al een specifieke stijl in zijn werk te herkennen. Vaak (doch niet altijd) is de psychische toestand van het hoofdpersonage de aanleiding voor een hele hoop ellende. Anthonie graaft werkelijk in hun gemoedstoestand, in hun verleden en ik durf te vermoeden dat die methode voortvloeit uit de erg persoonlijke aanpak die hij tijdens het schrijven hanteert.
Daarnaast is Anthonie antropoloog van opleiding en ook dat schemert door in sommige verhalen, zoals in Dossier patiënt “Z”, waarin de geschiedkundige en socio-culturele betekenis van het sprookje Roodkapje als katalysator geldt voor een bloedstollend verhaal. Een variant hierop is het verhaal Het huis bij het park, tevens mijn favoriet uit de hele bundel. Al komt ook het sinistere Moordplekken hiervoor in aanmerking, ware het niet dat de ontknoping misschien iets te snel komt en te voorspelbaar is. Ik denk dat eenieder wel zijn eigen favorieten zal hebben, na het lezen van deze bundel, omdat de thema’s zo uiteenlopend zijn, en toch allemaal één ding gemeen hebben: angst.
In 2015 komt er een vervolg uit op Een bloedovergoten dageraad. Lezers die van zorgvuldig opgebouwde griezelverhalen houden, zijn bij Anthonie zeker aan het juiste adres. Ook ik houd hem in de gaten en zal zeker zijn volgende boek aanschaffen, al mag het van mijn nog net iets scherper, net iets meer bizar.
Tom Thys - zie link.