Iedereen weet dat communicatie wedekerigheid is. Een paradox. Een warboel van woorden, zowel verbaal als non-verbaal, waar - als de communicatie misloopt - niet echt een schuldige is aan te wijzen. Dat ieder terug dient te vallen op introspectie, op reflectie, om je af te vragen waarom je iets hebt gezegd of ook waarom je iets hebt gedaan of waarom iets je heeft geraakt. Er zijn geen schuldigen of onschuldigen. Het gaat om je verhaal en of jouw verhaal wel eigenlijk klopt.

Dit is wat ik altijd geleerd heb en ik ben goed getrained in communicatie.

Nu, stel je een kamer voor, zes mensen waaronder jezelf. Je bent de enige man. Degene die het gesprek leidt, heeft al aangegeven dat mannen eigenlijk "dommer" zijn. (Ze zegt het als een grap, maar iedere grap heeft een kern van een vooroordeel.) En dan breekt het gesprek los. Alls vijf de vrouwen zijn het er over eens dat *jij*, jij, JIJ, JIJ - de oorzaak van de problemen bent. En dit in een organisatie waar zorg verleent dient te worden. Als je het terug draait en vraagt waarom iemand geraakt wordt, boos wordt, jouw uitgescholden heeft, dan mag je deze vraag niet stellen. Als je vraagt om wedekerigheid, wordt je schuin aangekeken. Introspectie is al helemaal niet aan de orde. Het doel van het gesprek is vooraf bepaald.

Jij hebt het gedaan.

Natuurlijk worden de belangrijke dingen, de essentiële dingen niet besproken. De dingen waar het echt om gaat. De dingen onder de tafel. Tijdelijke contracten. Concurrentie. En als je aangeeft dat er tegen je geschreeuwd is (wat volgens de gedragscode niet mag), dat er botweg leugens worden verteld (die te verifiëren zijn in notulen), heb jij het nog steeds gedaan. En dit is een instelling die toekomstige medewerkers voor zorg dienen te trainen. En je vraagt jezelf af tijdens het gesprek, is dit de toekomst die je wilt bewandelen, zijn dit de mensen waar jij je zorg aan toevertrouwd en hoe kunnen die collega's met wie je maanden hebt samengewerkt, hoe durven zij zichzelf nog in de ogen aan te kijken of met zichzelf te leven. Zij hebben de luchtkastelen immers opgebouwd.

Contracten. Geld. Menselijkheid nihil.

Machteloze woede, is zelfingekeerde woede; daarom maar dit lied:

"All Or None"

"It's a hopeless, situation
And I'm starting to believe
That this hopeless situation
Is what I'm trying to achieve

But I try, to run on
Towards all or none

All or none

Here's the selfless confession
Leading me back to war
Can we help that our destinations
Are the ones we've been before

I still try, to run on
Towards all or none

All or none

To myself I surrender
To the one I'll never please

I still try to run on
But, still try to run on
But it's all or none

All or none. "

Pearl Jam, All or None